Για τις μαμάδες που δεν τα κατάφεραν…
Είμαι γεννημένη για να γίνω μητέρα και δίνω τη μάχη μου κάθε μήνα γι’ αυτό, δήλωσε με ειλικρίνεια σε μία συνέντευξη η Μαρία Μπεκατώρου, κι αυτό το δίνω τη μάχη μου κάθε μήνα, ήρθε και καρφώθηκε μέσα στο μυαλό μου. Πώς είναι δυνατόν ο έρωτας και η ευτυχία που φέρνουν τα παιδιά να μεταμορφωθούν σε μάχη; Κι όμως είναι πολύ εύκολο, μια στιγμή χρειάζεται για να γυρίσει το μυαλό και η θέληση να γίνει εμμονή.
Οι πιο αγνές και φυσικές επιλογές για την περιποίηση του Βρέφους σας!
[babyPostAd]Οι παλιοί έλεγαν ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι να κάνει παιδιά και να συνεχίσει το “ξεχωριστό” αυτό είδος. Προφανώς, αυτό ακούγεται σαν μεσαίωνας και προφανώς στην εποχή μας ο καθένας ορίζει μόνος του τον προορισμό και τις επιλογές του. Τα παιδιά πρέπει να είναι επιλογή και μάλιστα πολύ συνειδητή επιλογή γιατί πιθανές ανασφάλειες και πισωγυρίσματα επηρεάζουν κυρίως τη δική τους ζωή. Είναι δικαίωμα κάθε ζευγαριού να επιλέξει να μην τεκνοποιήσει και να κερδίσει – χάσει ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όπως είναι δικαίωμα κάθε ζευγαριού να κάνει ένα ή δυο ή όσα παιδιά θέλει. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος παράγοντας στερήσει αυτό το δικαίωμα από μία γυναίκα;Στη δική μου περίπτωση, γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Μπαινόβγαιναν οι μήνες και το μόνο που μου έμενε ήταν τα ημερολόγια με τις σβησμένες ημερομηνίες. 28 ημέρες ο κύκλος ή μήπως 29, στις 14 ημέρες η ωορρηξία ή στις 13 , από πότε μετράω, τι ώρα, τι μέρα και ποια συμπτώματα πρέπει να έχω; Το σεξ είχε γίνει μέσο επιτυχίας του υψηλού στόχου της εγκυμοσύνης. Το μυαλό είχε κολλήσει, και ναι ένα πολυπόθητο παιδάκι είχε γίνει μάχη. Η καθημερινότητά μας είχε μεταμορφωθεί σε εμπόλεμη ζώνη και ο άντρας μου χανόταν κάθε ημέρα σαν τον άμαχο πληθυσμό. Το ήθελε κι εκείνος πολύ, το έβλεπα, το ένιωθα αλλά όπως έδειξαν οι εξετάσεις το πρόβλημα ήταν συνδυαστικό.
Κι έτσι ξεκίνησε ο αγώνας των εξωσωματικών. Ενέσεις, ορμόνες, επεμβάσεις, εξετάσεις αίματος και δάκρυα. Με αυτή τη σειρά, κάθε φορά. Δεν είχαμε πια τι άλλο να συζητήσουμε μεταξύ μας, ούτε καν με τους φίλους μας. Όσοι είχαν παιδιά, είχαν κοπεί ασυναίσθητα γιατί δεν τους άντεχε ο ψυχισμός μας. Κάθε φορά που τους ξέφευγε κουβέντα για τη οικογένεια τους εγώ ανέβαζα παλμούς και ανάλογα την ημέρα έπεφτα σε απόγνωση ή θυμό. Άσε που δε μπορούσαμε και να ζήσουμε όπως θέλαμε. Εγώ, από μόνη μου, είχα υποβάλει τον εαυτό μου σε μια συνεχόμενη σωστή διατροφή και σε μια άκρως αποστειρωμένη ζωή. Σταμάτησα τον καφέ, το αλκοόλ, τα γλυκά, τα πικάντικα, τη γυμναστική και κόντεψα να σταματήσω και τη δουλειά. Ευτυχώς ο Διευθυντής μου που είχε επιδείξει τεράστια υπομονή, με έφερε στα λογικά μου και με έπεισε ότι η δουλειά ήταν μια διέξοδος που δεν έπρεπε να χάσω.
