Εάν περιμένατε ποτέ σας στο γραφείο του παιδιάτρου με ένα άρρωστο μωρό, πρέπει να διαβάσετε αυτό!
Τηλεφώνησα στο γραφείο του γιατρού στις 19:59 ελπίζοντας οτι θα υπάρχει κάποιο έκτακτο επείγον ραντεβούθ που θα μπορούσε να με βάλει. Το μικρό μου ήταν άρρωστο…
Είναι δύσκολο όταν οι άνθρωποι μας είναι άρρωστοι. Ο μεγαλύτερος από τους τρεις γιους μου έχει πόνο στο αυτί και εποχιακές αλλεργίες. Ο σύζυγός μου βήχει μέσα από τη νύχτα εδώ και ένα μήνα (ο γιατρός λέει ότι είναι αλλεργίες). Και τα δυο μωρά μου είναι γκρινιάρικα γιατί πονάνε – βγάζουν δοντάκια και περνάνε και μια ελαφριά ίωση. Εμένα πονάει το ισχίο μου, αλλά μάλλον είμαι το μικρότερο κακό.
Στο δρόμο προς το γραφείο του γιατρού, ο γιος μου με ρωτάει αν θα πρέπει να κάνει εμβόλιο.
Δεν το νομίζω, αγάπη μου. Πιθανότατα θα πάρεις ένα αντιβιοτικό φάρμακο.
Θα έχει άσχημη γεύση;
Προσπαθούν να κάνουν τη γεύση του φρουτώδες. Αλλά ειλικρινά, μάλλον δεν θα είναι και το καλύτερο.
Εσύ πήρες ποτέ σου αντιβιοτικό;
Αρκετές φορές. Οι περισσότεροι άνθρωποι παίρνουνκάποια στιγμή.
Πότε;
Είχα αμυγδαλές παλιά. Και έπαθα και πνευμονία μία φορά. Επίσης είχα πάρει ενδοφλέβια αντιβιοτικά μετά την καισαρική μου.
Τι είναι το “ενδοφλέβια”;
Μια βελόνα στο χέρι που παραδίδει υγρά ή φάρμακα κατευθείαν στο σώμα.
Θα πρέπει να το κάνω και εγώ αυτό;
Σίγουρα όχι σήμερα!
Στο γραφείο του γιατρού, περιμέναμε σε ένα δωμάτιο με μια φωτογραφία στον τοίχο ενός άνδρα που αναγνωρίζω – ενός οικογενειακού ιατρού που έχει αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου του παρέχοντας ιατρική περίθαλψη σε φτωχούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Στη φωτογραφία, αυτός ο γιατρός, ένας ευγενής μεσήλικας άνδρας με μια λευκή ποδιά, κατευθύνετε προς δύο μητέρες κρατώντας τα μικρά παιδιά τους σε μια νοσοκομειακή αίθουσα. Ένα από τα παιδιά εμφανίζεται αδιάθετο, με ένα σωλήνα οξυγόνου στη μύτη του. Τα μάτια της μητέρας είναι κουρασμένα. Φοβισμένα. Αναρωτιέμαι τι δεν πάει καλά με το πολύτιμο μωρό της.
Ο γιατρός μας μπαίνει στο δωμάτιο για τις εξετάσεις του γιου μου. Τον κοιτάζει στα μάτια του, στο λαιμό και στα αυτιά. Ο γιος μου γκρινιάζει στον πόνο.
Έχει πολύ οδυνηρή λοίμωξη εξωτερικού αυτιού. Θα ξεκινήσουμε με ένα από του στόματος αντιβιοτικό και σταγόνες που για τα αυτιά. Αν δεν παρουσιάσει σημαντική βελτίωση σε δύο ημέρες, θέλω να πάτε στα επείγοντα και να του βάλουν ένα φυτίλι στο αυτί για να μπορέσουν να βάλουν το φάρμακο ανάμεσα στον πρησμένο ιστο και στο μέσο αυτί.
Μια ώρα αργότερα, βρισκόμαστε στο φαρμακείο και περιμένουμε τη συνταγή που έπρεπε να πάρουμε. Έκανα ό, τι καλύτερο μπορούσα να κρατήσω τα αγόρια μου ήσυχα, ενώ περιμένουμε. Ο ένας παίζει με μια μπάλα. Ο άλλος κουνάει έναν φουσκωτό πίθηκο στον αέρα. Ο άρρωστος κάθεται ήσυχα, κοιτάζοντας το γκρι χαλί.
Έλα, έλα, έλα. Σε παρακαλώ βρες γρήγορα τη συνταγή για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο σπίτι και να πάρουμε αυτό το φάρμακο επιτέλους.
