Η δική μας νηστεία – Τρώμε κρέας, αλλά δεν λέμε ψέματα για 15 μέρες
Από μικρή δεν ήθελα να νηστέψω. Η γιαγιά μου και η μητέρα μου, με είχαν κάνει να πιστεύω ότι το Πάσχα είναι μια γιορτή όπου για πολλές μέρες στερούμαι όσα μου αρέσουν. Τα αυγά, την τυρόπιτα που πάντα λάτρευα, το γάλα, το τυρί και φυσικά όλες τις γλυκές λιχουδιές. Δεν ήξερα γιατί δεν έπρεπε να μην απολαμβάνω όλους αυτούς τους πειρασμούς και μάλιστα σε μια γιορτή. Στο παιδικό μου μυαλό δεν μπορούσε να συνδυαστεί μια γιορτή με απαγορεύσεις. Ο παππούς μου, κυρίως, είχε προσπαθήσει να μου μιλήσει για την εγκράτεια. Μου έλεγε, θυμάμαι, ότι το Πάσχα είναι μια καλή ευκαιρία να «είμαι καλό παιδί» και να μην επαναλάβω όλες τις «κακές πράξεις» που κάνω όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Στο μυαλό μου, καταλάβαινα ότι είμαι εκ προοιμίου «κακό παιδί» και πως για να γίνω «καλό», έπρεπε να στερηθώ όσα αγαπώ και να γίνω κάτι που δεν είμαι. Τότε αποφάσιζα ότι προτιμούσα να είμαι «κακό» παιδί. Κι αν, μάλιστα, πρόκειται να στερηθώ τις σοκολάτες και τις καραμέλες βουτύρου, ας γίνω το χειρότερο παιδί του κόσμου.
Τα χρόνια πέρασαν, έγινα μητέρα, και φυσικά ωρίμασα μέσα μου και κατάλαβα όλα αυτά που δεν μπορούσαν να μου εξηγήσουν η γιαγιά και ο παππούς μου παρά τις καλές τους προθέσεις. Συνειδητοποίησα ότι η εγκράτεια αφορά τις κακές μας συνήθειες, που φυσικά δεν περιορίζονται στο φαγητό. Στην ουσία το φαγητό είναι το λιγότερο, γι’ αυτό και στην προσωπική μου προσπάθεια για εγκράτεια, όχι μόνο τις μέρες του Πάσχα, αλλά γενικά, το έχω βγάλει έξω από τις δοκιμασίες μου. Προτιμώ να βάζω πιο δύσκολους και πιο ουσιαστικούς «περιορισμούς» στον εαυτό μου.
Φέτος ο μικρός μου γιος μου εκμυστηρεύτηκε ότι στο σχολείο η δασκάλα τους είπε ότι είναι αμαρτία να τρώμε κρέας, και μερικές μέρες ακόμα και λάδι κατά τη διάρκεια της μεγάλης εβδομάδας. Τους είπε ακόμα ότι πρέπει να κάνουν θυσίες προκειμένου να ευχαριστήσουν τον Χριστό, που σταυρώθηκε για μας.
