Ελιάνα Χρυσικοπούλου: 11 πράγματα που συμβαίνουν όταν έχεις να κοιμηθείς 11 μήνες

Είναι ένα είδος κούρασης που η λέξη «κούραση» δεν φτάνει για να το περιγράψει. Δεν μοιάζει με «κούραση», μοιάζει περισσότερο με δοκιμασία. Κάπου είχα διαβάσει πως «οι μανάδες συμμετέχουν σε κάποιο μυστικό πείραμα που σκοπό έχει ν’ αποδείξει πως οι άνθρωποι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς ύπνο». Γέλασα – για να μην κλάψω. [babyPostAd]

Παραδοσιακά, όταν ένας άνθρωπος κουράζεται πολύ, περιμένει κάποιο αντάλλαγμα. Όταν π.χ. δουλεύεις 15 ώρες σερί, έχεις τη χαρά πως τελειοποιείς κάποιο project ή κάνεις περήφανο τον εαυτό σου ή χαροποιείς το αφεντικό σου. Όταν χύνεις ιδρώτα κάθε μέρα στο τρέξιμο, έχεις να προσβλέπεις πως στο μέλλον θα τρέξεις έναν μαραθώνιο ή θα πάρεις ένα μετάλλιο ή, τελοσπάντων, θα διακριθείς στο σπορ «κορμάρα στην παραλία». Όταν ξενυχτάς γιατί το παιδί σου δεν κοιμάται, δεν υπάρχει κανένα βραβείο. Και μην ακούσω αηδίες του στιλ «η ανταμοιβή σου είναι το χαμόγελό του», γιατί και τ’ άλλα μωρά, τα καλοκοιμισμένα, εξίσου χαμογελαστά είναι. Είναι μια κούραση δίχως αντίκρισμα. Είναι μια κούραση που την τραβάς γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Από το να το παρατήσεις να κλαίει μέχρι το να το δώσεις για υιοθεσία, στις 4:30 τα χαράματα που ξυπνάς για 8η φορά, όλα περνάνε από το θολωμένο μυαλό σου. Αλλά έρχεται το πρωί και λες «όχι μωρέ, κρίμα είναι» – και για το μωρό, και για τους μέλλοντες θετούς γονείς.

Το πλάνο ήταν πως η μικρή θα μπει στο ίδιο δωμάτιο με την μεγάλη εκεί γύρω στο τρίμηνο. Αυτό όχι απλά δεν έγινε, αλλά όλο το καλοκαίρι το περάσαμε να κοιμόμαστε σχεδόν κάθε βράδυ αγκαλιά, όχι γιατί εκ πεποιθήσεως είχα αποφασίσει να κάνουμε συγκοίμηση, αλλά γιατί ήμουν υπερβολικά εξαντλημένη για οτιδήποτε άλλο πέραν του να θηλάζει το μωρό όσο είμαι κοιμισμένη στο πλάι. Άντε μετά από αυτό να το ψήσεις να κοιμηθεί μόνο του στην κούνια του.

Σε αυτό τον εφιάλτη που ζεις, οι μόνοι πραγματικοί σου φίλοι είναι η καφεΐνη και ο υδατάνθρακας.

Όχι, δεν εννοώ εκείνες που τα παιδάκια τους κοιμούνται σερί 10ωρα και στο τρίβουν στη μούρη (αν και είναι βέβαια κι αυτές εξόχως εκνευριστικές). Εννοώ εκείνες που επειδή έλυσαν (ή και όχι) το πρόβλημα της δικής τους αυπνίας, έχουν αυτοανακηρυχθεί Γκουρού του Ύπνου και οφείλεις να λάβεις τις συμβουλές τους ως χρησμό από το μαντείο. Κάποιες σε θεωρούν ηλίθια που δεν κάνεις συγκοίμηση, αδιαφορώντας πλήρως για το γεγονός πως μπορεί α) να μην αντέχει το πρώτο σου παιδί να σε βλέπει να κοιμάσαι και να ξυπνάς αγκαλίτσα με το μωρό β) να μην αντέχει η ωμοπλάτη σου να κοιμάσαι κάθε βράδυ σε στάση τσολιά σε αλλαγή φρουράς ή γ) να μην αντέχει ο άντρας σου να βουλιάζει στον καναπέ της μοναξιάς. Κάποιες άλλες, πάλι, σε θεωρούν βλαμμένη που δεν εφαρμόζεις στο μωρό μια μέθοδο εκπαίδευσης ύπνου, αδιαφορώντας επίσης για το γεγονός πως εσύ αυτό μπορεί αφενός να μην το υποστηρίζεις καθόλου ιδιοσυγκρασιακά και αφετέρου να μην το αντέχεις.

