Έλα μαμά, έχω ασκήσεις! Έλα να με ρωτάς πόσο κάνει ένα και ένα και εγώ να λέω τρία.. κ εσύ να χαμογελάς και να μου λες.. βρε ένα και ένα κάνει δυο το ξέρει όλο το σχολείο… και να γελάμε και οι δύο δυνατά!
Και ύστερα έλα να γράψουμε λέξεις. Λέξεις πολλές να μπερδέψουμε τα γιώτα με τα ήτα και τα όμικρον με τα ωμέγα.. Έλα έλα μαμά να κάνουμε λάθη… μη τους διαβάσεις τους κανόνες από το επιτραπέζιο.. δε θέλω να ξέρω κανόνες. Δες το ζάρι και φαντάσου τι πρέπει να κάνουμε όταν γυρίσει κ όταν κολλήσουμε… διάβασε τους δυνατά να γελάσουμε που το παίζαμε λάθος τόση ώρα. Έλα μαμά να μαγειρέψουμε… βάλε άχνη αντί για αλεύρι στο σουφλέ και αν δε τρώγεται τι πειράζει;;; Τόση ώρα μαγειρεύουμε παρέα, ας μη φάμε γλυκό… τη περνάμε και με παγωτό ξυλάκι…
Και κάπως έτσι σε βλέπω να γελάς με τα λάθη μας παιδί μου… και καμαρώνω.. Γιατί αυτό είναι το πιο σπουδαίο χαμόγελο που έχτισα. Και δε φοβάμαι.. δε σε φοβάμαι εσένα Μαριλού! Εσύ μέσα από τα ατελείωτα λάθη μας έμαθες το πιο σπουδαίο.. πως όλα διορθώνονται. Πως τίποτα δε μπορεί να κόψει το χαμόγελο μας. Και πάλι μικρή σκανταλιάρα θα μου το αποδείξεις, πως ξέρεις από λάθη… γυρνάς με εκείνο το ορθογραφικό λάθος στην ορθογραφία σου… εκείνο το δεντράκι που γράφτηκε με η! Και φέρνεις και τη παρατήρηση της δασκάλας στο τετράδιο “Μαριλια αύριο πιο προσεχτική” και σε κοιτώ και αναρωτιέμαι… Καλά βρε το δεντράκι με η;;; και σκας ένα χαμόγελο κουτσοδόντικο και παιχνιδιάρικο και απαντάς… δεν έχει πλάκα η ορθογραφία αν δε βάλεις φαντασία.. μμμ άτιμο.. δική μου ατάκα είναι αυτή σου λέω γελώντας.. Ναι αλλά η φαντασία ήταν δικιά μου, απαντάς…. Μπα;; και τι φαντάστηκες κυρα μου δηλαδή;;; ‘Ενα δεντρό με λουλούδια κ κορδέλες.. ήταν κορίτσι βεβαίως και για αυτό του έβαλα η! Μα μην ανησυχείς.. το ξέρω πως πήγαινε γιώτα.. απλά μου αρέσει να κάνω και κάνα λάθος που κ που..
Γιατί έχεις πλάκα βρε μανούλα όταν τα βλέπεις… και φεύγεις.. και τραγουδάς δεν έχει πλάκα η ορθογραφία αν δε βάλεις φαντασία.. και δε σε πτοεί η παρατήρηση της κυρίας, αύριο ξέρεις κ ξέρω πως θα πάρεις μπράβο με κάτι γράμματα τεράστια… και σε κοιτώ.. και βλέπω μια γυναίκα που έκανε λάθη στη ζωή της και τη στράβωσε.. και σε κοιτώ.. και βλέπω μια γυναίκα… που έσκασε μια χαμογελάρα όταν θυμήθηκε τη μαμά της να μη θυμώνει, να μη στεναχωριέται με τα λάθη αυτά. και σε κοιτώ.. και βλέπω μια γυναίκα γεμάτη αυτοπεποίθηση.. να αρπάζει τη ζωή της από το μαλλί και να τη φέρνει στα μέτρα της… και ναι σε ακούω.. με μια πιο μπάσα φωνή, τριαντάρα πια… να τραγουδάς.. δεν έχει πλάκα η ζωή αν είναι πάντοτε σωστή… και νιώθω ήσυχη..σίγουρη..περήφανη.. που ευτυχώς σε μεγάλωσα κάνοντας που και που μια ντουζίνα λάθη…
