Υπήρχαν πολλά πράγματα για τα οποία δεν ήμουν προετοιμασμένη όταν έβαλαν το πρώτο μου μωρό στο στήθος μου πριν από έξι χρόνια.
Ενώ ήξερα ότι θα αγαπούσα την κόρη μου, δεν θα ήξερα πόσο βαθιά θα ένιωθα αυτήν την αγάπη. Ήξερα ότι θα άλλαζα ως άτομο, αλλά δεν συνειδητοποίησα πόσο θα άνθιζα. Ήξερα ότι θα ήθελα να δω τον σύζυγό μου ως πατέρα, αλλά δεν συνειδητοποίησα ποτέ ΠΟΣΟ.ΑΠΛΑ.ΠΛΗΡΗΣ θα ήταν η καρδιά μου όταν θα έβλεπα το μικρό παιδί μας να περιμένει στην πόρτα τον μπαμπά της.
Ήξερα επίσης ότι θα κουραστώ, αλλά δεν συνειδητοποίησα πόσο βαριά μπορεί να είναι η εξάντληση. Ήξερα ότι θα έδινα κομμάτια από τον εαυτό μου ως μητέρα, αλλά δεν συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο θα ήταν να καταλάβω τι έμεινε. Ήξερα ότι δεν θα είμαι πλέον ελεύθερη να έρχομαι και να φεύγω όποτε ήθελα, αλλά δεν συνειδητοποίησα πόσο μόνη θα μπορούσα να νιώσω μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Υπήρχαν τέτοιες στιγμές που ένιωθα θυμωμένη που κανείς δεν με είχε προειδοποιήσει για όλα αυτά.
Όλοι έλεγαν ότι “Η μητρότητα είναι το πιο εκπληκτικό ταξίδι που θα κάνεις“, αλλά κανείς δεν συνέχιζε να πει ότι “αλλά απλά μπορεί, ίσως να χάσεις τον εαυτό σου, ίσως να θέλεις να τα παρατήσεις όλα ή να αισθάνεσαι εντελώς μόνη σου ώρες ώρες. “.
Ίσως αυτό να το έκανε λιγότερο οδυνηρό κατά τη διάρκεια των δύσκολων στιγμών. Ίσως θα αισθανόμουν πιο “φυσιολογική” όταν άρχισα να αισθάνομαι λυπημένη και ανισόρροπη. Ίσως δεν θα ήμουν γεμάτη από φόβο όταν η φωνή μέσα μου που έλεγε “δεν είσαι φτιαγμένη για αυτό” ούρλιαζε μέσα στο κεφάλι μου.
Μάλλον όμως έτσι έπρεπε να γίνει.
Επειδή τώρα που βρίσκομαι πίσω στο σταθερό έδαφος, ξέρω ότι έπρεπε να περάσω από το ταξίδι της ανακάλυψης μόνη μου.
Επειδή κάθε πόνος στο στομάχι μου, κάθε δάκρυ στο πρόσωπό μου, κάθε φόβος που είχα, κάθε φορά που αισθάνθηκα μόνη μου, κάθε τηλεφώνημα για βοήθεια που έκανα σε κάποιον φίλο και κάθε άγχος που αισθάνθηκα…
ΣΗΜΑΙΝΕ κάτι.
Είχε ένα σκοπό τον οποίο δεν θα ήμουν σε θέση να αγκαλιάσω πλήρως αν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό. . . ή . . . αν είχα αφήσει την εμπειρία κάποιου άλλου να κάνει την προετοιμασία για μένα.
Επειδή είναι σημαντική η έκπληξη. . . η ξαφνικότητα όλων. . . που με ανάγκασε να σκάψω στα βαθύτερα μέρη του εαυτού μου και να μάθω πώς να βρω ισορροπία και να ανακαλύψω τη δύναμή μου.
Έπρεπε να μάθω πώς να διατηρώ την θετικότητα σε φαινομενικά απελπιστικές καταστάσεις. Έπρεπε να μάθω πώς να προσαρμόζομαι. Έπρεπε να μάθω πώς να σώσω αρκετή αγάπη για τον εαυτό μου αφού έδωσα τόση πολλή για τα παιδιά μου. Έπρεπε να νιώσω τα δύσκολα για να εκτιμήσω τις χαρές. Έπρεπε να εντοπίσω τους ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονταν για μένα και όσους δεν το έκαναν.
Και ενώ ήλπιζα ότι όλος αυτός ο πόνος θα φύγει μακριά, σήμερα αισθάνομαι ευγνώμων που τα πέρασα όλα αυτά. . . και ευγνώμων για τους ανθρώπους που μου έδωσαν το χώρο για να περιηγηθώ στον δικό μου δρόμο.
Συχνά έχω συγκρουστεί με το τι απάντηση να δώσω όταν με ρωτάνε νέες μητέρες για την μητρότητα.
Γιατί η ζωή μας είναι διαφορετική. Τα παιδιά μας δεν είναι τα ίδια. Οι εμπειρίες μας στη ζωή είναι ανεξάρτητες η μια από την άλλη, κάνοντας μας να χειριστούμε τις χαρές και τις λύπες με διαφορετικό τρόπο.
Έτσι, συνήθως επιλέγω να της πω ότι ΑΥΤΟ.
Ότι το ταξίδι της θα είναι μοναδικό. Ότι δεν υπάρχει τρόπος εγώ, ή οποιαδήποτε άλλη μητέρα να την βοηθήσει να προετοιμαστεί για αυτό που πρόκειται να έρθει.
Αλλά το πιο σημαντικό, θα της πω ότι θα είμαι δίπλα της όποτε με χρειαστεί.
Μόλις νιώσει τα δύσκολα… Τότε θα μοιραστώ την ιστορία μου. . . έτσι θα ξέρει ότι δεν είναι μόνη.
Αλλά θα την αφήσω να περπατήσει το μονοπάτι της όπως τόσοι πολλοί άνθρωποι έκαναν για μένα.
Κι ενώ θα αισθάνομαι τη θλίψη, γνωρίζοντας ότι μπορεί να περνάει από δύσκολες καταστάσεις, ξέρω επίσης ότι θα βρίσκει τη δύναμή της.
Και ξέρω ότι θα είμαι εκεί για να κρατήσω το χέρι της όταν χρειάζεται να δανειστεί λίγη από τη δική μου δύναμη!
