Η εξομολόγηση της μαμάς Νίκης για το πρόωρο μωρό της…
Τα πάντα σε αυτή τη ζωή γίνονται για κάποιο σκοπό, φτάνει να είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε και να το αφήσουμε να κυλήσει όμορφα.
[babyPostAd]Η εγκυμοσύνη
Με επισκέπτεται η αδερφή μου με δύο τεστ εγκυμοσύνης. Γέλια, χιούμορ και άγχος, καθώς αυτή υπολόγιζε ότι ήταν έγκυος στο δεύτερο, εγώ όμως ούτε να το σκέφτομαι πως ήμουν έγκυος στο τέταρτο. Θετικά! Μέτα το σοκ έρχονται οι οικογενειακές όμορφες στιγμές. Τι όμορφο και σπάνιο να είσαι έγκυος με τη μεγαλύτερή σου αδερφή με 15 μέρες διαφορά! Πάμε στην ίδια γυναικολόγο, κάνουμε μαζί όλες τις απαραίτητες πρώτες εξετάσεις και όλα δείχνουν καλά. Το άγχος μου; Η αδερφή μου, 40 χρονών, με θρομβοφιλία, παρακαλούσα να πάνε όλα καλά. Εγώ, αν και 34 είχα εμπειρία. Άλλωστε τα άλλα τρία τα είχα γεννήσει τόσο γρήγορα και εύκολα!
Έρχεται η στιγμή να μάθουμε το φύλο των παιδιών. Αγόρι αυτή, αγόρι κι εγώ. Μα και το τέταρτο; Και κλάμα η δικιά σου, γιατί να έχω πάλι αγόρι και πάλι κλάμα μέχρι που μου έλεγαν «ας είναι καλά κι απαντούσα «μου τα λέτε για παρηγοριά». Ήταν για να αναλογιστώ μετά από λίγο καιρό πόσο αχάριστη ήμουν. Έρχεται και η στιγμή που η γιατρός ζητάει από την αδερφή μου να κάνει αμνιοπαρακέντηση λόγω ηλικίας. Αυτή ανένδωτη: όχι. «’Ο,τι μου έστειλε ο Θεός θα το δεχτώ» μου έλεγε κι εγώ απαντούσα: «Μην κάνεις βλακείες. Έχεις μια υγιή οικογένεια. Αν συμβαί κάτι, κρίμαι και για το παιδάκι και για εσάς». Ποτέ δεν την έπεισα.
Η μοίρα όμως παίζει πολλά παιχνίδια. Στη δική μου εγκυμοσύνη, έρχεται η ώρα για την Β΄επιπέδου. Πήραμε και τον έναν μεγάλο γιο μαζί. Γέλια στο πρόσωπό μας, χαρά ο μικρός που πρώτη φορά έβλεπε στον υπέρηχο το μωράκι, σχολιάζαμε σε ποιον έμοιαζε… Ο γιατρός αμίλητος, χλωμός. «Βγάλτε έξω το παιδί, θέλω να συζητήσουμε». Ανεπάρκεια τραχήλου 1,5 εκατ. με χοάνη και συγγενής υδρονέφρωση (το μωρό) 8 χιλ. «Θα χρειαστείς άμεση περίδεση. Πρέπει να επισκεφτείς αμέσως τη γυναικολόγο σου», ήταν τα λόγια του.
Τα προβλήματα
Και από εκείνη τη στιγμή παγώνουν όλα. Η εξαιρετική γιατρός μου με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Θα σου μιλήσω ανοίχτα. Δυστυχώς δεν πάμε καλά. Είσαι μόλις 20 εβδομάδων και δεν έχεις τράχηλο. Αν γεννήσεις πριν από τις 24, δεν θα είναι βιώσιμο. Αν γεννήσεις πριν από τις 28-30 εβδομάδες, μπορεί να μην πάρεις ένα γερό μωρό στο σπίτι. Περίδεση δεν σου κάνω, είναι επικίνδυνη. Σίγουρα δεν θα φτάσουμε μέχρι το τέλος, αλλά δεν ξέρω μέχρι πού. Ακινησία πλήρης, κλινήρης, αλοιφές, χάπια και ο Θεός βοηθός. Θέλω να επισκεφτείς έναν εμβρυολόγο να δούμε μήπως υπάρχει κάποιο σύνδρομο και η μαμά φύση προσπαθεί να αποβάλει το μωρό». Σοκαρισμένη, παγωμένη, πλυμμηρισμένη από αρνητικά συναισθήματα, με έναν μόνιμο κόμπο στον λαιμό βρέθηκα ξαφνικά κλινήρης να περιμένω να γεννήσω ένα μωρό από μέρα σε μέρα και άλλα τρία στο σπίτι να μην καταλαβαίνουν από πού μας ήρθε όλο αυτό. Οι τύψεις με κυρίευαν ότι έφταιγα που έτρεχα όλη μέρα και δεν πρόσεχα και ότι ίσως δεν άντεξε το σώμα μου και τέταρτη εγκυμοσύνη.
