«Η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί… Θα σου κάνουμε αδερφάκι..» και εγώ απέμεινα να κοιτάζω σαν τη χαζή μη πιστεύοντας στο υπέροχο νέο που μόλις είχε ξεστομίσει η μαμά μου…
Ευχόμουνα και ζητούσα επίμονα ένα αδερφάκι.. Ένα κοριτσάκι για την ακρίβεια καθώς αγόρια αδέρφια είχα ήδη και μαζί τους έμαθα ποδόσφαιρο, πόλεμο, να φτύνω μακριά κουκούτσια από κεράσια ή ελιές και να ρεύομαι δυνατά… Ήθελα λοιπόν ένα κοριτσάκι για τα υπόλοιπα… για να χτενίζουμε η μια τα μαλλιά της άλλης, να λέμε για ρούχα, να τραγουδάμε μαζί μπροστά στον καθρέφτη και το απόγευμα να κάνουμε μαζί «εκπομπή» μπροστά στον ίδιο καθρέφτη και να λέμε «καλησπέρα αγαπητά μου παιδιά… Σήμερα θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί το “σαναμπαίνειάνοιξη”», ενώ ταυτόχρονα να προσευχόμαστε από μέσα μας μην μας πάρουν χαμπάρι τα αγόρια και μας κάνουν καζούρα μέχρι να τελειώσουμε το δημοτικό… Μια αδερφή που θα την πρόσεχα για πάντα και θα βοηθούσα τη μαμά για να την μεγαλώσει πιο εύκολα σαν να είμαι κι εγώ μαμά ή κάπως έτσι τέλος πάντων…
Ο καιρός της εγκυμοσύνης περνούσε δύσκολα… όλο ρωτούσα «πότε θα έρθει το μωρό» και όλο ο καιρός δεν έλεγε να περάσει… θυμάμαι να πηγαίνω μαζί με τους γονείς μου στη θεσσαλονίκη για να δω το μωρό μας σε μια πράσινη οθόνη και θυμάμαι ότι δεν καταλάβαινα τίποτα πέρα από ένα στρογγυλό κεφαλάκι… Μέχρι που έφτασε εκείνη η Παρασκευή, όπου το μωρό γεννήθηκε και εγώ δεν έκανε να το δω γιατί δεν με άφηναν να μπω στη κλινική… Ώσπου ο μπαμπάς μου έγινε ήρωας και με πέρασε μέσα στα κρυφά και είδα το μικροσκοπικό μωράκι να κοιμάται στο πλάι, όπου άρχισα να χειροκροτάω και να λέω ότι μου μοιάζει στα μαλλιά… Εκείνο το βράδυ νομίζω πως έζησα την πρώτη μου ενηλικίωση κι ας ήμουν μονάχα 7 ετών… Σαν μια φωνή να μου έλεγε ότι από εδώ και στο εξής για αυτό το μικρό μικρό μωρό, θα ήμουν το παράδειγμα και πως θα της έδειχνα αργότερα πολλούς δρόμους και πορείες να ακολουθήσει…
Την θυμάμαι να μεγαλώνει και να κατακτά ολοένα έδαφος στις ζωές και στις καρδιές μας… Να περπατά, να μιλά, να αγκαλιάζει και να μαθαίνει συνεχώς νέα πράγματα σαν ένας μικρός Αϊνστάιν .. Θυμάμαι να κρύβει τομάτες στις πάνες της για να τις τρώει αργότερα που δεν θα είχε πρόσβαση στο τραπέζι… Την θυμάμαι να κατουριέται και να ντρέπεται που δεν κατάφερε να κρατηθεί.. να πηγαίνει στο νηπιαγωγείο, στο γυμνάσιο, στο λύκειο… Να ερωτεύεται, να πονάει, να ταξιδεύει… Να περνάει στο πανεπιστήμιο, να ορκίζεται, να γίνεται μια υπέροχη θεία για τα παιδιά μου… Την θυμάμαι να με συμβουλεύεται, άλλοτε να με ακούει και άλλοτε όχι, να τη μαλώνω, να αντιδρά… Να διαφωνούμε, να μαλώνουμε, να φιλιώνουμε, να συμφωνούμε, να κάνουμε γαργάρα την γνώμη μας για να μην στενοχωρήσουμε η μια την άλλη… θυμάμαι να αγαπιόμαστε, να πονάμε, να κλαίμε μαζί χωρίς να ξέρουμε τον λόγο, απλά για συμπαράσταση η μια στην άλλη… Θυμάμαι να γελάμε η μια με τις γκάφες της άλλης, να αλλάζουμε ρούχα, αξεσουάρ και δίαιτες… Να συγκινούμαστε , να καμαρώνουμε, να λέμε τις πιο κρυφές μας ευχές και φόβους… Να γλεντάμε, να πηγαίνουμε μαζί τις πρώτες της διακοπές, να την καλύπτω για να βγει μόνη μέχρι αργά, να την μαζεύω στο πρώτο της μεθυσμένο βράδυ επειδή ένα «αγόρι» την πρόδωσε ενώ της είχε υποσχεθεί τα αστέρια…
Η αδερφή μου ήταν είναι και θα είναι το καλύτερο δώρο που μου έκαναν ποτέ οι γονείς μου, όσο δύσκολο κι αν ήταν για εκείνους το μεγάλωμα ενός ακόμη παιδιού…
Σήμερα, έχοντας κοντοζυγώσει τα 36 και ούσα μαμά με δύο μικράκια 4 και 2 ετών αντίστοιχα, τα βλέπω να μεγαλώνουν να μαλώνουν να αρπάζονται, να θυμώνουν, να διεκδικούν την ίδια στιγμή την ίδια αγκαλιά… Πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει, να φωνάζει, να τρέχει να τα χωρίσει από σπρωξίματα και κλωτσιές, ενώ την ίδια στιγμή να τα βάζει να αγκαλιαστούν για να τα βρουν… Πολλές έχουν υπάρξει οι φορές που σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι το μεγάλωμα δυο μικρών παιδιών χωρίς βοήθεια… Σε μια τέτοια εποχή που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την επόμενη στιγμή… Σε έναν τόπο που μέρα τη μέρα φθείρεται και πιο πολύ… Είναι στιγμές που φαίνεται βουνό…
Όμως την αμέσως επόμενη θα τα βλέπω να γελούν με το ίδιο αστείο… Να παίζουν κρυφτό στο μικρό αποθηκάκι κάτω από τη σκάλα και να γελούν τσιριχτά, να μοιράζονται το ίδιο γλειφιτζούρι, την ίδια τσίχλα, την ίδια καραμέλα, την ίδια οδοντόβουρτσα… Να φιλιούνται χωρίς να τους το έχω ζητήσει… Να συνεργάζονται ώστε μαζί να καταφέρουν κάτι… Να μοιράζονται το μάλωμα της σκανδαλιάς τους και να μην «καρφώνει» ο ένας την άλλη…
Και σκέφτομαι… «Θεέ μου, πόσο σε ευχαριστώ για όλο αυτό… και επειδή ακόμη δεν το συνειδητοποιούν, σε ευχαριστώ και για λογαριασμό τους…»
