Η αξία της πλήξης στην παιδική ηλικία
Όταν ήμουν μικρή οι γονείς μου συχνά με αγνοούσαν. Δεν είναι ότι δεν ήταν καλοί μαζί μου. Είναι ότι είχαν δικές τους ζωές και δεν τους πολυάρεσε να παίζουν τα δικά μας παιχνίδια. Θεωρούσαν ότι πρέπει να ανοίγουν την πόρτα στο παιδί και να του λένε βγες έξω και παίξε. Καταλάβαιναν την αξία της πλήξης. Τα μικρότερα αδέρφια μου κι εγώ απολαμβάναμε πολύ ο ένας την παρέα του άλλου. Αν αναλογιστούμε την ιστορία, όλες οι γενιές γονιών εκτός από την τωρινή δεν είχαν ζωές που περιστρέφονταν αποκλειστικά γύρω από τα παιδιά τους.
Όταν κοιτάζω τους σημερινούς γονείς εκπλήσσομαι συχνά από την αφοσίωσή τους στον εμπλουτισμό των εμπειριών, την ψυχαγωγία και την προστασία των παιδιών τους. Μέσα σε τρεις γενιές πήγαμε από την παιδική εργασία σε μια εποχή όπου η παιδική βιομηχανία παιχνιδιών υπερπλουτίζει και η αγορά βιβλίων ανατροφής πολλαπλασιάζεται διαρκώς. Δεν συμβουλεύω τους γονείς να μην αγαπάνε ή να προσέχουν λιγότερο τα παιδιά τους, αλλά, αμφιβάλλω για τη χρησιμότητα μιας τόσο υπερβολικής προσοχής.
Αν πιστεύετε ότι το να αγαπάτε τα παιδιά σας απαιτεί να είστε πάντα ο σύντροφός τους στο παιχνίδι ή να τα οδηγείτε ακατάπαυστα σε μια σειρά από ενδιαφέρουσες δραστηριότητες προκειμένου να έχουν πάντα ερεθίσματα και να είναι πάντα χαρούμενα, τότε οι αναμνήσεις σας από τη δική σας παιδική ηλικία έχουν παραμορφωθεί μέσα από αυτόν τον φακό του υπέρ-γονέα. Τα παιδιά δεν είναι projects ούτε λουλούδια σε θερμοκήπιο, αλλά, έτσι τους συμπεριφέρονται πλέον πολλοί γονείς με πολύ καλές προθέσεις που επενδύουν πολλά στα αποτελέσματα της ανατροφής τους.
Κάποιες πολύ σημαντικές παράμετροι παραμελούνται όπως η δημιουργικότητα, η ανεξαρτησία, η προσαρμοστικότητα και η ενδογενής κινητοποίηση. Καθώς αυτές οι ιδιότητες με χαρακτηρίζουν πιστεύω ότι αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι οι γονείς μου δεν με παρακολουθούσαν όλη την ώρα και δε ζούσαν μέσω των δικών μου επιτευγμάτων.
Εννέα σημάδια που δείχνουν ότι το παιδί σας είναι εξυπνότερο από το μέσο όρο!
Με ενοχλεί που δεν είχα αρκετές ταξιδιωτικές εμπειρίες ή δραστηριότητες μετά το σχολείο; Η αλήθεια είναι ότι, ναι, με ενοχλεί κάπως. Όμως, το σημαντικό είναι αυτό : μπορώ να κοιτάξω πίσω στην παιδική μου ηλικία και να εκτιμήσω αυτά που είχα γιατί τα σύγχρονα παιδιά σπάνια τα έχουν.
Είχα ελευθερία και είχα δάσος και μέρη να εξερευνήσω, κλαδιά να κρεμιέμαι σαν τον Ταρζάν, παράξενα πετρώματα να παρατηρώ, προσπαθούσα να δω πόσο νέκταρ μπορούσα να μαζέψω σε ένα ποτηράκι κόβοντας το πίσω μέρος των μικρών λουλουδιών και αφήνοντας τις σταγόνες να πέφτουν μια μια. Κάποιες φορές με τα αδέρφια μου κάναμε πολύ επικίνδυνα πράγματα. Είχα μια πολύ γεμάτη παιδική ηλικία και ήταν δική μου δημιουργία.
Δεν ήταν η παιδική μου ηλικία τέλεια ούτε οι γονείς μου ούτε εγώ είμαι τέλεια. Δεν τους κατηγορώ επειδή αποτελούσαν τυπικό δείγμα γονιών εκείνης της εποχής. Μεγάλωσα την κόρη μου διαφορετικά, πιο συνειδητά προσπαθώντας να δημιουργήσω για αυτήν ένα ισορροπημένο περιβάλλον, ούτε να αδιαφορώ ούτε να κατευθύνω όλη της τη ζωή.
Οι άνθρωποι κρίνουν. Δε θα μπορούσα να νικήσω και ούτε εσείς μπορείτε, αλλά, μπορείτε να κάνετε ό,τι καλύτερο ώστε να προσφέρετε στα παιδιά σας αυτά που αγαπήσατε πολύ στην παιδική σας ηλικία ακόμα και αν αυτά τώρα θεωρούνται «επικίνδυνα». Και μπορείτε να προσπαθήσετε να μην επαναλάβετε τα λάθη των γονιών σας ή τις επιλογές τους αν θεωρείτε ότι σας έβλαψαν. Μπορείτε, επίσης, να κρίνετε τους γονείς σας με βάση την εποχή τους και την ανατροφή που οι ίδιοι είχαν λάβει. Το πλαίσιο έχει σημασία.
Αν αισθάνεστε ότι έχετε κολλήσει ανάμεσα σε μοντέλα γονεικότητας που δε θέλετε να επαναλάβετε και την τρέλα της σύγχρονης γονεικότητας προσπαθήστε να μην το κάνετε. Πάρτε απόσταση, αποφασίστε, ενημερωθείτε, επιλέξτε ανάλογα με το παιδί σας.
Μερικές φορές το λιγότερο είναι το περισσότερο.
Πολλές φορές στην πραγματικότητα.
Πηγή : huffingtonpost.com
Το διαβάσαμε στο betterparents.gr
