Δεν ήμουν ποτέ από αυτές τις γυναίκες που ονειρευόταν την ζωή τους γεμάτη παιδιά.
Ασχολιόμουν με την δουλειά μου και με την εργένικη ζωή μου. Σε διάφορα πάρτι πάλευα για να κάνω μια ολιγόλεπτη συζήτηση με φίλες μου μαμάδες που περιτριγυρίζονταν από τα παιδιά τους. Οι συζητήσεις μας είχαν να κάνουν με αλλαγές πάνας, εξανθήματα και παιδικές αρρώστιες. Στο άκουσμα αυτών των συζητήσεων κόντευα εγώ να βγάλω εξανθήματα!
Προτιμούσα λοιπόν να ταξιδεύω, να βγαίνω έξω και να μιλάω για τις δικές μου εμπειρίες που δεν έχουν να κάνουν με τα παιδιά.
Ήμουν λοιπόν τόσο επιφανειακή; Υποθέτω πως ναι. Πίστευα πως ένα παιδί θα με κρατούσε πίσω. Πίστευα πως δεν είναι και τόσο συγκλονιστικό να γίνεσαι μητέρα.
Μετά από έναν χρόνο παντρεύτηκα. Βρήκα την ασφάλεια και την κατανόηση στην αγάπη του άντρα μου και είδα πως με αποδέχθηκε ακόμη και με τα ελαττώματά μου. Χάρη σε εκείνον άρχισα να βλέπω πως μπορώ να γίνω μητέρα. Άρχισα να ονειρεύομαι το μωρό μας με τα όμορφα μάτια του και τα δυνατά του ζυγωματικά.
Γέννησα λοιπόν την κόρη μας την άνοιξη. Μόλις την αντίκρισα συνειδητοποίησα πως το σώμα μου δημιούργησε ένα θαύμα.
Μπήκα λοιπόν στον κόσμο της μητρότητας. Ένιωθα ανώτερη από τις φίλες μου μαμάδες πριν γίνω μαμά και τώρα στράφηκα σε εκείνες για βοήθεια επειδή ήξεραν πολύ περισσότερα πράγματα από εμένα.
Στις συναντήσεις μου με τις άλλες μαμάδες δεν με ένοιαζε πλέον να πω για την δουλειά μου αλλά για το παιδί μου. Με ένοιαζε να μοιραστώ συμβουλές και να μάθω όσα περισσότερα πράγματα γίνεται.
Συνειδητοποίησα πόσο ανόητη ήμουν πριν γίνω μητέρα. Ο κόσμος που θεωρούσα ιδανικός πριν γίνω μαμά τώρα έμοιαζε άχρωμος και αδιάφορος. Ενώ ο καινούριος μου κόσμος έμοιαζε πολύχρωμος και υπέροχος.
Σήμερα γιορτάζω την μεταμόρφωσή μου ως μητέρα. Την μεταμόρφωση στο σώμα μου, στο μυαλό μου και στην ψυχή μου. Έχω γίνει ένας άλλος άνθρωπος σε σύγκριση με αυτό που ήμουν πριν. Και μου αρέσει πολύ.
babyradio.gr- Κατερίνα Π.
Σήμερα παιδί μου θα κοιμηθείς από την κούνια…στο κρεβάτι σου!
Η επιλογή μου να μην θηλάσω μου κόστισε μια φίλη…
Χωρίζουμε σαν ζευγάρι μένουμε πάντα γονείς…
