Αυτή είναι η αληθινή ιστορία μίας γενναίας μαμάς, που δε φοβήθηκε να μοιραστεί με λεπτομέρειες την ιστορία της γέννησης της δεύτερης κόρης της που περίμενε να λαχτάρα για να ολοκληρώσει την οικογενειακή της ευτυχία…
Συγκινήθηκα πολύ καθώς διάβαζα την ιστορία της, όμως σκέφτηκα ότι πολλές μαμάδες από εσάς που διαβάζετε τα κείμενά μου, θα θέλατε να μάθετε όλα όσα βίωσε αυτή η γυναίκα που είναι σίγουρα παράδειγμα προς μίμηση!
Ίσως είναι και μία μικρή αφορμή, να εκτιμήσουμε όλες μας, το γεγονός ότι έχουμε υγιή παιδάκια και φυσικά να μάθουμε να δεχόμαστε την διαφορετικότητα, όποια κι αν είναι αυτή. Μία διαφορετικότητα που μπορεί να χτυπήσει και τις δικές μας πόρτες άξαφνα και απροειδοποίητα.
Έτσι δεν είναι άλλωστε η ζωή μας;
Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έγραψα ποτέ στην ζωή μου… Το πιο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα το πιο όμορφο!
Κάθομαι στο σκοτάδι με τις κόρες μου να κοιμούνται δίπλα μου, μέσα στο σκοτάδι όπου με δυσκολία βλέπεις τα πρόσωπα τους.
Πριν μια εβδομάδα -μας πώς πέρασε κιόλας μια εβδομάδα;- όταν είπα ότι θα γράψω όλη την ιστορία, σκέφτηκα πάρα πολλές φορές τι θα γράψω και πώς θα ξεκινήσω ώστε να μη παραλείψω κάτι… Ξεκινάω λοιπόν! Αυτή είναι η ιστορία της γέννησης της κόρης μου!
Στις 29 Νοεμβρίου έκλεισα τα 31! Είχαμε βγει για φαγητό με τον σύζυγό μου και καθώς γυρίζαμε σπίτι, περάσαμε από ένα βιβλιοπωλείο. Είχα πει ότι δεν ήθελα δώρο γενεθλίων μια που τα Χριστούγεννα μόλις είχαν περάσει, αλλά περνώντας από το μαγαζί θυμήθηκα ένα βιβλίο για το οποίο είχα διαβάσει. Άλλαξα λοιπόν την απόφασή μου! Ήθελα να πάρω για δώρο το βιβλίο και το ήθελα εκείνη την στιγμή! Μπήκαμε μέσα, έψαξα στα ράφια και τελικά το βρήκα: A Million Miles in a Thousand Years του Donald Miller.
Γυρίσαμε σπίτι, βάλαμε την κόρη μας Lainey στο κρεβάτι, γέμισα τη μπανιέρα και ξάπλωσα μέσα με την μεγάλη μου κοιλιά, λόγω εγκυμοσύνης, με το καινούργιο μου βιβλίο και ξεκίνησα να διαβάζω, να διαβάζω, να διαβάζω… Δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω το βιβλίο. Κατέληξα να κάνω 3 ώρες μπάνιο και συνέχισα το διάβασμα για μια ώρα αλλά και παραπάνω, στο κρεβάτι μου. Όταν το τελείωσα με έπιασε η επιθυμία να γράψω και εγώ ένα βιβλίο για την ζωή μας!
Με τον άντρα μου Brett μιλούσαμε όλη την ώρα και λέγαμε πόσο έτοιμοι είμαστε γι αυτό το μωρό! Περιμέναμε να γεννήσω από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα. Έβαζα την κόρη μου στο καρότσι και βγαίναμε βόλτες στην γειτονιά και σκεφτόμουν «Αυτές ίσως είναι οι τελευταίες στιγμές μας μόνες με τη μοναχοκόρη μου.»
