Η μητρότητα δεν έχει ηλικία. Όταν και όποτε η κάθε γυναίκα αισθανθεί έτοιμη μπορεί να γίνει η ιδανικότερη μητέρα.
Εκείνος 33. Εκείνη 17. Εκείνος εργαζόταν ως υπάλληλος τραπέζης και εκείνη μόλις είχε τελειώσει το λύκειο. Είχαν όμως και οι δύο όνειρα για το μέλλον τους, μπορεί να ήταν διαφορετικά, ήθελαν όμως και οι δύο τόσο πολύ να τα πραγματοποιήσουν.
Ο Σωκράτης ήταν νέος, ωραίος και ώριμος. Είχε πάρει πολλά μαθήματα από την ζωή του, είχε κάνει και σωστές επιλογές και λανθασμένες, τώρα όμως ήξερε. Ήξερε τι ήθελε από τη ζωή του και με ποιον τρόπο θα το αποκτούσε. Του έλειπε όμως κάτι. Και αυτό το κάτι ήταν εκείνη και ήταν αποφασισμένος να την βρει.
Η Σοφία ήταν παιδί ακόμη, με ένα πρόσωπο γεμάτο λάμψη και μία θέληση τεράστια για το άγνωστο της ζωής. Μόλις είχε μάθει πως είχε περάσει στο Πανεπιστήμιο της επιθυμίας της και ένιωθε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης.
Ήταν Αύγουστος και η μέρα Δευτέρα. Η μάνα της, την είχε στείλει για εξωτερικές δουλειές. Μέσα σε αυτές ήταν η πληρωμή κάποιων λογαριασμών. Μπήκε στη τράπεζα και στάθηκε στην ουρά. Έπιασε συζήτηση με μια γειτόνισσά τους. Καθώς η ουρά μίκραινε και πλησίαζε όλο και πιο κοντά στο ταμείο, ένιωθε κάπως άβολα. Απροσδιόριστα. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη την αιτία, ώσπου τον είδε. Δυο μάτια μελί της έριχναν κλεφτές ματιές μέσα από το ταμείο.
Όντας αμήχανη προσπαθούσε να αποφύγει την συνάντηση των βλεμμάτων τους. Μέχρι που ήρθε η σειρά της. Του έδωσε τους φακέλους και αυτός έκανε την δουλειά του. Σωστά όπως πάντοτε. Τώρα το πώς με την ανταλλαγή φακέλων και αποδείξεων βρέθηκε στο χέρι της ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό του γραμμένο πάνω, ήταν πραγματικά άγνωστο. Βγήκε έξω και έκατσε στο παγκάκι απέναντι από την Εκκλησία, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει το συμβάν. Ύστερα από ένα τέταρτο συνήλθε και διαπίστωσε πως ήδη έπρεπε να βρίσκεται σπίτι.
Έκανε τρεις μέρες να του τηλεφωνήσει. Δεν το καθυστέρησε ούτε γιατί δεν τον ήθελε αλλά ούτε για να το παίξει δύσκολη. Απλώς δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την κατάσταση. Τι γύρευε ένας γοητευτικός και ώριμος άνδρας με μια κοπέλα που σε λίγες μέρες ενηλικιωνόταν; Αμέτρητες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της διαρκώς. Τα σενάρια αυξάνονταν. Κανείς και καμιά της φίλη δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτό. Ήθελε να πάρει μια απόφαση που θα βασιζόταν καθαρά στην ίδια, δίχως να επηρεαστεί από κανέναν και τίποτα. Βγήκε από το σπίτι και πήγε και έκατσε στο ίδιο παγκάκι της Εκκλησίας όπως την πρώτη φορά. Σήκωσε το ακουστικό και σχημάτισε τον αριθμό του.
-Παρακαλώ… Ακούστηκε μια βαθιά ανδρική φωνή. Η ίδια για λίγα δευτερόλεπτα δεν μίλησε, απλώς ανάπνεε.
-Εσύ είσαι; Aκούω την ανάσα σου. Μίλησέ μου.
-Καλησπέρα, είμαι η Σοφία. Του είπε κοφτά.
-Εγώ είμαι ο Σωκράτης.
-Ναι γνωρίζω το όνομά σου, ήταν γραμμένο πάνω στο χαρτάκι με το τηλέφωνό σου. Δεν γνωρίζω όμως το λόγο που βρέθηκε το τηλέφωνό σου στο χέρι μου.
-Τι θα έλεγες μικρή μου να πηγαίναμε για έναν καφέ ώστε να σου λυθούν όλες οι απορίες; Απλώς πες μου που και πότε. Ότι προτιμάς εσύ.
