Ένα πρόωρο… Πρωτάκι!
Έχω ένα μικρό ελάττωμα. Εδώ και μερικά χρόνια δεν μπορώ να πάω σε παιδο-ειδκό μόνη μου. Εννοώ χωρίς τον μπαμπά της. Απομεινάρι που άφησε πάνω μου η προωρότητα. Δεν βαριέσαι. Σε κείνη να μην αφήσει τίποτε.
Και εκεί που κάθομαι στην καρέκλα απέναντί της και σχεδόν τη θαυμάζω, ένα ολόκληρο πρωτάκι πλέον να κάθεται μόνη της στη μεγάλη πολυθρόνα του οφθαλμίατρου και να ανακοινώνει περιχαρής τα σχήματα κι εγώ σκύβω για να μην φανεί η περηφάνια μου, σκάει ένα φλασάκι.
Ίσως να φταίει ο εξοπλισμός των οφθαλμιατρείων, όπως φταίει και η μυρωδιά του αντισηπτικού, ο ήχος του μόνιτορ, του θήλαστρου… ξέρεις. Ότι είναι – λέει – λίγων ημερών ή δύο μηνών και λίγων ημερών – όπως και να το δεις σωστό είναι – και την έχω πάει στον οφθαλμίατρο μόνη μου.
Mου την έχουν πάρει από την αγκαλιά για να την κρατήσουμε όλοι μαζί στο κρεβάτι της εξέτασης, αλλά εγώ δεν μπορώ να λάβω μέρος σε αυτό και στρέφω το κεφάλι. Μια σταλιά μωρό και της ρίχνουν φως στα μάτια και εκείνη σκούζει κι εγώ βρίζω σιωπηλά τον εαυτό μου που την έχω αφήσει εκεί / γεννήσει νωρίς / εγκαταλείψει στο μαρτύριό της. Γι’ αυτό και ζω το δικό μου. Πέντε ολόκληρα μαρτυρικά λεπτά που θα καταλήξουν στην περιβόητη ανακοίνωση ενός ακόμη χειρουργείου. «Γαμώτο» λέω μόνο. Και ίσως να εννοώ «γαμώτο, δεν μπορώ για μία ακόμη φορά να καταρρεύσω, γιατί είμαι μόνη μου, η μόνη που έχει για να την πάρει από εδώ». Μία λέξη μόνο.
Κι όμως σήμερα, έξι χρόνια μετά, στην πιο κουλ εξέταση της ζωής της έβερ, πιάνω τον εαυτό μου να βουρκώνει. Ίσως επειδή δεν μπόρεσα τότε. Ή από την περηφάνια μου. Που είναι πια πρωτάκι και θα μάθει να διαβάζει. Ή που είχε την τύχη με το μέρος της και τη δύναμη μέσα της να φτάσει στο κατώφλι της ανάγνωσης. Κι ας μην καταλαβαίνει ακόμη ότι είναι το πιο δυνατό παιδί που ξέρω. Ευτυχώς μπορώ πλέον να το ξέρω εγώ. Επειδή με έμαθε να κοιτάζω καθαρά. Και να βλέπω πως η δύναμη δεν βρίσκεται στα χέρια. Απομεινάρι κι αυτό, μάθημα πες το, της προωρότητας.
ΚΕΛΛΥ ΣΩΚΟΥ
Πηγή: 31ebdomades.gr
