Γράμμα από μια προωρομαμά: Μια σταλιά….ΖΩΗ!
Απόψε γράφω για ´σένα…. Για σενα που ήρθες και άλλαξες τα παντα στη ζωή μας!
Κανεις μας δεν είχε φανταστεί οτι ίσως να ερχόσουν νωρίτερα. Δεν είχε περάσει καν απο το μυαλό μας αν και τελικα οπως καταλάβαμε αργότερα, το φαινόμενο αυτο ειναι τόσο συχνό και οι μεγάλοι μαχητές οπως και εσυ είστε παρα μα παρα πολλοί!!!
[babyPostAd]Ανθρωπάκια μικρά, τοσοδούλικα μα τόσο δυνατά και με τεράστια θέληση για το θαύμα που λέγεται ΖΩΗ!!!Δεν ξέρω αν η λέξη προωροτητα μπορεί να περιγράψει τη λύπη, την απογοήτευση και τη λαχτάρα του να γεννάς ξαφνικά λόγω διαφόρων συνθηκών και να μη μπορεις να δεις, να ακούσεις, να κρατήσεις και να χαϊδέψεις το μωράκι αυτο που τόσους μήνες είχες μέσα σου και περίμενες να ανοίξεις την αγκαλιά σου για να το καλωσορίσεις….
Τα παντα μπορούν να αλλάξουν απ´τη μια στιγμή στην άλλη και να βρεθείς αντιμέτωπος με καταστάσεις που ποτε δεν είχε βάλει ο νους σου.
Ειναι Τριτη βραδυ 23:45 οταν μετα απο μια αρκετά κουραστική μερα ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε. Συζητάμε με το μπαμπά σου για το πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός και καταλήγουμε να του λέω οτι δε θελω με τιποτα να γεννήσω με καισαρική! (Τραγική ειρωνεία) Είχαμε ονειρευτεί να γεννήσω φυσιολογικά, να ειναι μαζι μου και να σε αντικρίσουμε μαζι για πρώτη φορα! Οταν όμως εμείς κάνουμε σχέδια , ο Θεός γελάει…και σαρκαστικά μάλιστα! Έτσι δε λένε;;; Ποσο δίκιο έχουν…
Ξαφνικά νιώθω τα νερά να σπάνε και σκέφτομαι οτι δε μπορεί να συμβαίνει αυτο που νομίζω!!!! Και όμως…. Εσυ είχες πάρει ηδη την απόφαση σου να γεννηθείς και να μας κανεις να τρέχουμε πανικόβλητοι! Τι κάνουμε τωρα; Πως φεύγουμε για Αθήνα αφου το τελευταίο καράβι πέρασε και το επόμενο ειναι την επόμενη το πρωι; Εχει αεροπλάνο; Σε πόσες ωρες; Πρέπει να το αναφέρω η απαγορεύεται; Μαλλον θα πρέπει να το κρύψω αν θελω να πετάξω και να φτάσω στο μαιευτήριο προτού με πιάσουν οι πόνοι! Πως θα ξημερώσει; Πως θα γεννήσω; Χιλιάδες ερωτήματα και αγωνίες περνάνε απο το μυαλό μας μεχρι να βρούμε τον γιατρό στο τηλεφωνο και να μας δώσει οδηγίες! Δευτερόλεπτα που έμοιαζαν αιώνες! Παρ´ολα αυτα παραμείναμε και οι δυο αρκετά ψύχραιμοι. Καταφέρνουμε και φεύγουμε την επόμενη μέρα με το αεροπλάνο “κρυφά” και αγωνιούμε μεχρι να φτάσουμε! Πολλές οι ώρες που έχουν περάσει και εσυ εχεις στεγνώσει πια. Δε σε νιώθω να κουνιέσαι και μεχρι να με διαβεβαιώσουν οτι εισαι καλα , χάνω τη μισή ζωή μου! Ο γιατρός μας λεει οτι πρέπει να γεννηθείς αμέσως και με καισαρική γιατι εισαι τυλιγμένος στο λώρο σου. Το μόνο που δε με ένοιαζε πλέον ηταν ο τρόπος που θα σε έφερνα στον κόσμο αρκεί να εισαι εσυ καλα. Η επισκληρίδειος δε με πιάνει με τιποτα και μου κάνουν ολική νάρκωση. Στις 12:45 είχες γεννηθεί. Ο μπαμπάς σου σε είδε αμέσως και έβαλε τα κλάματα. Βρήκε ευκαιρια βλέπεις να ξεσπάσει για ολα όσα έζησε τις τελευταίες ωρες τόσο ξαφνικά και γρήγορα. Εγώ ξυπνάω μετα απο 3 ώρες και το μόνο που θελω να ακούσω ειναι οτι εισαι καλα.
