Πριν μερικές ημέρες η κόρη μου, σε μία δύσκολη μέρα που ήταν κουρασμένη και γκρινιάρα, μου επιτέθηκε γιατί ο καιρός ήταν βροχερός και δεν μπορούσε να βγει στον κήπο για παιχνίδι. «Εσύ φταις» μου είπε με ξινισμένα μουτράκια κάνοντάς με να χαμογελάω. Και η αλήθεια είναι πως υπό άλλες συνθήκες μπορεί να θύμωνα ή αμυνόμουν, όμως ξέρω καλά πως, τη στιγμή που αποφάσισα να γίνω μαμά, αποδέχτηκα και το γεγονός πως για όλα φταίνε οι μαμάδες!
Παλιότερα αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί ξεσπάμε πάντα στη μαμά μας και γιατί την θεωρούμε υπεύθυνη για όλα τα άσχημα που μας συμβαίνουν. Απ’ όταν γέννησα, όμως, κατάλαβα γρήγορα ότι όλο αυτό είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και σχετίζεται με την εγγύτητα και το δέσιμο που έχουμε μαζί της.
Μάνα είναι μόνο μία, εξάλλου, κι αυτή η μία και μοναδική γυναίκα στη ζωή μας είναι υπομονετική, ανέχεται, συμβιβάζεται, κάνει λάθη, πειραματίζεται, σκοντάφτει αλλά πάνω απ’ όλα ζει κι αναπνέει για το παιδί της.
Νιώθουμε πιο οικεία και άρα ξεσπάμε πάνω της
Η οικειότητα που νιώθουμε με την μητέρα μας είναι ίσως μοναδική. Είναι ο άνθρωπος που μας ξέρει απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη και δεν μπορούμε με τίποτα να του κρυφτούμε. Είναι πολύ φυσιολογικό, λοιπόν, όταν είμαστε μαζί της να είμαστε αυθεντικοί – αυτό που λέμε «ο εαυτός μας».
Μία αναποδιά, μια άσχημη μέρα ή μια δύσκολη περίοδος χρειάζεται εκτόνωση για να αποσυμπιεστεί. Ωστόσο, δεν είναι ευγενικό να ξεσπάμε στους άλλους, και ειδικά εάν εκείνοι δεν μας φταίνε σε τίποτα. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για την μαμά μας! Είτε φταίει, είτε δεν φταίει, θα είναι δίπλα μας ακόμα και για να μας ακούει να ξεσπάμε χωρίς να μας κρατάει κακία!
Έχει συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας
Καλώς ή κακώς, τουλάχιστον στα πρότυπα της δικής μας κοινωνίας, μεγαλώνουμε κυρίως με την μαμά. Εκείνη μας διαπαιδαγωγεί, μας δίνει τα πρώτα ερεθίσματα και την πρώτη ύλη του χαρακτήρα μας, πλάθει τις αρχές και τις αξίες μας και συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην μετέπειτα ενήλικη συμπεριφορά μας.
Όταν, λοιπόν, σε μία κρίση αυτοκριτικής εντοπίσουμε σημάδια που δεν μας αρέσουν ή συμβιβασμούς που κάνουμε χωρίς να το θέλουμε, κατηγορούμε (και ευλόγως μάλλον) την μητέρα μας. Πόσες και πόσες κατηγόριες δεν έχουν ακούσει οι μαμάδες όλου του κόσμου στα ντιβάνια των ψυχαναλυτών… Αυτό, βέβαια, είναι ένα τεράστιο θέμα που χρήζει βαθιάς ανάλυσης την οποία, όμως, δεν θα κάνουμε σε αυτό το άρθρο!
Μας αγαπάει άνευ όρων – ακόμα κι αν την κατηγορήσουμε άδικα
Αυτή η ασφάλεια που νιώθουν οι περισσότεροι άνθρωποι με την μητέρα τους, ίσως οδηγεί και σε άδικες συμπεριφορές απέναντί της. Συχνά, ακόμα κι όταν δεν φταίει σε κάτι, θα εξαπολύσουμε εναντίον της κατηγορίες που δεν στέκουν. Βλέπετε, γνωρίζουμε πως μας αγαπά ό,τι κι αν γίνει και πως μας αποδέχεται ό,τι κι αν κάνουμε.
Έπειτα, ενδεχομένως να το μετανιώσουμε και να ζητήσουμε συγνώμη, όμως αυτό έχει μικρή σημασία. Εξάλλου, θα είναι πάντα εκεί χωρίς να μας κρίνει ή να μας κρατάει κακία. Μην νομίζετε, όμως, πως κατά βάθος δεν πληγώνεται….
Επειδή όντως φταίει για πολλά…
Υπάρχει πάντα και αυτό το ενδεχόμενο. Άθελά της, χωρίς και να το συνειδητοποιεί ή να το αποδέχεται, πολλά από αυτά που μας έμαθε ή που έχει κάνει να είναι υπεύθυνα για τα λάθη που κάνουμε εμείς σήμερα. Αντίστοιχα, τα δικά μας σημερινά λάθη θα επηρεάσουν τη ζωή και την ευτυχία των παιδιών μας αύριο. Ένας φαύλος κύκλος που, αν δεν τον δούμε και δεν τον σπάσουμε θα συνεχίζεται εις τον αιώνα τον άπαντα.
Και για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ, θα σας δώσω ένα παράδειγμα: έστω ότι η μητέρα σας σας δίδαξε πως τα κορίτσια πρέπει να είναι πάντα σεμνά και ταπεινά. Μια πεποίθηση που πέρασε στο DNA σας και πλέον ορίζει τη ζωή σας εμποδίζοντάς σας από το να διεκδικείτε όσα δικαιούστε και να παλεύετε για όσα σας αδικούν ή σας πληγώνουν. Έτσι, ζείτε μία ζωή που σας πνίγει νιώθοντας δυστυχισμένη.
Ωστόσο, η πεποίθηση αυτή που σας πέρασε η μητέρα σας είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα σας που είναι δύσκολο να την αλλάξετε. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι πως την υιοθετείτε ακόμα αλλά πως την περνάτε και στη δική σας κόρη την οποία καταδικάζετε άθελά σας στην δική της ενήλικη δυστυχία.
Ίσως ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά (εξάλλου ήταν μόνο ένα παράδειγμα) αλλά το γεγονός παραμένει ένα: κάποιες φορές ξεσπάμε στη μαμά μας γιατί ενδόμυχα γνωρίζουμε πως φταίει για πολλά.
