Γράφει η Ναταλί Σαμπά, παιδοψυχολόγος-παιγνιοθεραπεύτρια
Κλαίω τόση ώρα και τίποτα. Μαμάααα…..έλα φοβάμαι , θέλω την αγκαλιά σου…δεν είμαι καλά, έχω και μύξες από το κλάμα, δεν είναι ωραίο όλο αυτό, η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα..γιατί όταν κουνιέμαι κουνιέται και κάτι μαύρο στον τοίχο που μου μοιάζει…θα επιμείνω, δεν τα παρατάω έτσι εύκολα, η μαμάκα μου θα έρθει το ξέρω…Μαμά έλα να κοιμηθούμε μαζί όπως τις άλλες φορές…Μανούλα…σε χρειάζομαι που είσαι δεν με ακούς;
Δεν θα έρθει, δεν πρόκειται να έρθει, τώρα το κατάλαβα, ίσως κάτι να έκανα, μήπως πριν στο θηλασμό την πόνεσα, αυτό ήταν δηλαδή; δεν θα την ξαναδώ, δεν με θέλει μαζί της όταν είναι βράδυ..το πρωί θα με θέλει…δε θα της ξανακάνω κάτι, δεν έρχεται κανένας, ούτε η γιαγιά…μα κανείς δεν ακούει τη νύχτα; Κι εγώ τώρα τι κάνω;
Νιώθω τόσο κουρασμένος, το κλάμα με εξάντλησε. Η μαμά δεν ήρθε ποτέ. Κατάλαβα τώρα. Δεν έχει νόημα να λέω ότι φοβάμαι ή να δείχνω ότι δεν αντέχω αφού κανείς δεν ακούει..δεν τους χρειάζομαι καν, δεν με νοιάζει κιόλας. Νιώθω τόσο κουρασμένος…ζζζζζ
Κοιμήθηκα, Εχω πέσει σε βαθύ ύπνο. Δεν ξυπνάω με τίποτα τώρα. Και να ξυπνήσω θα στεναχωριέμαι που κανείς δεν έρχεται οπότε καλύτερα να κοιμάμαι πολλές ώρες το βράδυ για να μη σκέφτομαι, για να μην νιώθω…Δεν θέλω να νιώθω και να κλαίω συνέχεια.Πονάει το κλάμα, πονάει η νύχτα. Πονάει όταν η μαμά δεν έρχεται για αγκαλιά..Κανείς δεν είναι δίπλα μου όταν τους ζητάω…
Ναταλί Σαμπά, παιδοψυχολόγος-παιγνιοθεραπεύτρια-childit.gr