Επιστημονικά μιλώντας, οι επιπτώσεις της παρατεταμένης έλλειψης ύπνου στον εγκέφαλο είναι ολέθριες: αδυναμία συγκέντρωσης, αύξηση του στρες, επιδείνωση της μνήμης, άμβλυνση των αντανακλαστικών. Πρακτικά μιλώντας, τις προάλλες έφυγα από το σπίτι με την πετσέτα του μπάνιου στο κεφάλι. Θες κάτι;

Τον πρώτο καιρό με το νεογέννητο σε καταλαβαίνουν όλοι. Στους 11 μήνες δεν σε καταλαβαίνει κανένας. Και ούτε και θέλεις να σε καταλάβουν. Δεν τους λες ότι είσαι άυπνη γιατί δεν θέλεις πια να σε λυπούνται, δεν θέλεις να σε κοιτούν συγκαταβατικά, δεν θέλεις να κουράζεις τους φίλους σου, δεν θέλεις να κάνεις τους συναδέλφους σου να χασμουριούνται από βαρεμάρα, δεν θέλεις τα αφεντικά σου να σκέφτονται για σένα πως «είναι άυπνη άρα υπολειτουργεί». Θέλεις να κρύβεις όλο αυτό, κάτω από ανάλαφρες συζητήσεις για την επικαιρότητα και τόνους κονσίλερ.

Δεν φταις εσύ, απλά με τόση ταλαιπωρία που έχεις τραβήξει, πως να το πω, έχει κοντύνει το φυτίλι σου. Απέναντι σε όλους και σε όλα. Δεν έχεις πια ανοχή για τον υπάλληλο που σου μιλάει με αγένεια στην τράπεζα. Δεν έχεις πια υπομονή για να ακούσεις τη μαμά σου να σου μεταφέρει λέξη προς λέξη μια ατελείωτη στιχομυθία με τη γειτόνισσα για την αλλαγή του καυστήρα της πολυκατοικίας. Δεν έχεις κουράγια να σκουντήξεις απαλά, για χιλιοστή φορά, τον άντρα σου που ροχαλίζει ακριβώς δίπλα στο μωρό που κλαίει. Και έτσι γίνεσαι απότομη, γίνεσαι δυσάρεστη, γίνεσαι ξινή. Και μετά είσαι εκνευρισμένη αλλά και λυπημένη, γιατί αναρωτιέσαι που πήγε το γελαστό, ανέμελο κοριτσάκι που κάποτε ήσουν.

Έρχονται στιγμές όμως που τα βλέπεις όλα αλλιώς: παρά τα χάλια σου, τα πας περίφημα. Κάθε μέρα οδηγείς, κάθε μέρα δουλεύεις, κάθε μέρα χορεύεις με το μωρό στην αγκαλιά σου, κάθε μέρα πας στις κούνιες με την τρίχρονη κόρη σου, μαγειρεύεις, φτιάχνεις παζλ, ζωγραφίζεις, που και που πας και κανένα γυμναστήριο, βλέπεις και καμιά σειρά, κάνεις και λίγο σεξ, ενίοτε βγαίνεις έξω και με φίλους. Δώσε λίγο εύσημα στον εαυτό σου: αυτό που κάποτε θεωρούσες ακατόρθωτο, το περνάς παλικαρίσια.

Και μια μέρα, κάποιος κάνει share αυτό και κλαις τόσο πολύ, που από τα κλάματα δεν βλέπεις την οθόνη.