Και την Πέμπτη το βράδυ άρχισαν οι πόνοι, όχι κάτι το τρομερό, σαν κράμπες που κράτησαν μέχρι το πρωί. Το πρωί είχα πόνους ανά 15-20 λεπτά και ο γιατρός μου, μου είπε πως το καλύτερο θα ήταν να ξεκινήσω για το νοσοκομείο. Εκεί κατάλαβα! Έφτασε η μέρα, η ώρα, άρχισα να τηλεφωνώ σε φίλους και συγγενείς να τους ενημερώσω και πήγα να χαιρετίσω το μοναχοπαίδι μου, το κοριτσάκι μου το οποίο θα γινόταν η μεγάλη αδελφή!
Ετοίμασα τη βαλίτσα μου, τα πράγματά μου, τα ρουχαλάκια για το μωρό, ακόμα και τα γλυκάκια που είχα φτιάξει και έδεσα τις κορδέλες μία μία, τα πήρα μαζί για να κεράσω τον κόσμο για τον ερχομό της μικρής!
Αφήσαμε την μικρή με τη γιαγιά και πήγαμε στο νοσοκομείο. Έβαλα τα ρούχα του τοκετού, ενώ τα δικά μου ρούχα τα έβαλαν σε μια σακούλα όπου γράψανε το όνομά μου επάνω.
Το πρώτο στάδιο τοκετού πέρασε πολύ ήρεμα και όμορφα. Δεν πονούσα και πολύ και μάλιστα παίζαμε ένα παιχνίδι με κάρτες μαζί με τις φίλες μου! Κατά τις 2 το βράδυ έσπασαν τα νερά και τότε οι πόνοι έγιναν πολύ πιο έντονοι.
Εξακολουθούσα να είμαι με τις φίλες μου και να περνάμε υπέροχα και να γελάμε. Σε κάθε σύσπαση σταματούσα, φώναζα μερικά ωχ ωχ ουφ ουφ, περνούσε η σύσπαση και συνεχίζαμε να συζητάμε από εκεί που είχαμε μείνει.
Οι φίλες μου έρχονταν και έφευγαν σε βάρδιες, πηγαίνοντας σε κάποιο πάρτι, αλλά έστελναν μηνύματα για να μάθουν πώς τα πάω και με την πρώτη ευκαιρία επέστρεφαν πάλι στο νοσοκομείο. Ένιωθα τόσο όμορφα και πάνω από όλα ήμουν έτοιμη!
Πέρασαν δύο ώρες και οι πόνοι πλέον ήταν πολύ δυνατοί. Παρακαλούσα για επισκληρίδιο, φώναζα, έβριζα, δεν είχα καταλάβει ότι πλέον είχα διαστολή 9. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, «σπρώξε άλλη μια φορά, λίγο ακόμη!»,μου έλεγε ο γιατρός, και ξαφνικά άλλαξε η ζωή μου για πάντα! Κοίταζα γύρω μου το δωμάτιο, τις φίλες μου, τα φώτα! Επιτέλους θα γνώριζα την κόρη μου!
Άρχισα να κλαίω… Την βάλανε στην αγκαλιά μου και μόλις την είδα κατάλαβα κάτι που κανένας δεν το κατάλαβε αμέσως, το κοριτσάκι μου είχε Σύνδρομο Down! Άρχισα να κλαίω περισσότερο και τότε τους κοίταξα επίμονα όλους στα μάτια μέχρι να βρεθεί κάποιος και να μου πει ότι δεν ήταν αλήθεια και ότι δεν κατάλαβα καλά.
Την κράτησα και την κοιτούσα λες και δεν ήταν δικό μου παιδί. Μέσα στη ζαλάδα εκείνης της στιγμής αυτό που θυμάμαι έντονα είναι να ανοιγοκλείνει τα ματάκια της! Ένιωσα σα να μου έλεγε:
«Αγάπησέ με. Αγάπησέ με. Δεν είμαι αυτό που περίμενες, αλλά σε παρακαλώ, αγάπησέ με.»
Αυτή ήταν και η πιο καθοριστική στιγμή, η αρχή της νέας μου ζωής!
