To σχόλιο ενός ξένου άλλαξε τον τρόπο που βλέπω την μητρότητα!
“Είμασταν ήδη κάποιες ώρες στην παραλία και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για το σπίτι μας. Μάζεψα τα παιχνίδια των παιδιών και τις βρεγμένες πετσέτες και προσπαθούσα να πείσω τον 2.5 ετών γιο μου οτι αν πάμε σπίτι μετά θα ξαναβγούμε στην παιδική χαρά. Όλα αυτά ταυτόχρονα με το 4 μηνών μωράκι μας που το είχα στο μάρσιπο και έκλαιγε, καθώς ήθελε να θηλάσει. Τότε παρατήρησα το βλέμμα ενός άντρα που μας κοίταζε έντονα και τον άκουσα να λέει στη γυναίκα του: “Εκείνες ήταν οι καλές μέρες! Συμφωνείς;”
Ήταν μια τεράστια υπενθύμιση της μητρότητας. Ειδικά ως μαμά με βρέφος 4 μηνών και με ένα νήπιο 2.5 ετών ένιωθα οτι δεν αντέχω άλλο. Πολλές φορές ένιωσα οτι τρελαίνομαι, οτι χάνω τα λογικά μου. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου κλειδωμένο μέσα στο μπάνιο να έχει βάλει τα κλάματα ή να πίνει κρασί από πλαστικό ποτήρι για να μην την καταλάβουν.
Τα tantrums του μεγάλου γιου μου που απαιτούν τεράστια υπομονή, η ρουτίνα του ύπνου που αλλάζει σιγά σιγά, το φαγητό που αρνείται να φάει ακόμα και αν το ζητούσε και η εκπαίδευση τουαλέτας… Και από την άλλη ο ατελείωτος θηλασμός, τα άυπνα βράδια και το μωρό που με έχει ανάγκη διαρκώς δίπλα του.
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα οτι υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται με νοσταλγία και αγάπη όλα αυτά. Ή ακόμα και άνθρωποι που εύχονται να τα ζήσουν… Και τότε κατάλαβα!
“Αυτές είναι οι καλές μέρες!”
