γράφει η Sarah Turner για τη HuffPost
Να ήξερες μονάχα πως κάθε φορά που εσύ ουρλιάζεις σαν να σε σφάζουνε επειδή σου τράβηξα το κουτάλι απ’ το στόμα εγώ προσπαθώ απλά να σου δώσω να φας κι άλλο γιαουρτάκι.
Να ήξερες μονάχα πως ενώ εσύ χτυπιέσαι στα πατώματα ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ επειδή σου πέρασα λουρί στη μέση, εγώ απλά προσπαθώ να σε προστατέψω για να μη σε πάρει παραμάζωμα κανένα φορτηγό στον δρόμο. Βλέπεις, δεν θα ήθελα να σε πατήσει.
Να ήξερες μονάχα πως ενώ εσύ συστρέφεις το σώμα σου στις πιο απίθανες πόζες που μόνο ένας έμπειρος γιόγκι θα κατάφερνε να επιτύχει εγώ προσπαθώ απλά να σου αλλάξω πάνα και πίστεψε με ούτε και μένα μου αρέσει αυτό. Δεν θέλω να τα βάλω μαζί σου. Βρισκόμαστε και οι δύο αντιμέτωποι με το τεράστιο κακούνι που έκανες για δεύτερη φορά μέσα σε μισή ώρα. (Το ίδιο ισχύει και για το μίσος που βγάζεις όταν θέλω να σου αλλάξω ρούχα και την αηδία που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου όταν σου βάζω το φορμάκι του ύπνου – τα κάνω μονάχα για να μη σε πιάνει το κρύο).
Να ήξερες μονάχα πως ενώ τραβάς τα αυτάκια σου και τρίβεις τα ματάκια σου, δεν φταίω εγώ που είσαι κουρασμένος. Σου έδωσα δύο φορές την ευκαιρία να πάρεις έναν υπνάκο μέσα στη μέρα και εσύ επέλεξες να αρχίσεις να κοιμάσαι στις 5 το απόγευμα, η χειρότερη ώρα για να πάρει κανείς υπνάκο. Μια μέρα, ίσως όταν θα γίνεις και συ μπαμπάς, θα καταλάβεις πως οι ευκαιρίες που μας δίνονται να πάρουμε υπνάκους είναι πολύτιμες και θα συνειδητοποιήσεις πως θα έδινες ακόμη και το νεφρό σου ή/και την τηλεόρασή σου για να έχεις την ευκαιρία να ξαπλώσεις λιγάκι (αλλά τότε πια θα είναι πολύ αργά).
Να ήξερες μονάχα πως καθώς εσύ χτυπιέσαι ολόκληρος επάνω μου και γω βρίζω από τον πόνο δεν βρίζω εσένα αλλά την όλη κατάσταση. Βλέπεις, ζω με την ελπίδα πως θα ήθελες να καθίσεις ήσυχος στην αγκαλιά μου και να διαβάσουμε παρεούλα ένα βιβλίο, αλλά απ’ ό,τι όλα δείχνουν δεν σου αρέσουν πολύ τα βιβλία ούτε και οι αγκαλιές σ’ αυτή τη φάση.
Να ήξερες μονάχα πως ενώ εσύ μασουλάς το κορδόνι του αδελφού σου και σηκώνεις το βλέμμα σου, εγώ το μόνο που θέλω να κάνω είναι να τσεκάρω μήπως έχει λερωθεί με τα κακά του σκύλου από την πρωινή μας βόλτα στο πάρκο. Δεν θέλω να σου στερήσω τη χαρά σου ούτε και να κλέψω τον θησαυρό σου.
Είσαι ένα παράξενο πλάσμα, καρδούλα μου, αλλά αγαπώ κάθε τι επάνω σου. Αγαπώ τον τρόπο που γελάς και τον τρόπο που βελάζεις κάθε φορά που προσπαθείς να μιμηθείς τη φωνή κάποιου ζώου της φάρμας. Αγαπώ τα ανακατωμένα σου μαλλιά και το γεγονός ότι μυρίζεις μακαρόνια με κιμά ακόμη και αφού σε έχω κάνει μπάνιο. Όταν θυμώνεις κι εκνευρίζεσαι μαζί μου, εγώ απλά προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου ως μαμά και να σε φροντίσω.
Αυτό μονάχα να ήξερες.
Το διαβάσαμε στο eimaimama.gr