Δε θυμάμαι και πολλές λεπτομέρειες από εκείνη τη μέρα, οι φίλες μου με ενημέρωσαν για τα κενά μνήμης που έχω. Λες και βρισκόμουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα. Θυμάμαι ότι την κράτησα, τη φίλησα και ικέτεψα με κάθε μου δύναμη να μην είναι έτσι τα πράγματα.
Την πήραν οι νοσοκόμες να τη φροντίσουν και ρωτούσα συνεχώς αν είναι καλά! Οι περισσότεροι πίστευαν ότι σε καμιά ώρα θα αλλάξει η μορφή της κι ότι είναι απλώς ταλαιπωρημένη από τη γέννα. Εγώ όμως ήξερα, ήξερα και έκλαιγα γιατί δε μου απαντούσε κανείς!
Σ’ αυτό το σημείο, πίστευα πως η παιδίατρος ήρθε στο δωμάτιο αμέσως να μου μεταφέρει τα νέα. Αλλά επειδή ήμουν τόσο συγχυσμένη και συναισθηματικά φορτισμένη και δεν είχα κοιμηθεί πολύ μέσα στη βδομάδα, μου λένε τώρα πως δεν ήρθε αμέσως. Οι νοσοκόμες φαίνεται να κάλεσαν την παιδίατρο για «υποψίες Συνδρόμου Down». Εκείνη την ώρα, μου έδωσαν πίσω την κόρη μου σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Θυμάμαι αυτή τη στιγμή αργότερα, έκλαψα πολύ και αναρωτιόμουν πως αντέδρασα. Ένιωσε αγάπη; Τη φίλησα; Την κράτησα στην αγκαλιά μου και της είπα «χαρούμενα γενέθλια»; Την έπνιξα σε δάκρυα ευτυχίας; Οι φίλοι στο δωμάτιο χαμογελούσαν όταν το ρωτούσα και μου υποσχόταν πως το έκανα. Λένε πως δεν σταμάτησα να τη φιλάω. Και όσο την κρατούσα, η ζωή στο δωμάτιο συνεχιζόταν. Κάποιος άνοιξε σαμπάνια και γέμιζε ποτήρια και έκαναν πρόποση… «Στη Nella!» όσο εγώ καθόμουν, μπερδεμένη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τα πάντα.
…και είμαι τόσο ευλογημένη για τις υπέροχες φωτογράφους φίλες μου, τη Laura και τη Heidi, που ήταν εκεί να απαθανατίσουν κάθε στιγμή. Δεν σταμάτησαν να βγάζουν φωτογραφίες… υπάρχουν πάνω από 2000 εικόνες από τη γέννα και με βοήθησαν να ξαναζήσω αυτή την ομορφιά.
Θυμάμαι να μην αισθάνομαι… τίποτα. Είχα στην κυριολεξία αποχωριστεί το σώμα μου για λίγο.
Αλλά είπαν πως τη φίλησα. Είπαν πως την αγάπησα. Είπαν πως ήμουν η μαμά της!
Η παιδίατρος ήρθε να εξετάσει το μωρό. Μου την έδωσε να την κρατήσω. Μου κράτησε το χέρι σφιχτά και με κοίταξε μέσα στα μάτια.
«Πρέπει να σου πω κάτι», μου είπε.
«Ξέρω τι θέλεις να μου πεις», της είπα ενώ έκλαιγα.
Χαμογέλασε και έσφιξε το χέρι μου δυνατά.
Άρχισα να κλαίω περισσότερο…
«Το πρώτο που θέλω να σου πω είναι ότι η κόρη σου είναι πανέμορφη και τέλεια!
Και έκλαψα περισσότερο.
Αλλά υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που με κάνουν να πιστεύω ότι έχει Σύνδρομο Down».
Eπιτέλους κάποιος το είπε!
«Αλλά Kelle…», συμπλήρωσε η γιατρός, «…είναι πανέμορφη και τέλεια!».
Φώναξα τον πατέρα μου μέσα στο δωμάτιο. Του είπα ότι πιστεύουν ότι το μωρό μου έχει Σύνδρομο Down. «Δεν πειράζει!», μου είπε, «εμείς την αγαπάμε όπως και να είναι!». Τότε του ζήτησα να κάνει μια προσευχή και έτσι μέσα στο δωμάτιο αρχίσαμε να προσευχόμαστε!
