Ερώτημα αναγνώστριας
Συγχαρητήρια για αυτό το δημιούργημά σας. Προσωπικά ως μητέρα έχω βρει πολλές φορές τις απαντήσεις μου στις ανησυχίες μου κυρίως όσον αφορά την ανατροφή της έφηβης πλέον κόρης μου. Τελευταία υπάρχει κάτι πολύ συγκεκριμένο που με απασχολεί. Το βλέπω γενικώς στους σημερινούς εφήβους όμως θα αναφερθώ συγκεκριμένα. Η κόρη μου εκδηλώνει μια απίστευτη αχαριστία, αλαζονεία και απληστία. Ανήκουμε στη μεσαία θεωρητικά τάξη ως οικογένεια. Κι εγώ και ο σύζυγός μου προσπαθούμε να της προσφέρουμε τουλάχιστον τα απαραίτητα. Ως γονείς προσπαθούμε να είμαστε κοντά της ακολουθώντας και το ρεύμα και τις απαιτήσεις της εφηβείας, γεγονός στο οποίο μας έχουν βοηθήσει και οι συμβουλές που διαβάζουμε στην ιστοσελίδα. Ως άνθρωποι επίσης είμαστε φιλότιμοι, ευγενείς, ταπεινοί, εργατικοί και το κυριότερο σεβόμαστε και εκτιμάμε όσα έχουμε… Αυτά τα χαρακτηριστικά θεωρούσα ότι περνούσα και στο παιδί μου… Με λυπεί φοβερά το γεγονός ότι τον τελευταίο κυρίως χρόνο που η εφηβεία έχει εδραιωθεί για τα καλά δεν το βλέπω…. Πολλές φορές συζητάμε για αυτό… η αλήθεια είναι ότι ορισμένες φορές αντιλαμβάνεται την αλλαγή αυτή.. όμως τελευταία διαπιστώνω να της βγαίνει ως εκ φύσεως μια υπεροψία και μια στάση απέναντί μας του στυλ «θέλω π.χ. παπούτσια τώρα και κόψτε το κεφάλι σας»… Ψάχνω σε εμένα να βρω το λάθος… Συζητάμε με τον σύζυγό μου.. προσπαθούμε να το συζητήσουμε όμορφα και να της θέσουμε την κατάσταση και κυρίως να την προετοιμάσουμε ότι στο μέλλον δε θα είμαστε πάντα εμείς κοντά της να της παρέχουμε αυτά που θέλει και δε θα τα έχει όλα… Δεν ξέρω… Με στενοχωρεί… είναι τόσο αχάριστοι και υπερόπτες και άπληστοι οι σημερινοί έφηβοι; Τους κάναμε εμείς έτσι; Μα αν το παράδειγμα των γονιών δεν έχει τέτοια στοιχεία πώς γίνεται το παιδί να τα βγάζει; Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Οι έφηβοι και έφηβες βρίσκονται σε μία αναπτυξιακή φάση όπου όλα βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, ακριβώς λόγω αυτής της συνθήκης είναι ιδιαίτερα ανασφαλείς. Αυτή η ανασφάλεια οδηγεί πολλές φορές στην αναζήτηση τρόπων που θα τους/τις κάνει αποδεκτές από την ομάδα των συνομηλίκων τους.
Πολλά παιδιά συνδέουν την αποδοχή με την εξωτερική εμφάνιση και τα αντικείμενα που θεωρούνται σημαντικά από τους άλλους (ανάλογα με το φύλο και το μέρος μπορεί να διαφέρουν αρκετά). Η επιρροή που είχαν οι συνομήλικοι στο παρελθόν έχει πλέον πολλαπλασιαστεί αν σκεφτεί κανείς ότι τα περισσότερα πλέον παιδιά από την προεφηβεία κιόλας έχουν έντονη ενασχόληση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ως γονείς το στοίχημα είναι να δούμε τι θεωρούμε σημαντικό να δώσουμε στα παιδιά μας και να καταφέρουμε να σταθούμε σταθεροί παρά την προσπάθεια των παιδιών να μας κάνουν κι εμάς να αμφισβητήσουμε όσα θεωρούμε σημαντικά. Καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε ότι ένα έφηβο παιδί ακόμα κι αν προσπαθεί να φερθεί σαν μεγάλος, παραμένει παιδί και αγνοεί τόσο πρακτικά πράγματα όσο και την ικανότητα να διαχειριστεί τα συναισθήματα και τις παρορμήσεις του.
Οι γονείς είναι αυτοί που θα προστατεύσουν το παιδί από αυτή την άγνοια, αλλά και θα το προετοιμάσουν για το μέλλον. Αυτό προϋποθέτει συζήτηση μεταξύ των γονιών ώστε να συμφωνήσουν στο πώς θα διαχειριστούν τις απαιτήσεις που συχνά είναι υπερβολικές και πώς με αυτόν τον τρόπο θα εκπαιδεύσουν το παιδί για τις απογοητεύσεις του μέλλοντος που θα είναι ενδεχομένως αρκετά πιο σκληρές. Αν το παιδί περνά χρόνο και με άλλους ενήλικες πέραν των γονέων είναι σημαντικό να ενημερωθούν και εκείνοι για τη στάση και τις επιθυμίες των γονέων και να αποφευχθεί η σύγχυση.
(Η απάντηση είναι γενική καθώς κάθε οικογένεια είναι μοναδική και κάθε παιδί ιδιαίτερο, δεν θα μπορούσε επομένως μία απάντηση σε ένα σχόλιο να αποτελεί συμβουλευτική παρέμβαση παρά μόνο ενημέρωση).
