Για τον μπαμπά μας…
Δε φανταζόμουν ποτέ ότι ο ερχομός των παιδιών θα συνοδευόταν από τόσο άγχος για κάθε μικρό καθημερινό γεγονός ή για τους πιθανούς κινδύνους του μέλλοντος. Από ανησυχίες τύπου:
«Τρίτη μέρα με πυρετό. Να πάμε στο νοσοκομείο;»
«Γιατί γκρινιάζει έτσι; Να πάρουμε τη γιατρό τηλέφωνο;»
Έως άλλες πιο υποθετικές:
«Θα είναι, άραγε, συνεπείς στις σχολικές υποχρεώσεις τους;»
«Αν μπλέξουν με κακές παρέες;»
«Πώς θα διαχειριστώ την εκρηκτική περίοδο της εφηβείας; Λες να μου αντιμιλάνε, να βαράνε τις πόρτες ή να με αγνοούν παντελώς;»
Τέτοιες κι άλλες –ομολογουμένως- ατελείωτες ανησυχίες περνάνε καθημερινά από το μυαλό μου και πασχίζω να βρω τις απαντήσεις ή να βρω τον τρόπο να τις διαχειριστώ. Κι όταν πελαγώνω και φτάνω στα όριά μου τότε σκέφτομαι κάτι (ή μάλλον κάποιον) κι ηρεμώ…
Σκέφτομαι εσένα, αγαπημένε μου σύζυγε, μπαμπά μας, και αισθάνομαι πως δεν είμαι μόνη. Γιατί δεν είμαι μόνη! Είμαστε μαζί σ’ αυτό το παράξενο και ατελείωτο ταξίδι και μοιραζόμαστε τα πάντα. Άρα και τους φόβους και τις ανησυχίες και τις δυσκολίες. Δεν είμαι μόνη. Είμαστε μαζί, κι όταν αδυνατώ να διαχειριστώ κάτι, είσαι εκεί, όχι απαραίτητα να μου δώσεις τη λύση, αλλά να με ενθαρρύνεις. Να μου πεις ότι μπορώ να τα καταφέρω, μπορώ να ελπίζω, πρέπει να μη φοβάμαι, οφείλω να προσπαθήσω!
Τις μέρες που γονατίζω από την κούραση, είσαι εκεί να πάρεις τα παιδιά για μια βόλτα. Είσαι εκεί όταν ο γιος μας θέλει να παίξει μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Είσαι εκεί να κάνεις χαδιάρικες αγκαλιές στην κόρη μας που σε κοιτάει και λιώνει! Είσαι εκεί να πάρεις κι εμένα μια αγκαλιά για να μη φοβάμαι…
Πώς θα τα κατάφερνα χωρίς εσένα; Θα μπορούσα; Ίσως ναι. Τόσες και τόσες μανούλες τα καταφέρνουν μόνες τους… Αλλά εγώ δε θέλω να το μάθω αυτό. Δε θέλω να δοκιμάσω να τα βγάλω πέρα μόνη μου. θέλω να προχωρήσουμε μαζί. Γιατί σε έχουν τόση ανάγκη τα παιδιά όσο κι εγώ! Γιατί όταν φαντάζομαι τη μελλοντική περίοδο της εφηβείας των παιδιών μας θέλω να είσαι εκεί να συμβουλέψεις το γιο μας και να καθοδηγήσεις την κόρη μας. Θα είσαι εκεί να πιαστούμε χέρι χέρι και να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία , αλλά και να απολαύσουμε κάθε ευχάριστη στιγμή που θα έρθει.
Ο ρόλος του πατέρα δεν είναι δευτερεύων, όπως πιστεύουν πολλοί. Είναι καθοριστικός και εξίσου σημαντικός, αλλά διαφορετικός από αυτόν της μητέρας. Ας απολαύσουμε ο καθένας το ρόλο του, λοιπόν, κι ας πορευτούμε μαζί δίνοντας ο ένας κουράγιο στην άλλον, με κατανόηση και σεβασμό σ’ αυτό που καλούμαστε να κάνουμε ως γονείς. Μπαμπά μας, σε χρειαζόμαστε όλοι μας περισσότερο από όσο νομίζεις! Σ’ ευχαριστούμε για όλα!!! Σ’ αγαπάμε απεριόριστα!!!
Βάσω Ζησιοπούλου, φιλόλογος
Πηγή: mammandata.blogspot.gr