Η παιδίατρος ήθελε να την πάρει για εξετάσεις αλλά με ρώτησε αν θέλω πρώτα να την θηλάσω. Τη θήλασα και ήταν τόσο διαφορετικά από την πρώτη φορά που θήλασα την πρώτη μου κόρη, όμως ο θηλασμός κάνει αυτό που λένε, ενώνει τη μητέρα με το μωρό της! Αμέσως ένιωσα λοιπόν ότι ερωτεύομαι, ναι ερωτεύομαι αυτό τον μικρό άγγελο!
Ο σύζυγός μου, ο αγαπημένος μου Brett, δεν έφυγε καθόλου από το πλευρό της κόρης μας.Καθόταν εκεί σιωπηλός και της έδινε την αγάπη του.
Με μετέφεραν στο δωμάτιο και μου είπαν πως η κόρη μου ερχόταν στο νοσοκομείο να με δει. Άρχισα πάλι να κλαίω… Άραγε τι επίδραση θα είχε όλο αυτό στην κόρη μου; Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της; «Μη κλαις, μη κλαις!», έλεγα από μέσα μου! «Μη σε δει το κοριτσάκι σου να κλαίς!»…
Το κοριτσάκι μου, μεγάλη αδελφή πλέον, ήρθε και δε θα ξεχάσω την στιγμή που πήρε αγκαλιά την αδελφούλα της και μας έδωσε όλους ένα μάθημα, πως είναι να αγαπάς δίχως όρους!
Όταν έφυγαν όλοι και έμεινα μόνη με τη Nella, έκλαιγα για περίπου 7 συνεχόμενες ώρες! Την κρατούσα και τη φιλούσα αλλά τα συναισθήματα ήταν ανακατεμένα μέσα μου! Έκλαιγα και το μόνο που ήθελα ήταν να σηκωθώ και να φύγω, αλήθεια σας λέω. Ήθελα να πάρω την κόρη μου Lainey και τον όμορφο τέλειο κόσμο μου και να ξεφύγω από όλα τα άλλα! Ήθελα πάλι να είμαι έγκυος, ναι πάλι έγκυος και να ξαναζήσω πάλι το πρωινό που γεννούσα. Ήμουν τόσο χαρούμενη εκείνο το πρωινό… Ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω, να γυρίσω τον χρόνο πίσω, ναι να γυρίσω τον χρόνο πίσω!
Όλη νύχτα τη θήλαζα, τη φιλούσα, όμως δεν σταμάτησα να κλαίω. Και τότε ήρθε η αδελφή μου για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Μου είπε ότι δε μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο, αλλά κρατάω το κλειδί για την ευτυχία και ότι είμαι πάρα πολύ τυχερή. Μου είπε ότι εγώ ήμουν η εκλεκτή, αυτή που θα έφερνε εις πέρας μια τόσο σπουδαία αποστολή στον κόσμο! Και είχε τόσο δίκιο!
Την επόμενη μέρα από την γέννηση της Nella, ένιωσα ότι την ερωτεύτηκα, την αγάπησα πολύ, αυτή ήταν μέσα στην όμορφη κοιλιά μου όλους αυτούς τους μήνες, όταν όλοι μου έλεγαν τι ωραία κοιλιά έχεις, μέσα ήταν η Nella μου!
Τις επόμενες μέρες είχα μόνο δάκρυα χαράς. Ένιωθα τυχερή και ευλογημένη, δεν ήθελα πλέον να πάρω την κόρη μου και να φύγω! Και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της νέας μας ζωής. Ένα ταξίδι με τα πάνω και τα κάτω του που όμως δεν θέλω να το αλλάξω με τίποτα…
Τα κορίτσια μου, η ζωή μου πλέον έχει ολοκληρωθεί, είμαι πλήρης.
Τα κατάφερα. Είπα την ιστορία για το κουνελάκι μας.
