Η «εμπειρία» ενός πατέρα από το σεισμό της Αθήνας το 1999 και τον σημερινό της Λήμνου, στο babyradio.
Με αφορμή τον σημερινό σεισμό σας στέλνω τις εμπειρίες μου, σαν νέος γονιός σήμερα και ελεύθερος «γιάπης» στο σεισμό τον Σεπτέμβριο του 1999, στην Αθήνα.
Σεπτέμβριος 1999 Αθήνα .Η μέρα καταπληκτική ,πολλή ζέστη για την εποχή και μόλις έχει ολοκληρωθεί μια συνάντηση στον χώρο εργασίας μου , σε παραγωγική μονάδα ,πολύ κοντά στο εργοστάσιο της Recomex. Ήταν απόγευμα και σύντομα θα είχε ολοκληρωθεί η ημέρα σαν μια καθημερινή και συνηθισμένη «εργασιακή ημέρα». Είμαστε παρέα με συναδέλφους και ο καθένας συζητάει ή δουλεύει τα project της ημέρας του.
Ξαφνικά αρχίζει να κουνιέται όλο το κτίριο. Ο πανικός είναι διάχυτος και τα πρώτα δευτερόλεπτα γεμάτα αμηχανία. Χωρίς να καταλάβουμε τι συμβαίνει όλοι οι εργαζόμενοι είχαμε συγκεντρωθεί στο προαύλιο ζαλισμένοι και παρακολουθούσαμε αμήχανατα κτίρια να χορεύουν κυριολεκτικά .Το ΣΟΚ μεγάλο αλλά χωρίς να γνωρίζουμε το μέγεθος της ζημιάς. Τα τηλέφωνα είχαν κυριολεκτικά «φρακάρει» και η επικοινωνία μηδαμινή. Στην συνέχεια και μετά από πολλές ώρες αναμονής λόγω κυκλοφοριακής συμφόρισης, επιστροφή στο σπίτι και προσπάθεια για ξεκούραση και ύπνο που πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο ,αλλά οι υποχρεώσεις μηδαμινές καθώς η ευθύνη ήταν μόνο για μένα και τίποτε παραπάνω .
Αλεξανδρούπολη σήμερα. Σάββατο πρωί και ρεπό από την καθημερινή εργασία .Ευκαιρία για οικιακές εργασίες και δραστηριότητες με τα παιδιά. Επιστροφή από το χορό της κόρης μου και μεγάλη χαρά καθώς μας έδωσαν την παραδοσιακή στολή που θα χορέψει όλος ο σύλλογος αρχές Ιουνίου .Η κόρη μου δείχνει με υπερηφάνεια την στολή της και η μαμά φουσκώνει από την χαρά της .«Να την δοκιμάσουμε προτρέπει στην μικρή Αφροδίτη» .Ο μικρός παίζει αμέριμνος με τα παιχνιδάκια του και προσπαθεί να πειράξει με την παραμικρή ευκαιρία την αδερφή του .
ΚΑΙ ενώ όλα κυλούσαν φυσιολογικά τα φωτιστικά αρχίζουν να χορεύουν σε τρελούς ρυθμούς .Οι μνήμες από τον έντονο σεισμό του 1999 έρχονται πολύ γρήγορα στο «μυαλό» βουτάμε κυριολεκτικά τα παιδιά με την σύζυγό μου και σε ελάχιστο χρόνο χωρίς να πάρουμε ούτε τα απαραίτητα βγαίνουμε στον δρόμο .Το ίδιο έχουν κάνει και πολλοί γείτονες .Οι εικόνες επαναλαμβάνονται , ο φόβος πολύ μεγαλύτερος καθώς έχω και τα μικρά παιδάκια και οι συζητήσεις στα πηγαδάκια που σχηματίζουν οι γείτονες ατελείωτες.
Η απορίες από το μεγαλύτερο παιδάκι πάρα πολλές .
«Γιατί φύγαμε έτσι γρήγορα από το σπίτι μας»,
«Τι είναι σεισμός», «που είναι το ραδιοφωνάκι και η σφυρίχτρα που μας είπαν στο σχολείο», «Πόσο θα μείνουμε έξω στην αυλή;».
Το κορυφαίο είναι στο τέλος το φιλάκι στο μάγουλο του μπαμπά και το «σ’ ευχαριστώ μπαμπά που με πήρες αγκαλιά και με κατέβασες γρήγορα κάτω».
Το σίγουρο είναι ότι η εμπειρία στον δεύτερο σεισμό που ήταν χαμηλότερης έντασης από τον σεισμό της Αθήνας το 99 ,είναι πιο έντονη με την οικογένεια ,καθώς το άγχος και η αγωνία για την προστασία της οικογένειας είναι πολλαπλή και μεγάλη.
Ευχαριστώ
babyradio.gr