Το βρίσκουν. Πηγαίνουμε γρήγορα σπίτι. Και όντως ξεκινάμε τη θεραπεία αμέσως.
***
Είναι βράδυ τώρα. Ο γιος μου ξεκουράζεται στον καναπέ. Τα χέρια μου είναι στο ζεστό νερό που πλένω τα πιάτα.
Σκέφτομαι τις γυναίκες εκείνες την φωτογραφία το απόγευμα, αυτές τις μητέρες. Τα μωρά τους είναι καλύτερα τώρα άραγε; Αναπτύσσονται; Είχαν την ευκαιρία να μεγαλώσουν;
Τις τελευταίες μέρες, ένιωσα απογοητευμένη που έπρεπε να περιμένω. Περίμενα 7 λεπτά στην αναμονή όταν τηλεφώνησα στο γιατρό και περίμενα μέχρι την επόμενη μέρα για ένα ραντεβού. Περιμέναμε στην αίθουσα εξετάσεων για 20 λεπτά μέχρι να φτάσει ο γιατρός. Περίμενα στο φαρμακείο, μέχρι να βρουν τη συνταγή.
Πραγματικά περίμενα, όμως; Ήταν πραγματικά αυτή η αναμονή;
Από την στιγμή που κάλεσα το γιατρό (με το τηλέφωνό μου) μέχρι την ώρα που οδήγησα σπίτι (με το αυτοκίνητό μου – το ένα από τα δύο που έχουμε) με τα αντιβιοτικά (τα οποία πέντε φαρμακεία κοντά μου μπορούσαν να μου τα προμηθεύσουν), πέρασαν 27 ώρες.
Είκοσι επτά ώρες. Λίγο περισσότερο από μια μέρα και το φάρμακο για την καταπολέμηση της μόλυνσης φυλάσσεται πλέον με ασφάλεια στο ψυγείο μου, προστατευμένο από το φως και τη θερμότητα. Εδώ στέκομαι, πλένοντας το δοχείο δοσολογίας σε καθαρό, ζεστό νερό από τη βρύση που τρέχει όποτε θέλουμε.
Δεν χρειάστηκε να εντοπίσω έναν θεραπευτή ή να κουβαλήσω το μωρό μου από ένα χωματόδρομο στο πλησιέστερο χωριό. Δεν ικέτεψα, δεν δανείστηκα και δεν έκλεψα για να αποκτήσω τα φάρμακα που χρειάζεται το παιδί μου.
Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αναμονή.
Έχω ένα φαρμακείο στο σπίτι μου εφοδιασμένο με αναλγητικά, καταπραϋντικά για το βήχα, βάλσαμα και έλαια για κάθε πάθηση. Πρέπει να υπάρχουν δωδεκάδες οικογενειακοί γιατροί που εργάζονται σε απόσταση 20 μιλίων από το σπίτι μου. Αν δεν μπορώ πραγματικά να κλείσω ένα ραντεβού, υπάρχει μια επείγουσα κλινική φροντίδας μισή ώρα μακριά (και ένα ασθενοφόρο που θα μπορούσα να καλέσω για να μας πάρει εκεί). Κανείς δεν αρνείται προσοχής.
Μερικές φορές, θυμώνω ή διαμαρτύρομαι για τα “προβλήματα” που έχουμε.
Σκέφτομαι τη συζήτηση στο αυτοκίνητο με το γιο μου – τα αντιβιοτικά που έσωσαν τη ζωή μου και θα σώσουν και τη δική του. 3 καισαρικές με βοήθησαν να φέρω τα παιδιά μου στον κόσμο. Άκουγα τα λόγια του γυναικολόγου μου αφού γέννησα το πρώτο μου παιδί, ενα μωρό 4.300 : Πριν από εκατό χρόνια, θα είχαμε προβλήματα και εγώ και το μωρό μου.
Πριν από εκατό χρόνια. Ναι. Ή ίσως και σήμερα.
Πριν από εκατό χρόνια, ή χιλιάδες μίλια μακριά. Κάτω από ένα σκονισμένο δρόμο ή κάποιο λασπώδες μονοπάτι. Κάτω από μια καλύβα με στέγαστρο ή μια ταραχώδη σκηνή ή ένα θόλο ζούγκλας.
Κάπου, μια μητέρα γεννάει με ένα μωρό πολύ μεγάλο για να γεννηθεί.
Κάπου, μια μητέρα νανουρίζει το άρρωστο μωρό της και ικετεύει να βρει το φάρμακο που κάθεται στο ψυγείο μου και στο ντουλάπι μου.
Κάπου μια μητέρα περιμένει αληθινά…
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