Κι έτσι ξεκίνησαν τα εναλλακτικά, που ευτυχώς κράτησαν λίγο, γιατί γενικά σαν χαρακτήρας δεν τα άντεχα καθόλου. Η λογική κι ο κυνισμός μου προτιμούσαν την επιστήμη κι ας ήταν πιο επώδυνη, παρά τα μαντζούνια και τις βαθυστόχαστες σκέψεις ηρεμίας κι αυτοσυγκέντρωσης. Έτσι ένα πρωινό Σαββάτου στο μάθημα της yoga, που υποτίθεται έπρεπε να με χαλαρώνει, μετά από μία εντολή της δασκάλας να αφήσω το μυαλό μου να τρέξει σε κάτι ηλιόλουστα λιβάδια και μετά από 2 “χαμένα” χρόνια, συνειδητοποίησα ότι κάποια όνειρα δεν θα πραγματοποιηθούν.
Έτσι αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου και δεν θα παλέψω άλλο. Οι μήνες μου ξεκινούσαν πάλι κανονικά, στην 1η του μηνός κι όχι την ημέρα που ξεκινούσε ο κύκλος και τελείωναν με ποτά κι όχι με ένα ακόμα αποτυχημένο τεστ εγκυμοσύνης. Άνοιξα την πόρτα της ζωής μου και ξαναμπήκα, και σε αυτή τη ζωή χωρούσαν όλοι. Οι φίλοι μου τώρα έβρισκαν το θάρρος να μου πουν για τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετώπιζαν με τα παιδιά τους και η αδερφή μου να γκρινιάξει για την ανιψιά μου που έμπαινε στην εφηβεία. Δεν φοβόντουσαν πια να μας καλέσουν σε χρωματιστά γενέθλια, ούτε να μας δείξουν φωτογραφίες από τις επιτυχίες των παιδιών τους. Γενικά, μας αντιμετώπιζαν σαν φυσιολογικούς ανθρώπους, γεγονός που μάλλον πριν δεν έκαναν αλλά εμείς δεν το είχαμε καταλάβει. Η κανονικότητα επέστρεψε, μαζί με εμάς.
Δυστυχώς, δεν είμαι μία από αυτές τις περιπτώσεις που ηρέμησε, ξεφορτώθηκε το άγχος και το μωρό ήρθε φυσιολογικά. Το παιδί δεν ήρθε ποτέ αλλά ήρθαν ευτυχισμένες ημέρες γεμάτες αγάπη, ανίψια, βαφτιστήρια, φίλους και παιδιά φίλων που με τα γέλια τους γέμισαν και τις δικές μας ζωές.
Είναι πολύ σκληρό και άδικο για μια γυναίκα που επιθυμεί τόσο πολύ να αποκτήσει ένα παιδί, να μην τα καταφέρνει. Καθημερινά την καταδιώκει ένα μεγάλο αναπάντητο Γιατί; Αλλά υπάρχουν πολύ πιο σκληρά Γιατί στις ζωές άλλων μαμάδων που είδαν τα παιδιά τους να χάνονται ή να αρρωσταίνουν και να υποφέρουν, που δεν μπορούν να συγκριθούν με τη δική μου απογοήτευση. Κι αυτό το κατάλαβα όταν βγήκα από τη μάχη και απλά κοίταξα γύρω μου. Κι έτσι σε κάθε Γιορτή της Μητέρας, αγοράζω εγώ ένα λουλούδι και το “προσφέρω” σε αυτές. Το χρειάζονται περισσότερο!
Πηγή: mommy.gr
