Εκδήλωση για τη συνεπιμέλεια: Κραυγή αγωνίας για ίσα δικαιώματα στην ανατροφή των παιδιών
Τα μείζονα ερωτήματα που τίθενται με την εκδήλωση, αλλά και γενικότερα στη σχετική δημόσια συζήτηση είναι: «Έχουν οι γονείς το δικαίωμα για ίσο χρόνο στη φροντίδα του παιδιού, μετά τον χωρισμό; Θα μπορούσαν να μειωθούν οι συνήθεις συγκρούσεις και να προστατευθούν τα παιδιά;»
[babyPostAd]Το αίτημα για τη θεσμοθέτηση και στην Ελλάδα της συνεπιμέλειας τέκνων στις περιπτώσεις διαζυγίου, πραγματεύεται εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 7 Μαΐου (στις 7:30 μμ) στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου (Πανεπιστημίου 12 απέναντι από το Zonars). Η εκδήλωση με θέμα ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΩΡΑ διοργανώνεται από τον σύλλογο «Συνεπιμέλεια» και θα μιλήσουν πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών.Συγκεκριμένα οι: Νίκος Ξυδάκης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος – ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Τζαβάρας, βουλευτής – ΝΔ, Κώστας Καραγκούνης, τ. υφ. Δικαιοσύνης και βουλευτής – ΝΔ, Μ. Γραμματικοπούλου, δικηγόρος και μέλος του Τομέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – Το Ποτάμι, Βασίλης Κόκκαλης, βουλευτής – ΑΝΕΛ, Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, βουλευτής – ΠΑΣΟΚ, Νότης Μαριάς, ευρωβουλευτής, καθώς και γνωστοί δημοσιογράφοι, διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί ψυχολογίας, ιατρικής, νομικής, κ.α. Συντονιστής: Κ. Αρβανίτης, δημοσιογράφος
Τα μείζονα ερωτήματα που τίθενται με την εκδήλωση, αλλά και γενικότερα στη σχετική δημόσια συζήτηση είναι: «Έχουν οι γονείς το δικαίωμα για ίσο χρόνο στη φροντίδα του παιδιού, μετά τον χωρισμό; Θα μπορούσαν να μειωθούν οι συνήθεις συγκρούσεις και να προστατευθούν τα παιδιά;».
Ο σύλλογος «Συνεπιμέλεια» τονίζει ότι «κάθε παιδί έχει ανάγκη να το ανατρέφουν και οι δυο γονείς του είτε ζουν μαζί είτε όχι, είτε είναι παντρεμένοι είτε όχι, από το ίδιο ή από διαφορετικά σπίτια. Η συνεπιμέλεια, δηλαδή ο ίσος χρόνος και φροντίδα με κάθε γονέα είναι καλύτερη για το παιδί, για τους γονείς, για την ελληνική δικαιοσύνη. Μειώνει τις συγκρούσεις, εξοικονομεί πόρους που τους θέτει στη διάθεση του παιδιού και των γονέων, θωρακίζει την ψυχική υγεία και την ευημερία όλων.
Η κοινωνία έχει ανάγκη μια φιλική δικαιοσύνη και ο δικαστής από ΔΙΧΑΣΤΗΣ να γίνει ΣΥΜΦΙΛΙΩΤΗΣ».
Η συνεπιμέλεια και η διακήρυξη των 100
Σε διεθνές επίπεδο, περισσότεροι από 100 παγκόσμιας αναγνώρισης ειδικοί στην ψυχολογία, την αναπτυξιολογία, την προσκόλληση των παιδιών, την ενδοοικογενειακή βία και τη θεωρία της σύγκρουσης προσυπέγραψαν μία επιστημονική διακήρυξη γράφοντας:
«Προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η πιθανότητα των παιδιών να έχουν μακροχρόνιες σχέσεις και υγιή προσκόλληση και με τους δύο γονείς τους, συναινούν και προσυπογράφουν στο πόρισμα του καθηγητή Warshak το οποίο ενθαρρύνει και τους δύο γονείς μετά το χωρισμό τους, να μεγιστοποιήσουν το χρόνο που περνάν με τα παιδιά τους, στον οποίο χρόνο περιλαμβάνεται και η διανυκτέρευση κατά ο ίσα χρονικά διαστήματα».
Γιατί όμως οι παγκόσμιας φήμης ειδικοί επιστήμονες χρειάστηκε να προχωρήσουν σε αυτό το διάβημα;
Όπως οι ίδιοι αναφέρουν «οι ειδικοί ομόφωνα εκφράζουν την ανησυχία τους ότι το φίμωμα της επιστήμης οδηγεί σε λύσεις ανατροφής παιδιών και σε αποφάσεις επιμέλειας που βλάπτουν τα παιδιά και τους γονείς τους».
Διεθνείς μελέτες
43 πρόσφατες επιστημονικές μελέτες καταλήγουν υπέρ της την Κοινής Ανατροφής. Οι μελέτες αυτές έχουν αξιολογηθεί από ανεξάρτητο οργανισμό. Σε αυτές περιλαμβάνεται η μεγαλύτερη μελέτη που έχει γίνει ποτέ με δείγμα 150.000 παιδιών.
