«Εκείνες οι μέρες που γίνονται Θαύματα»: Τα μωρά της ΜΕΝΝ
Η Brittany Denise είναι νοσοκόμα στη ΜΕΝΝ. Η αλήθεια είναι, λέει η ίδια, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, αν έχουν σταθεί τυχεροί, δε γνωρίζουν τι θα πει ΜΕΝΝ, με αποτέλεσμα να παρερμηνεύουν το αντικείμενο της δουλειά της. Έχουν λοιπόν την εντύπωση ότι η Brittany φροντίζει χαρούμενα, υγιή, ροδοκόκκινα νεογέννητα μωρά, νανουρίζοντας και ταΐζοντάς τα, μέχρι να έρθει η ώρα να πάνε σπίτι τους.
Όχι!! Οι μακριές μέρες της Brittany είναι αφιερωμένες σε έναν διαρκή αγώνα να κρατήσει στη ζωή νεογέννητα μωρά. Μωρά που χρειάζονται συνεχή φροντίδα και που έχουν μπροστά τους έναν μακρύ δρόμο, γεμάτο θεραπείες, εξετάσεις, φαρμακευτική αγωγή και επεμβάσεις, πολλές φορές, μέχρι να καταφέρουν να πάνε σπίτι τους. Πολλά από αυτά δε θα τα καταφέρουν, άλλα όμως ενάντια στις πιθανότητες ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΝΙΚΗΤΕΣ.
Δηλώστε συμμετοχή ΕΔΩ και κερδίστε φανταστικές πινιάτες για το παιδικό πάρτι!
Σε μια ανάρτηση της στο Facebook, η Brittany μιλάγια εκείνες τις μέρες: «Κάποιες μέρες γίνεσαι μάρτυρας Θαυμάτων. Βλέπεις μωρά να επιβιώνουν ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. Κάποιες όμως, όχι…»
Για την Brittany, το να είναι νοσοκόμα στη ΜΕΝΝ σημαίνει πολλά. «Είναι δώρο και προνόμιο να είσαι δίπλα σε αυτές τις οικογένειες και να μοιράζεσαι μαζί τους όλες τις χαρές αλλά και τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Είναι κάτι περισσότερο από μια δουλειά», λέει η ίδια.
Διαβάστε το κείμενο της:
Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι είμαι νοσοκόμα! Nοσοκόμα στη ΜΕΝΝ (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών).
Κάποιοι γνωρίζουν τι θα πει ΜΕΝΝ. Όσοι πέρασαν μέρες αγωνίας έξω από την πόρτα της, περιμένοντας ένα θαύμα, ένα καλό νέο, γνωρίζουν καλά τι θα πει ΜΕΝΝ, αφού έγινε το δεύτερο σπίτι τους.
Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν τι θα πει ΜΕΝΝ. Έτσι, συχνά έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι η «δουλειά» μου είναι να ταΐζω και να νανουρίζω χαμογελαστά, υγιή μωρά – το οποίο έχω το προνόμιο να κάνω ανά διαστήματα – αλλά η «δουλειά» μου είναι πολλά περισσότερα και όχι πάντα ευχάριστα.
Φροντίζω μωρά που γεννήθηκαν πολλούς μήνες πρόωρα. Μωρά που δεν μπορούν να επιζήσουν χωρίς τη βοήθεια της σύγχρονης ιατρικής. Μωρά που τοποθετούνται σε θερμοκοιτίδες, που χρειάζονται ειδικό αναπνευστήρα, φαρμακευτική αγωγή.
Φροντίζω αυτά τα μωρά. Παρακολουθώ την εξέλιξη τους. Κοιτάζω διαγράμματα, αλλάζω ορούς, δίνω φάρμακα…
Μαθαίνω σε έναν μπαμπά πώς να αλλάξει την πάνα, στο εύθραυστο κορμάκι του παιδιού του, για πρώτη φορά.
