Πώς επιτυγχάνουμε τη γνώση για τη γνώση…
Είναι πολύ φυσικό όλοι οι μαθητές να θέλουν να τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο και να παίρνουν καλούς βαθμούς.– οι οποίοι είτε απεικονίζονται στα τετράδια με ”μπράβο”, ”πολύ καλά” και καμιά φορά με άλλου είδους παρατηρήσεις και σχόλια ή με τους βαθμούς στους ελέγχους.
Αρκετοί γονείς ασχολούνται τόσο με τους βαθμούς και τις επιδόσεις στα τεστ και αγνοούν ή ίσως και υποτιμούν άλλες σημαντικές προόδους των παιδιών. Ακούμε συχνά ,κατά τη λήξη των σχολικών τριμήνων,τη βαθμολογία μονοπωλεί το ενδιαφέρον στις συζητήσεις μικρών και μεγάλων των συζητήσεων. Αν πήρε καλούς βαθμούς το παιδί τότε σημαίνει ότι είναι εργατικό, άξιο, ικανό παιδί .Αν πάλι δεν έχει πάρει καλούς βαθμούς…….μάλλον τεμπελιάζει ή ο εκπαιδευτικός είναι αυστηρός.
Δίνεται λοιπόν στους βαθμούς μία αξία ίσως… λανθασμένη κι έτσι αυτοί κυριαρχούν με λάθος τρόπο στη συνείδηση των παιδιών.
Γονείς και μαθητές πρέπει να κατανοήσουν πως ο βαθμός δεν έχει ως σκοπό την κοινωνική καταξίωση αλλά θα πρέπει να στοχεύει στον εντοπισμό των ελλείψεων με ανώτερο σκοπό την εξέλιξη και την κατάκτηση της γνώσης.
Άλλωστε υπάρχουν δεξιότητες που δε μετριούνται με τεστ ,διαγωνίσματα και…”άριστα”.
Η προσπάθεια που καταβάλλεται από μέρους του παιδιού, η δημιουργικότητα, η ευγένεια , η ειλικρίνεια αλλά και η ικανότητα να αγαπάει ,είναι πολύ πιο σημαντικές για να επιτύχει στη ζωή απ΄ότι ένας καλός βαθμός στον έλεγχο.
Κι εδώ θα ήθελα να καταθέσω τη δική μου προσωπική εμπειρία.
Πριν από κάποια χρόνια ,ανέλαβα στο σχολείο όπου εργαζόμουν, το τμήμα της Γ΄δημοτικού. Όταν μπήκα στην αίθουσα, βρέθηκα μπροστά σε μαθητές πολύ αγχωμένους αφού για πρώτη φορά θα έπαιρναν ελέγχους στη λήξη του τριμήνου.Και βέβαια.. βρέθηκα και μπροστά σε πολύ αγχωμένους γονείς στο θέμα των βαθμών, στην πρώτη συγκέντρωση της χρονιάς.
Έπρεπε λοιπόν να πειστούν γονείς και μαθητές πως εκείνο που μετράει περισσότερο στη ζωή είναι η προσπάθεια της κατάκτησης της γνώσης σε όλα τα επίπεδα και πως αυτό γίνεται βήμα- βήμα και με διαφορετικές ταχύτητητες από τον καθένα.
Για το λόγο αυτό καθησύχασα τους μαθητές στο θέμα της βαθμολογίας, εφ΄όσον θα βαθμολογούσα με πάρα πολύ καλό βαθμό την όποια προσπάθεια θα έκανε ο καθένας τους με την προϋπόθεση πως όλοι μαζί θα έπρεπε να στεκόματε και να μελετάμε κάθε φορά τα σωστά και τα λάθη που θα προέκυπταν στις εργασίες ,στα τεστ στη συμπεριφορά και στη συνεργασία έτσι ώστε να προχωρά ή να επαναπροσδιορίζεται ή διδακτική διαδικασία.
Με τον ίδιο τρόπο καθησύχασα και τους γονείς.
Κι όταν μαθητές και γονείς απαλλάχτηκαν από το άγχος της βαθμολογίας,
κάθε μαθητής ξεχωριστά έδειξε τα χαρίσματά του και τα καλλιέργησε προς όφελος δικό του αλλά και της ομάδας.
Όλοι ένιωθαν ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί ,άλλος γιατί ζωγράφιζε με ωραία χρώματα, άλλος γιατί έλυνε με περρισή ευκολία τα μαθηματικά κι άλλος γιατί μπορούσε μπορούσε να τραγουδά όμορφα ή να γράφει ωραία κείμενα.
Κι έγινε η τάξη μια μικρή κυψέλη, όπου όλοι εργάζονταν με σκοπό την κατάκτηση της γνώσης σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στο επίπεδο της αυτογνωσίας,αφού στο τέλος κάθε τριμήνου, παρ΄όλο που η βαθμολογία των μαθητών ήταν ”πάρα πολύ καλή” και κατά έναν τρόπο απομυθοποιημένη,καθένας ξεχωριστά ήξερε πού και πόσο έπρεπε να βελτιωθεί συνειδητά και όχι με απώτερο σκοπό το ”άριστα”.
Ας καλλιεργήσουμε λοιπόν” τη γνώση…για τη γνώση της ζωής ” σε όλα τα επίπεδα γιατί έτσι προάγεται η κριτική σκέψη, η συνεργασία, η άμιλλα η σωστή συμπεριφορά μα πάνω απ’ όλα έτσι προάγεται ο διαρκής αγώνας για την αυτογνωσία και την αυτοβελτίωση.
Tίνα Βλασταράκου-Μεταξά, παιδαγωγός
Πηγή: faysbook.gr