Μέσα στην ατελείωτη μοναξιά μου (ο σύζυγος δουλειά, τα παιδιά σχολείο και η νεοπροσλαμβάνουσα ξένη γυναίκα έτρεχε μέσα στο σπίτι για τις απαραίτητες δουλειές του) κάνοντας ταβανοθεραπεία για ώρες, άνοιξα το ίντερνετ να ενημερωθώ. Τι είναι η ανεπάρκεια τραχήλου; Τι είναι η υδρονέφρωση; Τι μπορεί να πάθει το μωρό; Θα χρειαστεί αμέσως χειρουργείο; Ποιες οι πιθανότητες να μπει στη ΜΕΝΝ; Ποια τα πιθανά προβλήματα της προωρότητας; Ερωτήματα και μόνο απαντήσεις που δεν με καθησύχαζαν. Και εκεί βρίσκομαι μέλος σε μια ομάδα. Μια ομάδα που για τη βοήθεια και τη στήριξή της μπορώ να γράφω ώρες ατελείωτες. Μανούλες που δεν με έχουν δει ποτέ, με τα ίδια άγχη, τα ίδια και σημαντικότερα προβλήματα να μου μιλάνε, να με καθοδηγούν, να μου δίνουν κουράγιο. Μιλάω για την ομάδα ΜΕΝΝ-Μόνο για γονείς. Εκεί βρήκα πολύ δύναμη και όπως με συμβούλεψαν, έβαζα στόχο μία μία εβδομάδα.
Ο τοκετός
Κάπου στις 27 εβδομάδες είχα ανώδυνες συσπάσεις. Η εμπειρία μου με έκανε να το καταλάβω και γρήγορα να βρεθώ στην αίθουσα τοκετών για προσπάθεια τοκόλυσης με 7-8 άτομα από πάνω μου, ο ένας να μετράει συσπάσεις ανά λεπτό, ο άλλος να ενημερώνει τους παιδίατρους στη ΜΕΝΝ, ο άλλος να με χαϊδεύει λέγοντάς μου ότι θα τα καταφέρω. Και, ναι, ο μαχητής μου κρατήθηκε και δεν γέννησα. Έβαλα τον πεσό και ξαναγύρισα στην ακινησία μου. Σηκωνόμουν μόνο κάθε 15 μέρες για τον εμβρυολόγο που μας έλεγε ότι ο τράχηλος καλά κρατεί, αλλά η διάταση στο νεφρό του μωρού όλο και μεγαλώνει. Και πέρναγαν οι εβδομάδες και η διάταση μεγάλωνε και ήρθε η στιγμή να συζητάμε πάλι για προωρότητα γιατί αν δεν γεννιόταν, θα έχανε το νεφρό. Μα γιατί, Θεέ μου, γιατί να μην αποφύγω τη ΜΕΝΝ; Αφού είμαι 4 μήνες ακούνητη, γιατί πρέπει να έχουμε και θέμα με το νεφρό; Και ενώ για όλους ήταν επιτυχία που είχαμε φτάσει στην 36η εβδομάδα, εγώ έβλεπα μπροστά μου εφκεφαλική αιμορραγία, ΝΕΚ, οξυγόνο, σωληνάκια και όσα είχα διαβάσει ότι έχουν τα μωρά στις ΜΕΝΝ. Με τον μόνο να με καταλαβαίνει τον άντρα μου, έκανα έναν υπέροχο τοκετό, πέρα από κάθε προσδοκία μου. Το χέρι του πάντα να με χαϊδεύει, ήταν δίπλα μου όλη την ώρα και έφερα το μωράκι μας στον κόσμο. Το είδα, το άκουσα, το φίλησα, το θήλασα και μετά… ΜΕΝΝ.