Γεννήθηκες στις 34&6 και ήσουν 2.070kg. Μπήκες κατευθείαν στη ΜΕΝΝ και εγώ δε μπορούσα να σε δω γιατι δεν επιτρεπόταν να σηκωθώ. Θα σε έβλεπα την επόμενη μερα που θα με πήγαιναν με το καροτσάκι. Είχα όμως τον πατέρα σου να με διαβεβαίωνει συνεχώς για το ποσο όμορφος και μικρούλης εισαι. Οταν κατάφερα να σε δω για πρώτη φορα δεν μπορούσα να πιστέψω οτι είσαι “δικός μας”. Δε μπορούσα με τιποτα να φανταστώ το ποσο θα μας άλλαζες τη ζωή και θα μας ξυπνούσες συναισθήματα που δε γνωρίζαμε καν οτι υπάρχουν.
Έμεινες στη ΜΕΝΝ για 14 μέρες και εμείς σε ολα τα επισκεπτήρια της μέρας ήμασταν εκει. Πηγαίναμε και περιμέναμε απ έξω ώρα πριν ώστε να μη χάσουμε λεπτό απο ´σένα μολις ανοίξουν οι πόρτες! Οι μέρες και οι ωρες περνούσαν βασανιστικά αργά αλλα εσυ μας έδινες καθημερινά κουράγιο με την γρήγορη εξέλιξη σου. Το μόνο που βλέπαμε σε αυτή την αίθουσα ηταν μικροσκοπικά μωρά διασωληνωμένα, μόνιτορ και μηχανήματα που σφυρούσαν συνεχώς. Γροθιά στο στομάχι οι εικόνες αυτές και οι ήχοι των μηχανημάτων καθε φορα που κατι κακό συνέβαινε και ολοι παρακαλούσαν να μην ηταν το δικό τους μωρό.
Μας έδιναν συγχαρητήρια για την πρόοδο της υγείας σου κΑι εμείς μέσα μας πονούσαμε γιατι ζούσαμε με το φόβο της επιπλοκής με όσα βλέπαμε γύρω μας. Δεκα μέρες μετα σε κρατήσαμε στην αγκαλιά μας και απο εκείνη τη στιγμή δε βλέπαμε την ώρα που θα φεύγαμε για το σπιτι μας. Ποτε δε θα ξεχάσω τη στιγμή που έπιασα το μικροσκοπικό σου χεράκι και εσυ με έσφιξες σαν να ηξερες….
Τη μέρα εκείνη σου υποσχεθήκαμε οτι ποτε ξανα δε θα σε αφήναμε μόνο σου! Επιτέλους…το όνειρο ξεκινούσε!!! Ολα αυτα που ζήσαμε εκει μας έκαναν πολυ πιο δυνατούς και αναθεωρησαμε πολλά πραγματα.
Σκοπός της ζωής μας πλέον ειναι να μη σου λείψει τιποτα και να γίνεις ένας σωστός και ΑΞΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!! Ολοι μας έλεγαν οτι τα πρόωρα μωρά ειναι πολυ πιο δυνατά αλλα εμείς νομίζαμε οτι ήθελαν απλα να μας καθυσηχάσουν. Τελικα έτσι ειναι όμως! Κανεις δε μπορεί να αντιληφθεί το πόση δύναμη και θέληση για ζωή εχετε! Σ ευχαριστούμε για όσα μας κανεις να νιώθουμε! Για την τόση ευτυχία , τα τόσα χαμόγελα και την τόση αγάπη που μας χαρίζεις καθημερινά ! Ζούμε και αναπνέουμε για να σε βλέπουμε να μεγαλώνεις και να χαμογελάς ευτυχισμένος! Ειμαστε ευλογημένοι που αξιωθήκαμε να τα ζήσουμε ολα αυτα! Μακάρι να ειναι γερά και τυχερά ολα τα παιδιά του κόσμου!!!!!
Υ.Γ : Η καλύτερη ανταμοιβή μας ειναι οταν ακούμε: μανούλα και ντάντυ σας απαπάω μεχι τον ουανό!
Με αγάπη για σένα ,
Η μαμά & ο μπαμπάς
Πηγή: epaggelmagynaika.gr
