Είναι εκείνες οι γυναίκες που δεν μπορούν να γίνουν μάνες.
Έζησαν ολόκληρων μηνών οδύσσεια. Σεργιάνι από γιατρό σε γιατρό, με τις εξετάσεις υπό μάλης. Φορτίο ολοένα και πιο ασήκωτο.
Με τις γνώμες να αυξάνονται και δυστυχώς να συγκλίνουν.
Υστερεκτομή.
Τι κι αν πάλεψαν για καιρό με συντηρητική φαρμακευτική αγωγή κι ορμόνες; Τι κι αν εναπόθεσαν στη χημεία και την καλή τους νεράιδα, όλες τις ελπίδες για μια αναίμακτη λύση.
Άδικα.
Μήτε ενδομητρίωση, μήτε πολύποδες, μήτε ινομυώματα. Δυσλειτουργική αιμορραγία, η διάγνωση.
Ανώμαλη αιμορραγία της μήτρας, απουσία οργανικής νόσου, η μετάφραση. Ήταν το 20%.
Η διάγνωση ήρθε δια της εις άτοπον επαγωγής.
Κοινώς έπρεπε ν’ αγοράσουν επειγόντως λαχείο, καθώς η τύχη τους δεν παιζόταν.
Κι είναι νέες. Δίχως οικογένεια και παιδιά. Κι όπως φαίνεται, δε θα αποκτήσουν ποτέ.
Το χειρουργείο, μονόδρομος.
Βιοψίες, υπέρηχοι, καρκινικοί δείκτες κι άπειρες αιμοληψίες. Κι ύστερα, η ώρα του χειρουργείου.
Με τη νεράιδα τους να είναι ακόμη απούσα κι εκείνες να τραβούν ολοένα το δέκα το καλό. Το χειρουργείο ήρθε και πέρασε. Με δεν ξεχάστηκε.
Άφησε μια βαθιά χαρακιά στο σώμα και την ψυχή. Τις άφησε μισές.
Τους στέρησε τη γονιμότητα και την έμμηνο ρύση τους.
Τους χάριστηκαν ως αντάλλαγμα ωοθήκες και σάλπιγγες. Κι αυτές έπρεπε να πουν ευχαριστώ που γλίτωσαν τουλάχιστον από τις ορμονικές διαταραχές μιας εγκληματικά πρόωρης εμμηνόπαυσης.
Έξι βδομάδες είπαν πως θα κρατούσε η ανάρρωση.
Αυτές από τις πρώτες μέρες ήθελαν να τα σπάσουν όλα. Κι εκείνο το κρεβάτι σιχάθηκαν να το βλέπουν.
Πρώτα στο νοσοκομείο και μετά στο σπίτι. Με τα λευκά αποστειρωμένα σεντόνια, που στα όνειρα τους γινόταν κόκκινα από το αίμα. Όνειρα, όχι εφιάλτες. Τόση ταλαιπωρία για να τους λείπει η αβάσταχτα γλυκερή μυρωδιά του. Προφανώς έχαναν και το μυαλό τους. Ο πόνος κι η αγωνία ενός ενδεχόμενου καρκίνου, έδωσαν τη θέση τους στη θλίψη και την απώλεια.
Καμία ανακούφιση.
Κλεισμένες στο σπίτι μένουν βυθισμένες στη σιωπή.
Τη σιωπή ενός αναγκαστικά βουβού βιολογικού ρολογιού. Συντροφιά με το φάντασμα ενός αγέννητου παιδιού. Τη μάνα έχασαν, όχι τη γυναίκα. Ποτέ δε φοβήθηκαν για την απώλεια της σεξουαλικής τους ελκυστικότητας κι αίσθησης. Το ερωτικό κομμάτι της ζωής τους επανέρχεται με την ανάρρωση. Την άτυχα χαμένη μητρότητα θρηνούν.
Αυτό τις πονά περισσότερο απ’ όλα.
Το αμετάκλητο.
Το σώμα που ποτέ δε θα αλλάξει για να θρέψει μια νέα ζωή. Το πρώτο κλάμα που ποτέ δε θα ταιριάξει με την τελευταία κραυγή της γέννας.
Η σωματική ανάρρωση αργά ή γρήγορα τελειώνει. Η ψυχική όμως;
Σε περιπτώσεις όπως η δική τους, ο χρόνος είναι αντιστρόφως ανάλογος της ηλικίας. Πενθούν όσο το έχουν ανάγκη. Βουλιάζουν σε ποτάμια δακρύων. Μα δεν είναι μόνες. Έχουν ανθρώπους δίπλα τους να τις στηρίξουν. Για τους τρίτους που ψιθυρίζουν πίσω από την πλάτη τους, αδιαφορούσαν πάντα.
Έτσι και τώρα.
Θα γίνουν καλά μέσα κι έξω.
Κι όταν έρθει η ώρα, εκείνες, με την ατσάλινη τους θέληση, θα κάνουν το βιολογικό ρολόι να χτυπήσει ξανά.
Μέσα από ένα παιδί που θα γίνει δικό τους. Και που θα του δώσουν όση αγάπη κουβαλούν.
Γιατί τη μαμά μέσα τους, την έννοια, την αγάπη και τη στοργή, δε μπορεί να την αφαιρέσει κανένα χειρουργικό νυστέρι.
Της Στεύης Τσούτση – filenades.gr
