H πρώτη αίσθηση “στέγης” είναι η ενδομήτρια ζωή.
Η “στέγη” είναι ο χώρος που κυριολεκτικά (σωματικά) και συμβολικά (ψυχοσυναισθηματικά) αναπτύσσεται και μεταμορφώνεται το έμβρυο σε μωρό. Η αίσθηση “στέγης” είναι το περιβάλλον που επιτρέπει να “γεννιούνται” και να εγκαθιδρύονται συναισθήματα προστασίας και ψυχικής ασφάλειας που πλαισιώνουν την βιωματική εμπειρία της έννοιας “αγάπη”.
Η ενδομήτρια ζωή, προετοιμάζει τον αγέννητο άνθρωπο για να βιώσει την Πρώτη του εσωτερική, υπαρξιακή και ψυχοδυναμική σύγκρουση, που είναι η γέννηση του ( η απόφαση του να αποχωριστεί την πρώτη στέγη του και να έρθει στην ζωή). Με την γέννηση του, η συνέχεια της βιωματικής και αναγκαίας εμπειρίας του ,να νιώθει ότι προστατεύεται, εκφράζεται με την αγκαλιά από την βασική μορφή εκπλήρωσης ψυχικών αναγκών, την Μητέρα.
H αίσθηση που βιώνεται μέσα από την σωματική επαφή είναι η αρχή της αίσθησης του εαυτού. Αν δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του νεογέννητου θα καταλάβουμε την σημαντικότητα της σωματικής επαφής, που εκφράζεται με την άμεση ανταπόκριση σε στιγμές ψυχικού άγχους και στρες που μπορεί να βιώνει το νεογέννητο γιατί ο πιο δυνατός «οδηγός» αναγνώρισης του περιβάλλοντος είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα που νιώθει ο μικρός άνθρωπος όσο αφορά την εκπλήρωση των ψυχικών του αναγκών. Μέσα από την εκπλήρωση αυτή ανακουφίζεται και ηρεμεί και αυτό ακριβώς το βίωμα «χρωματίζει» με συναισθήματα προστασίας και ασφάλειας την αλληλεπίδραση με την μητέρα και κατά επέκταση δημιουργεί την ψυχικά υγιή αίσθηση της Ύπαρξης.
Ο κοινός ύπνος ηρεμεί και ανακουφίζει, γιατί παραπέμπει στην πρώτη αίσθηση ασφάλειας και προστασίας (στην ενδομήτρια ζωή).
Το νεογέννητο σιγά-σιγά μεγαλώνει και γίνεται ένα βρέφος που η καθημερινή του «σχέση» με την μητέρα του, του δημιουργεί, εγκαθιδρύει και τροφοδοτεί την αίσθηση του εαυτού ως ένα κομμάτι μιας πολύ συναισθηματικά ισχυρής σχέσης βασική μορφή στην ζωή του (την μητέρα).
Έτσι από τον ερχομό του στην γη, βιώνει ασφάλεια αντί για άγχος και στρες, προστασία αντί για ματαίωση, ανακούφιση αντί για ματαίωση…
Ο κοινός ύπνος δίνει συνέχεια στην ανάγκη του μικρού ανθρώπου να νιώθει γαλήνη και ανακούφιση στην αίσθηση του “εαυτού”. Είναι ανάγκη ψυχής και δεν είναι εμπόδιο στην ανεξαρτητοποίηση του, όπως πολύ λανθασμένα πιστεύουν ορισμένοι θεωρητικοί..
Η ανάγκη ψυχής , είναι η ανάγκη να νιώθουμε ότι “δίπλα” μας και ειδικά την ώρα του ύπνου, υπάρχει η μορφή που μπορεί να μας ανακουφίσει ότι νιώσουμε άγχος και φόβο…
Αν το νεογέννητο και το βρέφος μπορούσε να μιλήσει αυτά θα έλεγε για τον κοινό ύπνο:
”Μόλις βγήκα σε μια καινούργια και άγνωστη πραγματικότητα. Η μυρωδιά και η αγκαλιά της μητέρας μου με παραπέμπουν στην πρώτη αίσθηση ασφάλειας και προστασίας και νιώθω τόσο όμορφα κάθε φορά που νιώθω ακόμα μέρος του σώματος της αλλά και της ψυχής της, γιατί έτσι εξελίσσομαι χωρίς μοναξιά, άγχος και φόβο…την ώρα του ύπνου, προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει και να επιβιώσω σε μια καινούργια και πρωτόγνωρη συνθήκη. Κάθε ήχος, μυρωδιά, λέξη που “χρωματίζουν” την καθημερινότητα μου την ώρα του ύπνου μου, αναδύουν συναισθήματα που πολλές φορές με τρομάζουν και με φοβίζουν. ‘Όταν νιώθω άγχος ή φόβο μέσα μου γίνεται μια εσωτερική μάχη και η ανάγκη μου είναι να νιώσω προστασία όταν βιώνω κάτι τόσο – για εμένα- τρομαχτικό.Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζομαι να Σε Νιώθω Μαζί ΜΟΥ”
Και τα νήπια έχουν ανάγκη τον κοινό ύπνο, χωρίς να σημαίνει ότι δεν εξελίσσονται ψυχοσυναιθηματικά. Το κάθε παιδί είναι μοναδικό και γνωρίζει πότε είναι έτοιμο να αποχωριστεί τον κοινό ύπνο (εσάς). Εμπιστευθείτε το παιδί σας για να εμπιστευθεί τον εαυτό του και να κάνει το βήμα για τον Δεύτερο σημαντικό Αποχωρισμό.
.){kind=link}