Η Σοφία σαν χαρακτήρας πάντοτε ήταν δυναμικός. Η γιαγιά της την έλεγε τσαούσα από τότε που πήγαινε στον παιδικό σταθμό. Όμως μαζί του κόμπιαζε, κρατούσε αμυντική στάση. Ευτυχώς το διαπίστωσε άμεσα και πέρασε στην αντεπίθεση.
-Αύριο στις 19:00 στο καφέ απέναντι από την Εκκλησία.
-Ότι πείτε δεσποινίς μου. Στις επτά λοιπόν.
-Καλό σου απόγευμα Σωκράτη.
Κατέβασε το ακουστικό. Η ταχυπαλμία της ήταν στα ύψη. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της. Η ώρα κόντευε 18:30 και η Σοφία ήταν σχεδόν έτοιμη. Έβαλε ένα τζιν, μια μπλε-ριγέ κοντομάνικη μπλούζα και πέδιλα.
Τον είδε από την τζαμαρία του καφέ. Βρισκόταν ήδη εκεί. Πλησιάζοντας συνειδητοποιούσε ότι ήταν ακόμη πιο όμορφος και προσιτός από τότε που τον είδε στην Τράπεζα. Ίσως οφειλόταν στο ντύσιμο και στο ύφος. Εν ώρα εργασίας φορούσε πουκάμισο και γραβάτα ενώ τώρα ήταν απλοϊκά ντυμένος. Το ύφος του δεν ήταν αυστηρό και σοβαρό αλλά γλυκύτατο και χαμογελαστό. Έφτασε στο τραπέζι του, κάθισε και ξεκίνησαν την κουβέντα.
Ο ένας ένιωθε τόσο οικεία με τον άλλον που ξεχάστηκε και το παραμικρό άγχος που μπορούσε να υπάρχει. Την ρώτησε για τα σχέδιά της για το μέλλον, τα ενδιαφέροντά της, ήθελε να μάθει όσο περισσότερα μπορούσε για κείνη. Όταν έμαθε την ηλικία της η αλήθεια είναι πως τα έχασε. Δεν πίστευε πως αυτό το ψηλό λυγερό κορίτσι τώρα έφτανε στην ενηλικίωση. Την έκανε γύρω στα είκοσι-δύο. Ήταν πράγματι αλήθεια πως πάντα φαινόταν πιο μεγάλη από την ηλικία της. Η συζήτηση ήταν τόσο διασκεδαστική που έξω άρχισε να νυχτώνει και δεν το είχαν πάρει είδηση. Γύρω στις 10:30 αποχαιρετίστηκαν, υποσχόμενοι πως θα τα ξαναέλεγαν πολύ σύντομα.
Από κει και πέρα ήρθε το δεύτερο και το τρίτο ραντεβού και κατέληξαν ζευγάρι. Η διαφορά ηλικίας δεν έπαιζε κανέναν ρόλο για τους ίδιους. Αρχικά κράτησαν μυστική τη σχέση τους όχι λόγω ντροπής απλώς μέχρι να σιγουρέψουν ότι τα πάνε καλά μαζί. Ύστερα από δύο μήνες έκαναν κοινές εξόδους και ήδη τον είχε γνωρίσει η μητέρα της Σοφίας. Στην αρχή ήταν επιφυλακτική με το θέμα της ηλικίας του Σωκράτη αλλά είχαν συζητήσει οι δυο τους και είχε μάθει τις προθέσεις του. Ήταν σοβαρός, ευγενικός και εργασιομανής. Τι άλλο ήθελε για την πολύτιμη κόρη της.
Πέρασε ένα εξάμηνο και η Σοφία παρατήρησε καθυστέρηση στον κύκλο της. Άρχισε να ανησυχεί γιατί πάντα ήταν ακριβής σε αυτό το θέμα. Επισκέφτηκε τον γυναικολόγο της και την επιβεβαίωσε. Ήταν ήδη 3 εβδομάδων έγκυος. Τρελάθηκε, έβαλε τα κλάματα ένα μωρό στα 18 της; Τώρα που επιτέλους είχε ανοίξει τα φτερά της; Kαι ο Σωκράτης πως θα το έπαιρνε; Και αν θύμωνε μαζί της; Οι λέξεις ενοχή, φόβος και αγωνία υπήρχαν μόνο στα συναισθήματά της.
