Η φίμωση του πέους είναι μια ανατομική ανωμαλία που εμφανίζεται στην παιδική ηλικία και προκαλεί ανησυχία στους γονείς.
Ο όρος περιγράφει την ύπαρξη σφικτής ακροπροσθίας, δηλαδή του δέρματος που καλύπτει τη βάλανο.
Αποτέλεσμα είναι η αδυναμία πλήρους αποκάλυψης της βαλάνου κατά τη διάρκεια της στύσης ή όταν επιχειρηθεί το τράβηγμα της ακροποσθίας προς τα πίσω.
Όλα τα αγόρια γεννιούνται με σφικτή ακροποσθία που αφήνει, όμως, ένα στόμιο για τη δίοδο των ούρων. Σε μερικά από αυτά όμως, το στόμιο μπορεί να είναι τόσο σφικτό που να παρατηρείται παροδική διόγκωση του πέους κατά την ούρηση.
Με την πάροδο της ηλικίας και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του τρίτου και τέταρτου έτους η ακροποσθία γίνεται πιο ευκίνητη, τα συμπτώματα υποχωρούν και η κατάσταση βελτιώνεται.
Υπολογίζεται ότι τα μισά περίπου από τα αγόρια ηλικίας τριών ετών μπορούν μόνα τους να τραβήξουν την ακροποσθία προς τα πίσω. Όπως αναφέρουν στατιστικές από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, πλήρης αποκάλυψη της βαλάνου παρατηρείται στο 50% των 10χρονων αγοριών, στο 90% των 16χρονων και στο 98-99% των 18χρονων.
Όταν υπάρχει πραγματική φίμωση, μπορεί να εμφανιστούν επιπλοκές, όπως:
- Δυσκολία στην ούρηση
- Λοιμώξεις, μικροβιακές ή μυκητιασικές, κάτω από την ακροποσθία (βαλανίτιδες)
- Πόνος ή δυσφορία κατά τη στύση
Σε περίπτωση που τελικά τραβηχτεί η ακροποσθία προς τα πίσω, είναι πιθανόν να εμφανιστεί η λεγόμενη παραφίμωση, δηλαδή η αδυναμία της να επανέλθει στην αρχική της θέση.
Ο γιατρός που θα σας βοηθήσει να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα είναι ο παιδοχειρουργός.
Τα είδη της θεραπείας είναι δύο: η συντηρητική και η χειρουργική.
Η πρώτη συνίσταται στη χρήση κορτιζονούχων αλοιφών τοπικά. Ο τρόπος καθώς και το χρονικό διάστημα εφαρμογής καθορίζονται από τον θεράποντα ιατρό. Η παρακολούθηση είναι απαραίτητη για κάποιο χρονικό διάστημα.
Υπαρκτή είναι η πιθανότητα μη ανταπόκρισης ή υποτροπής, οπότε και οδηγούμαστε στη χειρουργική θεραπεία.
Σύμφωνα με στοιχεία της Παιδιατρικής Εταιρίας του Καναδά πραγματική φίμωση συμβαίνει μόνο σ’ ένα 2% των ανδρών. Από αυτούς 85-95% θα απαντήσουν στη θεραπεία με τοπικά κορτικοστεροειδή.
Από τους υπόλοιπους, οι τρεις στους τέσσερις θα χρειαστεί να υποστούν διάταση της ακροποσθίας υπό τοπική αναισθησία. Μόνο ο ένας στους τέσσερις, θα χρειαστεί να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση (περιτομή) με γενική αναισθησία. Ακόμη και στην τελευταία περίπτωση υπάρχουν αρκετές παραλλαγές στην τεχνική που επιτρέπουν λιγότερο ριζικές επεμβάσεις.