Η ΜΕΝΝ
Όσο κι αν είχαμε προετοιμαστεί, τίποτε δεν μπορούσε να καλύψει τον φόβο και την αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι και το άδειασμα… αυτό το άδειασμα του να γεννάς και να μην έχεις μωρό. Προβλήματα σίτισης, παρακολούθηση διούρησης και κρυψορχία, μας είπαν. Το σοκαριστικό θέαμα της θερμοκοιτίδας, τα μηχανήματα, τα σωληνάκια, η αποστείρωση δεν ξεπερνιούνται. Το πρώτο βράδυ με βρίσκει μόνη, καθώς ο σύζυγος έπρεπε να επιστρέψει στα παιδιά, ταλαιπωρημένη από τον τοκετό, αμήχανη, να κλαίω, να κλαίω, να κλαίω, να αντλώ γάλα και να περιμένω πώς και πώς να ξημερώσει και να πάω να θηλάσω το μωρό, αλλά και να γεμίσει το διπλανό μου κρεβάτι. Δεν πιστεύω να το ξεχάσατε; Θα ερχόταν η αδερφή μου! Είχαν πάει όλα τέλεια και είχε προγραμματίσει την καισαρική της εκείνη τη μέρα πολύ καιρό πριν.
Ανάμεικτα συναισθήματα. Πώς να χαρώ για τη γέννηση του ανιψιού μου; Πόσο κουράγιο είχα να την βοηθήσω; Πόσο ντρεπόμουν που ένιωθα έτσι! Έπρεπε να ξεσπάσω, κρυβόμουν από όλους, έκλαιγα, ξεκοκκίνιζα, φορούσα το χαμόγελό μου και ξανάμπαινα στο δωμάτιο με τους κοινούς φίλους και συγγενείς. Η όμορφη κοιλίτσα, οι ευχές, τα μπαλόνια, τα λουλούδια ήταν όλα αναμνήσεις από τις άλλες γέννες. «Να σου ζήσει!». Τι ωραία ευχή! Κι εγώ δεν ήθελα ούτε ευχαριστώ να πω. Ο ανιψούλης μου έφυγε κι εμείς ακόμη εκεί. Η μόνη μου παρηγοριά το βλέμμα και η συμπαράσταση του άντρα μου και αύτες εκεί οι μανούλες στην ομάδα με τα υποστηρικτικά λόγια τους που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Οι εφιαλτικές μέρες κυλούσαν με αποστείρωση, αντισηπτικά, ρόμπες μιας χρήσης, αντλήσεις, πισωγυρίσματα στη σίτιση και μένα να έχω κατασκηνώσει έξω από τη μονάδα, για να μπαίνω σε όλους τους θηλασμούς. Να κρέμομαι από τα χείλη των γιατρών, μα πάνω απ’ όλα να φοράω τις παροπίδες μου, να πηγαίνω κατευθείαν στο μωρό μου και να κάνω το σταυρό μου, δοξάζοντας την Παναγία που το παιδί ήταν ζωντανό και καλύτερα από πολλές περιπτώσεις γύρω μας. Ερχόντουσαν μωράκια, φεύγανε – τι χαρά που κάναμε! – κι εμείς ακόμη εκεί. Μα οριακά πρόωρο τον είπαν, τόσο πολύ τον επηρέασε; Προστέθηκε και μια διακομιδή στη ΜΑΦ του Παίδων για να τον δει εξειδικευμένος νεφρολόγος.
Η ανατροπή
Και μέσα σε όλο αυτό το χάος, μετά από 23 μέρες, ακούω τη μόνη ευχάριστη ενημέρωση: το παιδί ούρησε, το νεφρό άδειασε, λειτουργεί καλά, ξεχάστε το χειρουργείο, τρώει ικανοποιητικά, φεύγετε! Τι χαρά! Επιτέλους, όλοι μαζί στο σπίτι. Και για τους περισσότερους η θλιβερή κουραστική ιστορία θα τελείωνε εδώ. Όλα καλά ε; Πήρατε το μωρό στο σπίτι, ευτυχώς όλα καλά, ε; Σε κανέναν δεν απάντησα «καλά». Γιατί δεν ήμουν καλά. Μιλάω για το παιχνίδι της μοίρας που είχα προαναφέρει. Γιατί δεν μπορούσα να χαρώ το μωρό μου όπως του άξιζε. Γιατί το εξιτήριο συνοδευόταν από ένα χαρτί με ένα σωρό ραντεβού σε γιατρούς που – εντάξει- πιστεύω σε πολλά προωράκια δίνεται, μόνο που στο δικό μας χαρτί κάπου έγραφε: «Συγγενείς ανωμαλίες, έλεγχος καρυότυπου και γενετική εκτίμηση». Ωπα, τι είναι πάλι αυτό;
Και αν σας πω ότι η στεναχώρια της ΜΕΝΝ ήταν η μισή μπροστά σε αυτό που θα ακολουθούσε; Αν σας πω ότι εκεί έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου; Και πού, πού να τα πω, πού να ξεσπάσω, πού να ουρλιάξω; Γιατί δεν έχω τελειωμό; Πάλι ο κόμπος μόνιμος στο λαιμό να κοιταζόμαστε με τον άντρα μου και να κλαίμε χωρίς να κλαίμε. Εξωτερικά χαρακτηριστικά προσώπου σε συνδυασμό με την κρυψορχία παραπέμπουν σε υποψία γενετικού συνδρόμου μας λένε. Όχι δεν μπορεί, είχα στενή παρακολούθηση στην εγκυμοσύνη, θα φαινόταν ε; Όχι, δεν μπορεί, τόσο κόπο έκανα να τον κρατήσω στη ζωή και τώρα μου λέτε ότι ίσως δεν θα είναι καλά; Μ’ αρέσει που έδινα συμβουλές στη 40αρα αδερφή μου. Τι ειρωνία! Πίκρα, πόνος, αναπάντητα γιατί και πολλά πολλά ιατρικά θέματα ανοιχτά. Οι επισκέψεις σε γιατρούς που σας προανέφερα ήταν η μία χειρότερη απ’ την άλλη και όλες μαζί κούμπωναν στο παζλ για τις υποψίες συνδρόμου.