Πήγε από το σπίτι του και του είπε τι συνέβαινε. Εκείνος παραδόξως χαμογέλασε και την έσφιξε στην αγκαλιά του. Της είπε πως ήταν το πιο ωραίο δώρο που θα του έκανε ποτέ στη ζωή του. Πως ήθελε να το κρατήσουν και πως θα την παντρευόταν άμεσα. Εκείνη τα έχασε. Δάκρυα άρχισαν να την κατακλύζουν. Δεν ήξερε αν ήταν ευτυχίας ή φόβου. Την διαβεβαίωσε πως την αγαπάει, πως την καταλαβαίνει και πως δεν πρόκειται να την εμποδίσει τίποτα από τις σπουδές της και το μέλλον που η ίδια είχε σχεδιάσει στο μυαλό της. Αυτός ήταν αποφασισμένος από την αρχή που την είδε να την κάνει ολοκληρωτικά δική του. Η Σοφία στάθηκε πολύ τυχερή. Είχε πολύ καλή οικογένεια και ακόμη καλύτερη πεθερά.
Την δέχτηκε και την λάτρεψε σαν πραγματική της κόρη. Ο γάμος έγινε στα τέλη της Άνοιξης. Ήταν τριών μηνών έγκυος. Σχεδόν σε όλο το διάστημα της κυήσεως πήγαινε κανονικά στο πανεπιστήμιο. Ήταν η «μασκότ» της σχολής της. Δέχτηκε πολλή φροντίδα και ενδιαφέρον από τους συμφοιτητές της. Η αλήθεια είναι πως έλαβε αρκετά επιδοκιμαστικά σχόλια από πολλούς κακεντρεχείς και κακόψυχους ανθρώπους για την κατάστασή της.
Έβλεπε βλέμματα ανθρώπων που είτε γνώριζε είτε όχι την κάρφωναν με οίκτο. Ορισμένες φορές στενοχωριόταν αλλά η αγάπη που λάμβανε από τον περίγυρο της έσβηνε οποιαδήποτε στενοχώρια σκίαζε το χαμόγελό της. Μετά το γάμο ήταν σίγουρη για τις επιλογές της. Είχε έναν σύζυγο που ήξερε πως την λάτρευε. Μια οικογένεια πραγματικό στήριγμα. Αληθινούς φίλους, ήταν φοιτήτρια σε μια σχολή που ονειρευόταν χρόνια και το σπουδαιότερο ένα μωρό μέσα στην κοιλιά της που σε λίγους μήνες θα της ομόρφαινε τη ζωή της.
Μετά την γέννα και αφού σταμάτησε τον θηλασμό, συνέχισε κανονικά την φοίτησή της και τις ώρες απουσίας της το μωρό το κρατούσαν οι δυο μαμάδες της πλέον. Είχε το δικό της συζυγικό σπίτι, την δική της οικογένεια. Από τα 19 της όντας νέα μανούλα μπήκε στο δρόμο της γυναίκας συζύγου-μάνας-νοικοκυράς-φοιτήτριας. Όμως ποτέ δεν μετάνιωσε για τίποτα. Ότι στην αρχή της φαινόταν «λούκι» ήρθε στην πορεία από μόνο του και όλα μπήκαν σε μια σειρά. Σαν να ήταν από την αρχή προορισμένη για κάτι τέτοιο. Η λέξη ευτυχία φαινόταν τόσο δα μικρή μπροστά στο μικρό πλασματάκι που κρατούσε στην αγκαλιά της. Ήταν δικό της, μέσα σε μια μόνο στιγμή είχε γίνει όλη η ζωή της.
Η μητρότητα δεν έχει ηλικία. Όταν και όποτε η κάθε γυναίκα αισθανθεί έτοιμη μπορεί να γίνει η ιδανικότερη μητέρα. Όταν δε υπάρχουν και οι κατάλληλες προϋποθέσεις και συνθήκες τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο εύκολα. Πολλές γυναίκες κυρίως σε αυτές τις ηλικίες αποφασίζουν να προβούν στην έκτρωση αγνοώντας το θαύμα της ζωής που χτυπά την πόρτα τους. Φοβούμενες για τις συνέπειες. Οι γυναίκες όμως που θα πάρουν την απόφαση να κρατήσουν το μωρό αυτές είναι οι πιο άξιες, οι πιο δυναμικές και εκείνες που αξίζουν τα περισσότερα συγχαρητήρια.
Αν και ζούμε στον 21ο αιώνα και θεωρείται ο κόσμος απελευθερωμένος, δυστυχώς ακόμη είναι τελικά ταμπού μια πρόωρη εγκυμοσύνη.