Ο ψυχολόγος William Fabricius ανακάλυψε ότι ρυθμίσεις αυτού του είδους βελτιώνουν τις σχέσεις των παιδιών και με τους δύο γονείς τους, τόσο με τη μητέρα όσο και με τον πατέρα. Ρυθμίσεις αυτού του είδους έχουν εφαρμοστεί αποτελεσματικά και λειτουργούν στη πράξη τουλάχιστον για δύο δεκαετίες.
Άλλες μελέτες απέδειξαν ότι το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει για τα παιδιά που ζουν σε αποκλειστική επιμέλεια. Δεν ευημερούν και μάλιστα σε ποσοστό περίπου 30 % τα παιδιά έχει χάσει κάθε επαφή με ένα από τους γονείς τους, τον πατέρα. Η έλλειψη του πατέρα πρέπει ν’ αναζητηθεί πίσω από κάθε σημαντική κοινωνική παθολογία που έχει σχέση με παιδιά : εγκληματικότητα, ναρκωτικά, κατάχρηση αλκοόλ, εφηβικές εγκυμοσύνες, ψυχολογικές διαταραχές και οι αυτοκτονίες.
Στο όνομα αυτών των μελετών, ομόφωνα η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, εξέδωσε το Ψήφισμα 2079/2015 με το οποίο ενόψει των προσφάτων ανακαλύψεων της επιστήμης συστήνουν στις 47 χώρες μέλη να εφαρμόσουν – μεταξύ άλλων – την συνεπιμέλεια, την εναλλασσόμενη κατοικία και μια φιλική δικαιοσύνη.
Γιατί η κοινή ανατροφή των παιδιών δεν είναι καθ’ ημάς διαδεδομένη; Επειδή το διαζύγιο είναι big business.
Η Ελλάδα και οι νομικοί
Στη χώρα μας, αντί να εφαρμόζουμε λύσεις και σχέδια ανατροφής παιδιών που να διευκολύνουν τα μέλη μιας οικογένειας για μία “οικογενειακή επίλυση” και να τα οδηγούμε στο να υποστηρίζονται από μια διεπιστημονική ομάδα επαγγελματιών της οικογένειας, το νομικό σύστημα της χώρας είναι παγιδευμένο στη πολιτική της απόδρασης από το πρόβλημα : Η επιμέλεια στη μητέρα, αποκλείεται ο πατέρας από την ανατροφή του παιδιού, προσχηματικά γίνονται τυπολατρικές δίκες με προειλημμένο αποτέλεσμα, πολύχρονες και δαπανηρές, αποφάσεις που βγαίνουν copy – paste, αποφάσεις που εκτελούνται μόνο εάν το θέλει η μητέρα του παιδιού…
Τελικά βλέπουμε ότι κανένας νομικός δεν ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών.
Γι’ αυτό τους ενοχλεί η κοινή ανατροφή των παιδιών ! Γιατί διαφορετικά θα πρέπει να σκύψουν πάνω από τις υποθέσεις, να δώσουν λύσεις και μάλιστα για κάθε μια υπόθεση ξεχωριστά. Να σταματήσουν δηλαδή την “απόδραση από το πρόβλημα”.
Και όμως, εκεί όπου εφαρμόστηκε η κοινή ανατροφή, τα αποτελέσματα μας εξέπληξαν. Στην Αυστραλία, μετά από αρκετά χρόνια εφαρμογής της κοινής ανατροφής, πραγματοποιήθηκε έρευνα για να εκτιμήσει τα αποτελέσματα του νέου συστήματος. Ο καθηγητής Edward Kruk διαπίστωσε : «Μετά την εισαγωγή της νέας νομοθεσίας, σημειώθηκε σημαντική μείωση στην προσφυγής στα δικαστήρια για την επιμέλεια των παιδιών και μάλιστα κατά το εντυπωσιακό ποσοστό 72 %. Αντίστοιχη με την μείωση της αντιδικίας ήταν η αύξηση της προσφυγής στα κέντρα οικογενειακής υποστήριξης και στην οικογενειακή μεσολάβηση. Πλέον οι γονείς μετά το χωρισμό στην Αυστραλία επιλύουν τις σχέσεις τους ως προς την ανατροφή των παιδιών χωρίς να χρειάζονται να πάνε στα δικαστήρια.»
Όταν πρόκειται για την αντιπαράθεση νομικού κόσμου εναντίον παιδιών, τα παιδιά πάντα χάνουν !
Όπως λέγαμε στην αρχή, εάν το παιδί σας έπασχε από μια σοβαρή νόσο, θα θέλατε οι γιατροί να κάνουν ότι επιτάσσει η επιστήμη του σήμερα και όχι ν’ ακούνε τον Άρειο Πάγο.
Το ίδιο πρέπει να κάνουν και τα όργανα του κράτους και η νομοθετική εξουσία: να λάβουν υπόψη τους τις ανακαλύψεις της επιστήμης.
Πρέπει να ψηφιστούν νόμοι και πολιτικές για την ανατροφή των παιδιών που να επιτρέψουν στη φωνή της επιστήμης να σκεπάσει τον απόηχο ενός νομολογιακού εθίμου που αντηχεί το παρελθόν.
