Σήμερα στην παιδική χαρά, ένα αγοράκι έκανε κούνια δίπλα στην Αναστασία, την κόρη μου. Το παρακολουθούσα και σκεφτόμουν πως η τύχη του δεύτερου ή τρίτου παιδιού είναι να μεγαλώνει με τα ρούχα και παπούτσια των αδερφών. Φορούσε φουξ μπλουζάκι και φουξ αθλητικά. Ενώ σκεφτόμουν πόσες αδερφές άραγε να έχει, άρχισε να μιλάει στην Αναστασία.
The conversation
Ακολούθησε η κλασσική ερώτηση της παιδικής χαράς:
– Πώς σε λένε;
– Α-να-Τα-σίιια, ακούω να απαντά η δικιά μου.
– Εσένα πώς σε λένε, αγοράκι; ρωτάω, η αδιάκριτη μάνα
– ΔΕΝ είμαι αγοράκι.Καλά, δεν βλέπετε το πατίνι μου;
Ντόιγκ… να ανοίξει η γη να με καταπιεί…
Το κοριτσάκι ήταν γλυκύτατο: περίπου 7-8 χρονών, η Νάντα από τη Συρία (σας είπα ότι η παιδική μας χαρά είναι international;), μελαχρινή με λεπτά χαρακτηριστικά και μεγάλα εκφραστικά μάτια, αλλά εκείνο το μαλλί, κοντοκουρεμένο λες και θα φύγει φαντάρος…
Την ρώτησα ποιος την κουρεύει -σιγά μη μου ξέφευγε- και ήμουν σίγουρη πως θα πει η μαμά μου. Χειρότερα:
–Ο μπαμπάς μου, απάντησε.
My story
Μετά από χρόνια, είπα στη μαμά μου πόσο μισούσα να μου κόβει τη φράντζα. Φυσικά, τα αρνήθηκε όλα. Εγώ, όμως, το θυμάμαι το ψαλίδι. Είχε συγκεκριμένη θέση στο συρτάρι, σε εκείνο το ξύλινο μικρό έπιπλο στο σαλόνι. Ήταν μεγάλο, αφύσικα μεγάλο… μάλλον το χρησιμοποιούσε και για τη ραπτική της.
Περνούσε σύριζα στα φρύδια και εγώ έπρεπε να κάθομαι ακίνητη για να μην κοπεί στραβά. Λες και θα ήταν λιγότερο χάλια.
Απορώ πώς μετά από αυτή την εμπειρία αποφάσισα να ασχοληθώ με την κομμωτική. Πρόκειται για θαύμα! Ή ίσως ακριβώς για αυτόν τον λόγο, ήθελα υποσυνείδητα να “γλιτώσω” και άλλα παιδιά από τα χέρια της μαμάς ή του μπαμπά. Εσείς γονείς κάνετε τις πιο τέλειες αγκαλίτσες, δίνετε τα καλύτερα φιλάκια, άντε και καμία φορά τα καταφέρνετε και περίφημα με τα κοτσιδάκια.
Αλλά μέχρι εκεί.
Parents are no hairdressers
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην κουρεύεται το παιδί από κάποιον γονέα.
Ένας λόγος σίγουρα είναι ότι δεν είναι τελείως ακίνδυνο. Πρώτα απ’όλα για το παιδί, που σπάνια κάθεται σαν αγαλματάκι. Αλλά και για τον γονέα που θα προσπαθεί από τη μία να κόψει τα μαλλιά που πρέπει, από την άλλη να προσέχει μην κοπεί ο ίδιος και να μην καρφωθεί το ψαλίδι στο κρανίο.
Ένας άλλος λόγος είναι ότι το αποτέλεσμα σπάνια είναι αξιοπρεπές, τα κοριτσάκια συνήθως μοιάζουν με την Κλεοπάτρα της Αιγύπτου και τα αγοράκια με τον Μr Bean.
Ακόμη κι αν ήταν όνειρό σουνα γίνεις κομμωτής/κομμώτρια… Το παιδί σου τι φταίει; Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις μία εκπαίδευση και να μάθεις τα βασικά στην κομμωτική τέχνη. Εάν πάλι δεν καίγεσαι, άσε να το κάνει κάποιος που ξέρει.
pimpmystyle.gr
