Είναι νωρίς το πρωί. Ο άντρας μου έχει φύγει για τη δουλειά και τα παιδιά κοιμούνται. Κάθομαι στην ήσυχη κουζίνα μου, με μια κούπα καφέ, μπροστά στον υπολογιστή μου, προσπαθώντας να ξεκλέψω μια στιγμή για τον εαυτό μου.
Κοιτάζω τα emails μου, σβήνω γρήγορα τα ανεπιθύμητα και θυμίζω στον εαυτό μου να πληρώσω τους λογαριασμούς αργότερα.
Και τότε το βλέπω. Μια φίλη μού έχει στείλει μια αστεία φωτογραφία μας από παλιά.
«Πώς είσαι; Τη θυμάσαι εκείνη την ημέρα; Τι πλάκα!», μου γράφει.
Κοιτάζω τα χαμογελαστά πρόσωπα στη φωτογραφία. Με κάτι αστείο γελούσαμε, χαλαρές και χαρούμενες. Και πολύ δεμένες η μία με την άλλη. Έτσι ήμασταν τότε: φίλες αχώριστες.
Σήμερα μιλάμε μία φορά στους δύο μήνες και αν, κυρίως γιατί emails ή μηνύματα σαν κι αυτό συνήθως τα ξεχνώ. Κοιτάζοντας την ημερομηνία αποστολής, ντρέπομαι για τον εαυτό μου: εστάλη πριν δύο εβδομάδες. Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, το είδα, αλλά με κάτι έτρεχα εκείνη τη στιγμή και σκέφτηκα ότι θα απαντούσα με την πρώτη ευκαιρία, όταν θα καθόμουν. Η πρώτη ευκαιρία άργησε πολύ. Πάλι.
Όταν έχεις μικρά παιδιά, πάντα κάτι έχεις να κάνεις, δεν κάθεσαι ποτέ. Όταν δεν έχεις να τα βοηθήσεις με το ντύσιμο, το άλλαγμα της πάνας ή τα τάισμα, έχεις να ετοιμαστείς εσύ να πας στη δουλειά, να βγεις για τα ψώνια, να πας τα παιδιά στον παιδίατρο, στις δραστηριότητες, στα πάρτι… Ακόμα και το καλοκαίρι που είμαστε πιο χαλαρά, πάντα έχω πράγματα που πρέπει (και θέλω) να κάνω: να περάσω ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά μου, να ετοιμάσω φαγητό, να τους κάνω μπάνιο, να διαβάσουμε μαζί παραμύθια, να τα ρωτήσω πώς πήγε η μέρα τους…
Και στο τέλος της ημέρας είμαι απλά πτώμα. Το μωρό βγάζει δόντια και κοιμόμαστε χάλια. Ή μπορεί η μεγάλη να έχει πάλι ωτίτιδα. Είναι σαν να πρέπει να κάνω ταχυδακτυλουργικά με τον χρόνο. Χρόνος με τα παιδιά. Χρόνος με τους άντρες μας. Με τους παππούδες ή με τα ξαδέλφια. Κι όλα αυτά, όταν ξέρεις ότι το μεγαλύτερό σου project είναι ότι διαμορφώνεις τη ζωή τους ολόκληρη: να μεγαλώσεις ένα κορίτσι που θα γίνει γυναίκα ή/και ένα αγόρι που θα γίνει άντρας. Μιλάμε για δουλειά full-time.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν τα πηγαίνω χάλια μόνο με τα emails. Ακόμα κι όταν καταφέρνω να βρω λίγο χρόνο να περάσω με κάποια φίλη, πάντα είναι υπό προϋποθέσεις: «Ναι, να βρεθούμε, αλλά μήπως μπορείς να έρθεις από το σπίτι όταν θα τους έχω κοιμίσει;». «Θα είμαστε στο εμπορικό για να πάρουμε δώρο για το πάρτι, θέλεις να τα πούμε εκεί; Θα τους απασχολήσει ελπίζω ο άντρας μου να τα πούμε για 10 λεπτά»…
Κι όταν επιτέλους βρισκόμαστε, αρχίζω να χασμουριέμαι από τις 10. Μου μιλάει η φίλη μου κι εγώ ονειρεύομαι το κρεβάτι μου. Η φίλη μου που παλιά βγαίναμε και γυρνούσαμε το πρωί. Και που και πάλι, μόλις μπαίναμε κι οι δύο στο σπίτι παίρναμε η μία την άλλη τηλέφωνο.
Έχω αλλάξει. Δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ.
Το ξέρω ότι οι φιλίες μου έχουν πιάσει πάτο. Αλλά το ορκίζομαι ότι δεν θα είναι έτσι για πάντα. Πλέω σε βαθιά νερά αυτό τον καιρό, τα μικρά μου με χρειάζονται δίπλα τους σχεδόν για τα πάντα. Αλλά είναι μια περίοδος μόνο, δεν κρατάει για πάντα.
Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα και σύντομα θα τους είμαι λιγότερο απαραίτητη. Θα έρθει και η μέρα που θα μάθουν να δένουν μόνα τους τα κορδόνια τους. Που θα φτιάχνουν μόνα τους το πρωινό. Που θα σκουπίζονται μόνα τους στην τουαλέτα.
Και όσο χάλια κι αν ακούγονται όλα αυτά που πρέπει εγώ να κάνω για εκείνα, δεν θέλω να χάσω ούτε λεπτό από αυτά. Ο δύσκολος καιρός θα περάσει σύντομα, αλλά το ίδιο σύντομα θα περάσουν και μερικές από τις πιο γλυκές στιγμές. Θέλω να θυμάμαι τις φωνές τους. Τη στρουμπουλή κοιλίτσα πριν αρχίσουν τα περπατούν και να τρέχουν. Θέλω να ρουφήξω όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύουν ότι είμαι ο καλύτερος και πιο σημαντικός άνθρωπος στη γη.
Όταν μεγαλώσουν, θα έχω όσο χρόνο θέλω. Με τον καιρό σίγουρα θα μάθω να διαχειρίζομαι καλύτερα το χρόνο μου. Κάποια στιγμή θα κοιμάμαι πάλι μονορούφι, χωρίς ξυπνήματα. Και τότε, το υπόσχομαι, θα ξαναγίνω η καλή φίλη που θέλω να είμαι. Η καλή φίλη που και τώρα είμαι.
Γιατί ακόμα εδώ είμαι. Και την εκτιμώ τη φιλία μας.
Θα απαντήσω στο email.
Αν μπορείς μόνο να κάνεις λίγη υπομονή, το υπόσχομαι, θα βρεθούμε πάλι, σύντομα <3
Απόδοση στα ελληνικά: Νάνσυ Καλλικλή
