Πρέπει να παρεμβαίνουμε όταν τα αδέρφια τσακώνονται;
Όταν τα παιδιά σας μαλώνουν, έχετε ενστικτωδώς την τάση να παίρνετε το μέρος του μικρότερου, που θεωρείτε οτι είναι το αδύναμο σκέλος στη διαμάχη.
Άλλες φορές επεμβαίνετε στον καβγά, εκτοξεύοντας κριτικές: “Είσαι πάντα εγωιστής και απαιτητικός… Κάνεις τόση φασαρία, επειδή σου πήρε ένα παιχνιδάκι!” ή “Το ξέρεις οτι η αδερφή σου είναι μικρή και αρχίζει τη φασαρία αν της πάρεις κάτι από το χέρι…”
Τι θα πρέπει να γνωρίζετε…
- Αν πάρετε το μέρος του ενός ή του άλλου παιδιού σας, οπωσδήποτε θα αδικήσετε κάποιο από τα δύο.
- Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνο που σας καθοδηγεί πάντοτε στην προσπάθεια να ελέγξετε τη σύγκρουση είναι τα συναισθήματά σας.
- Το μικρότερο παιδί σας φαίνεται “αδύναμο και ανυπεράσπιστο”. Το μεγαλύτερο είναι λίγο “απαιτητικό και πεισματάρικο”.
- Επεμβαίνοντας σε έναν καβγά, θα πρέπει ανεξαρτήτως των χαρακτηριστικών του καθενός, να επαναλαμβάνετε τον κανόνα που οφείλουν να σέβονται “δε θέλω να χτυπιέστε” αλλά χωρίς να διατυπώνετε σχόλια ή απόψεις που οξύνουν τα πνεύματα αντί να φέρνουν ηρεμία.
Όταν η ζήλια τρυπώνει ανάμεσα στα αδέλφια!
- Αν για παράδειγμα, τα παιδιά μαλώνουν για ένα παιχνίδι, μπορείτε να πείτε “το παιχνίδι είναι δικό σου. Δε σου το παίρνει κανείς. Όμως η αδερφή σου θέλει να παίξει λίγο κι έπειτα θα σου το ξαναδώσει”.
- Με αυτόν τον τρόπο το αγοράκι βλέπει να του αναγνωρίζονται τα δικαιώματά του ως “ιδιοκτήτη του παιχνιδιού” ενώ το κοριτσάκι δε θεωρείται “απαιτητική και κλαψιάρα”, “που τα θέλει όλα δικά της”, αλλά απλώς θέλει να δανειστεί για λίγο ένα παιχνίδι.
- Προσπαθείτε να μην τους κολλάτε ετικέτες όπως “είσαι γκρινιάρης”, “είσαι απαιτητικός” κλπ.
- Αν το ένα παιδί σας πει “δίνεις πάντα δίκιο σε αυτή”, είναι καλύτερα να κάνετε έναν απολογισμό της συμπεριφοράς σας.
- Άθελά σας μήπως θεωρείτε ότι το μικρό σας παιδί είναι συνήθως το “θύμα” και το μεγάλο είναι ο “ένοχος”, γιατί έτσι είναι πιο εύκολο για εσάς να επεμβαίνετε;
- Έχετε άραγε σκεφτεί ότι με αυτή τη στάση σας ενισχύετε τη ζήλια μεταξύ των δύο παιδιών σας;
Babyradio – «Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά», Αλεξάνδρα Καππάτου, εκδόσεις Μίνωας
