Έλληνας ηθοποιός παραδέχεται: Με βασανίζει που με κάποιες από τις συντρόφους μου προχωρήσαμε σε αμβλώσεις
Κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής του, ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Σωτήρης Χατζάκης εξηγεί γιατί δεν έκανε οικογένεια. «Είμαι 59 ετών και κλείνω 40 χρόνια στο θέατρο. Λατρεύω τα παιδιά. Όμως από μικρός μπήκα στην «κοιλιά αυτού του κήτους», στην τέντα του τσίρκου, που λέει ο Ζενέ και έγινα αμέσως ανέστιος και πλάνης. Πρόβες ατέλειωτες, περιοδείες εδώ κι εκεί… Πιστεύω πως όταν κανείς φτιάξει οικογένεια και παιδιά, οφείλει να μετατοπιστεί. Με τον τρόπο που ζούσα δεν θα είχα αυτή την υπευθυνότητα και έτσι κρατήθηκα μακριά. Όταν κοιτώ παιδιά και οικογένειες – όχι τουριστικά, αλλά συναισθανόμενος αυτά τα ζόρια που μπορεί να τραβάνε, νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά. Βέβαια, το παιδί θέλει σπίτι που έχει δύο κολώνες, τον πατέρα και τη μάνα, με στέγη τις οικογενειακές αξίες. Είναι σοβαρή υπόθεση η οικογένεια, δεν είναι θέατρο. Από τη ζωή πηγαίνουμε στην Τέχνη και όχι από την Τέχνη στη ζωή. Υπάρχουν φίλοι που έχουν καταφέρει να κάνουν οικογένεια και μπράβο τους. Αλλά ποιος ξέρει τι μου μέλλεται να ζήσω; Όπως λέει και ο φίλος μου, Μηνάς Βιντιάδης, είμαστε μόλις 59…
Γυρνώντας προς τα πίσω, θεωρείς πως έχεις αδικήσει τον εαυτό σου;
Ναι, υπάρχουν τέτοιες στιγμές… Για παράδειγμα, στην καλλιτεχνική μου πορεία σκέφτομαι πως δεν θα έπρεπε να έχω κάνει κάποια πράγματα στην τηλεόραση. Όχι επειδή ήταν τηλεόραση, αλλά γιατί δεν ήταν καλή τηλεόραση. Φυσικά και δεν αναφέρομαι στο 10 του Καραγάτση, είμαι υπερήφανος για τη συμμετοχή μου εκεί. Για παράδειγμα, κάποια Θέατρα της Δευτέρας. Επίσης, θα θελα να κάνω ραδιόφωνο που αγαπώ. Υπάρχουν παραστάσεις για τις οποίες δεν είμαι υπερήφανος. Και απέτυχαν. Εμείς δεν είμαστε εργοστάσιο παραγωγής αποτελέσματος. Και αυτό είναι το καλό: Σήμερα ανθίζει ο ένας, αύριο ο άλλος. Έτσι, το κοινό συγχρωτίζεται μαζί μας πηγαίνοντας από τον έναν στον άλλον. Δεν θυμάμαι να έχω πάρει κάποια καλλιτεχνική απόφαση που να έχω μετανιώσει ή πως κάποιος με αδίκησε. Το αντίθετο. Η ζωή με έχει ευνοήσει δίνοντάς μου πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη. Σε ό,τι αφορά τη ζωή μου, νιώθω τύψεις για κάποιες πράξεις μου. Συγκεκριμένα, με κάποιες από τις συντρόφους μου προχωρήσαμε σε αμβλώσεις. Αυτό με βασανίζει. Τώρα δεν θα το έκανα, δεν θα σταματούσα μια ζωή. Επίσης, όταν ήμουν νέος, ήμουν «αθάνατος» – όπως όλοι οι νέοι. Και είχα στις σχέσεις μια σκληρότητα, που με κάνει να αναρωτιέμαι εάν έχω πληγώσει ανθρώπους. Φίλο δεν πρόδωσα. Αλλά ίσως να είναι και στη μοίρα της νεότητας να είναι αθάνατη και πολύ σκληρή και στη μοίρα της ωριμότητας να τα αντιλαμβάνεται και να επανέρχεται σε αυτά… Αυτό που λέμε στην Κρήτη να «συγχωρεθούμε», να χωρέσουμε μαζί με κάποιον άλλον ή με κάτι άλλο. Η κάθε ηλικία έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. Ο Μιχάλης Ράπτης ή Πάμπλο και ο Νίκος Κούρκουλος, δάσκαλός μου και πνευματικός μου πατέρας στο Εθνικό, μου έμαθαν να σκέφτομαι κάπως έτσι μπροστά στα μεγάλα προβλήματα: Αναρωτιέσαι «Πώς θα το κάνω αυτό;» και το μυαλό σου επιστρέφει στη νεότητά του… «Τι θα έκανα όταν ήμουν 20 ετών;». Η νεότητα έχει μια δικαιοσύνη περίεργη. Η αδιαπραγμάτευτη οργή της νεότητας χάνεται σταδιακά. Οπότε μου εύχομαι το υπόλοιπο της ζωής μου να έχει τη μαγική λέξη «συγκατάβαση» που εμφανίζεται συχνότερα όσο μεγαλώνουμε, αλλά και το ελάττωμα της παρόρμησης, ως μιας αναζήτησης της απωλεσθείσας νεότητας. Το θέμα είναι να σκέφτεσαι νεανικά και όχι να ξαναγίνεις νέος.
Πηγή: peoplegreece.com