Η λύτρωση
Τους τελευταίους δύο μήνες είμαι ζωντανή νεκρή. Τι να περιμένω; Ποιο σύνδρομο έχει; Νοητική στέρηση; Παράλυση; Πώς να το πω στα αδερφάκια του; Η αναμονή των αποτελεσμάτων μας γέρασε. Όμως ο κάλος Θεούλης είχε ένα σχέδιο και για μας. Δεν μπορεί να μας άφηνε έτσι. Τα χρωμοσώματα βγήκαν όλα εντάξει, αλλά η γενετίστρια είπε ότι είμαστε υποψήφιοι για το σύνδρομο Νoonan . Εκεί καταρρεύσαμε, πέσαμε κάτω και κλαίγαμε σαν μικρά μωρά. «Καλέ, σιγά, πώς κάνετε έτσι;» ακούστηκε η φωνή της γεννετίστριας. «Μια χαρά είναι το μωρό σας. Αν είχε κάτι σοβαρό, πέρα από το ότι θα το είχατε βρει στην κύηση, θα το έδειχνε και ο καρυότυπος. Θα είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος και το Νoonan δεν θα γίνεται αντιληπτό. Το μωρό σας έχει καταπληκτική αντίληψη και αντανακλαστικά. Περάσατε και δεν αγγίξατε, είναι σε πολύ ήπια μορφή. Μέσα στην ατυχία σας, καλά που έχετε αυτό. Το πολύ πολύ να μην γίνει κάλος μαθητής».
Και εκεί ήρθε η λύτρωση. Μπούρδες μπροστά σε αυτά που περίμενα να ακούσω και να ζήσω. Και κάπου εδώ είναι που φτιάχνω το δικό μου παζλ σε όλο αυτό που πέρασα. Όχι δεν είχα κάνει κάτι για να έχω ανεπάρκεια τραχήλου. Ήταν σωστή η γιατρός, ήταν η μαμά φύση που ένιωσε το σύνδρομο. Και δοξάζω το Θεό που δεν μπορούσε να φανεί τότε στην κύηση και δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό η ιδέα να σταματήσω την εγκυμοσύνη. Γιατί τα στοιχεία του συνδρόμου αυτού δεν φαίνονται στους υπερήχους, ευτυχώς. Ποιος ξέρει σε τι απόφαση θα είχα καταλήξει, έχοντας μια υγιή οικογένεια και ήδη τρία παιδάκια; Ενώ τώρα έχω το μαχητάκι μου να μου γελάει να χαρίζει χαμόγελα στα αδερφάκια του. Δεν ξέρω το τέλος αυτής της ιστορίας και αν θα είναι βατός ο δρόμος μας, ξέρω όμως ότι δεν τα παρατήσαμε, ούτε εγώ, ούτε αυτός. Ξέρω και το άλλο, αυτό που μου δίδαξε η ομαδούλα μου, ότι τα πάντα σε αυτή τη ζωή έχουν ένα σκοπό και αυτό το μωρό μπήκε στη ζωή μας με κάποιο σκοπό: να αναθεωρήσουμε, να εκτιμήσουμε, να μας αλλάξει ολοκληρωτικά!
ΝΙΚΗ
Πηγή: 31ebdomades.gr