Βάζω αυτό το μωρό στο στήθος της μαμάς του και πολλές φορές, το σωματάκι του είναι γεμάτο από σωληνάκια και καλώδια, απαραίτητα για να κρατηθεί στη ζωή. Κι αυτή η μαμά, που περίμενε μέρες ή και εβδομάδες για να πάρει το παιδί της για πρώτη φορά αγκαλιά, κοιτάζει λυπημένη το μικροσκοπικό χεράκι, που είναι γεμάτο τρυπούλες από τις εξετάσεις, τις ενέσεις και τα καλώδια. Θα παρηγορήσω αυτή τη μαμά, θα τη φροντίσω, γιατί γνωρίζει ότι το μωρό της έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του. Θα γίνουν κι άλλες εξετάσεις , θα χρειαστούν κι άλλα φάρμακα κι άλλες ιατρικές διαδικασίες, που οι περισσότεροι άνθρωποι, δε θα γνωρίσουν ποτέ στη ζωή τους.
Θα γιορτάσω με τους γονείς για κάθε μικρό λιθαράκι στο δρόμο προς την ανάρρωση, κάθε καλή εξέταση αίματος, κάθε γραμμάριο που κερδίζεται, κάθε σωληνάκι που αφαιρείται.
Θα γεμίσω χαρά, όταν θα φτάσει εκείνη η μέρα που θα μπορέσουν να πάρουν το μωρό τους για πρώτη φορά στο σπίτι, έχοντας περάσει μήνες μέσα στους τοίχους της ΜΕΝΝ.
Θα γίνω μάρτυρας σε θαύματα, όταν η καρδιά ενός μωρού θα χτυπήσει και πάλι. Όταν ενάντια σε όλες τις πιθανότητες θα πιαστεί από τη ζωή με όλη του τη δύναμη. Κάποιες φορές όμως, τα μικρά τους σώματα δεν αντέχουν άλλο.
Θα βοηθήσω να επανέλθει στη ζωή η καρδιά του μικροσκοπικού αυτού πλάσματος, αλλά κάποιες φορές η μάχη είναι άνιση.
Θα τα βάλω με τον εαυτό μου και θα αναρωτηθώ αν έγινε ότι έπρεπε, αν δεν υπάρχει κάτι άλλο, αν κάτι θα έπρεπε να γίνει διαφορετικά, όταν όλες οι ιατρικές επιλογές θα ‘χουν εξαντληθεί.
Θα παραδώσω αυτές τις τόσο τρυφερές ζωές στην αγκαλιά των γονιών, καθώς θα παίρνουν τις τελευταίες τους ανάσες, αφού η επιστήμη και η ιατρική δεν φάνηκαν αρκετές για να τις σώσουν.
Θα τους δώσω τη φαρμακευτική αγωγή που χρειάζεται, για να διευκολύνω τις τελευταίες τους στιγμές.
Θα δημιουργήσουμε αναμνηστικά, που η οικογένειά τους θα φυλάξει για πάντα.
Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, θα μοιραστούμε αναμνήσεις, θα γελάσουμε και θα κλάψουμε μαζί. Η ΜΕΝΝ θα γίνει το σπίτι μας.Θα αγκαλιάσω κάθε μέλος της οικογένειας που γνώρισα όλο αυτό το διάστημα και ύστερα, καθώς θα τους κοιτάζω να απομακρύνονται από το δωμάτιο του μωρού τους, για τελευταία φορά, άλλοτε κρατώντας το στα χέρια τους κι άλλοτε όχι, θα ευχηθώ να στάθηκα ικανή να τους παρέχω κάποια ανακούφιση.
Μερικές φορές, θα κλάψω στο αυτοκίνητο καθώς θα επιστρέφω στο σπίτι μου. Άλλες φορές στο ντους, κι άλλες θα κλάψω αγκαλιά με το μαξιλάρι, καθώς θα προσπαθώ να κοιμηθώ, πριν έρθει η ώρα να επιστρέψω πάλι πίσω, για να φροντίσω άλλες μικρές ζωές.
Οι άλλες νοσοκόμες της ΜΕΝΝ θα με στηρίξουν. Θα ζητήσω τη συμβουλή τους, τη γνώση τους, τη σοφία και συμπαράσταση. Είμαι τόσο τυχερή που βρίσκομαι ανάμεσα τους.
Η δουλειά μου είναι νοσοκόμα στη ΜΕΝΝ, αλλά πολύ συχνά αποδεικνύεται κάτι πολύ περισσότερο.
Brittany Denise
Πηγή: mommyandthecity.gr
