“Ένα γράμμα και μια συγνώμη για σας, μωρά μου!”
Η Έλενα, μαμά δίδυμων κοριτσιών, 6 ετών σήμερα, αποφασίζει να μοιραστεί μαζί τους την αλήθεια της, τις δύσκολες στιγμές που πέρασε όταν γεννήθηκαν, τα γεμάτα με δάκρυα βράδια της και την ατέρμονη αγάπη της!
Νέος Διαγωνισμός της Adelco Kids… Δηλώστε συμμετοχή και ΚΕΡΔΙΣΤΕ σετ ΠΑΙΔΙΚΗΣ περιποίησης ΥΨΗΛΗΣ ποιότητας!!!
[babyPostAd]Γλυκά μου κορίτσια,Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω πόσο πολύ σας αγαπώ! Η ζωή μου δεν θα ήταν η ίδια χωρίς εσάς. Η ζωή μου θα ήταν μια ζωή απλή και αδιάφορη αν δεν ερχόσασταν εσείς μέσα της να φέρετε τα πάνω κάτω.
Να μου τη γεμίσετε χαρά, γέλια, αστεία, και κλάματα και γκρίνια και ξενύχτια αλλά κυρίως χαρά. Ανείπωτη και ατελείωτη χαρά!
Κι όμως, δεν ένιωθα έτσι όταν σας γέννησα. Και τώρα θέλω να το μάθετε.
Τον τοκετό τον φοβόμουν πολύ. Είχα ακούσει τόσα για τη γέννηση των διδύμων και είχα επηρεαστεί, είναι αλήθεια.
Όταν σας είχα στην κοιλίτσα μου, που κοιλίτσα δεν την λες, στην πραγματικότητα ήταν τεράστια, όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν. Μια χαρά όλα!
Όταν όμως σας πήρα στην αγκαλιά μου, εκείνη την αξέχαστη για πάντα μέρα της γέννησής σας, δεν ένιωσα αυτό που διάβαζα ή μου είχαν περιγράψει άλλες μαμάδες. Σας κοιτούσα σαν χαμένη και δεν ήξερα τι να νιώσω. Ήθελα μόνο να κλάψω. Ήμουν χαμένη. Σαν κάτι να είχε παγώσει μέσα μου. Σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος.
Γιατί ένιωθα έτσι; Γιατί δεν ένιωθα και εγώ τη γλύκα της μητρότητας;
Ίσως φταίει ότι με τον μπαμπά σας δεν ήμασταν πια μαζί. Ίσως όλο αυτό το είχα ονειρευτεί διαφορετικά. Όταν γεννηθήκατε ήταν κι εκείνος εκεί. Για σας. Όχι όμως και για μένα.
Ήμουν μόνη. Μια μαμά δύο υπέροχων, γλυκών μωρών. Κι όμως μόνη.
Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι μας από το μαιευτήριο, δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω. Ερχόταν συχνά η θεία σας, η αδερφή μου, και με βοηθούσε όσο μπορούσε.
Ήσασταν δύο, ήμουν μία. Και έκλαιγα συνέχεια. Τα βράδια το έκανα αυτό. Όταν για λίγη ώρα κλείνατε τα ματάκια σας και κοιμόσασταν. Με το πρώτο σας κλάμα, σκούπιζα γρήγορα γρήγορα τα δικά μου δάκρυα και έτρεχα κοντά σας.
Σας αγαπούσα πολύ. Δεν μπορούσα όμως ούτε να το πω ούτε να το νιώσω όπως ήθελα. Μέσα μου το ήξερα. Σας αγαπούσα από την πρώτη στιγμή που σας ένιωσα.
Εσείς μέρα με τη μέρα μεγαλώνατε και τα πράγματα αντί να καλυτερεύουν γίνονταν όλο και χειρότερα. Δεν ήθελα να σας θηλάσω. Και πολλές μαμάδες με κατηγόρησαν για αυτό. Ήμουν, λέει, εγωίστρια. Εγώ που και τη ζωή μου θα έδινα για σας!
Είχα αφήσει τη δουλειά μου, δεν προλάβαινα, δεν μου έφταναν τα λιγοστά χρήματα που είχα στην άκρη. Ζήτησα βοήθεια από φίλους και γνωστούς για να μην σας λείψει τίποτα. Σας έλειπε ήδη ο μπαμπάς σας. Αυτό δεν θα μπορούσα να το διορθώσω. Έπρεπε να είμαι εγώ και μαμά και μπαμπάς.
Αυτό προσπαθούσα, αυτό σκεφτόμουν και με έπιανε το παράπονο. Κάθε, μα κάθε βράδυ, για ένα ολόκληρο εξάμηνο. Είχα στερέψει πια από δάκρυα.
Δεν γινόταν άλλο. Η θεία σας μου έκλεισε ραντεβού σε έναν ειδικό. Ένα κύριο που με βοήθησε να αντιμετωπίσω αυτό που μου συνέβαινε. Και το κατάφερε.
Το κατάφερα να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Να με κοιτάξω στον καθρέπτη κατάματα. Χωρίς ούτε ένα δάκρυ να κυλήσει.
Ήταν δύσκολο. Αλλά άξιζε.
Μετά σαν ένα παράθυρο να άνοιξε και είδα ότι η ζωή είναι γεμάτη λουλούδια, τραγούδια, αγάπη, ελπίδα, αισιοδοξία.
Έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου και να έχω αυτοεκτίμηση. Να με αγαπάω.
Δεν είναι απλό να το καταφέρει αυτό κάποιος. Πρέπει όμως στη ζωή του να το προσπαθήσει.
Τώρα που έχετε μεγαλώσει και καταλαβαίνετε, θέλω να σας εξομολογηθώ ότι αν μπορούσα, θα τα άλλαζα όλα. Θα ήθελα να ζήσω εκείνες τις πρώτες μας στιγμές μαζί μόνο με δάκρυα χαράς.
Ίσως όμως αν τα πράγματα είχαν γίνει διαφορετικά, σήμερα να μην ήμουν αυτή που είμαι.
Θέλω να ξέρετε πως σας αγαπώ και θα σας αγαπώ ό,τι κι αν γίνει.
Θα είμαι πάντα στην καρδιά και στο μυαλό σας.
Σας λατρεύω, καρδούλες μου!
Πηγή: mytwins.gr
