Όσοι με ρωτάνε πόσο διήρκησε η επιλόχειος κατάθλιψή μου, απαντάω πως κράτησε 2μιση χρόνια.
Δηλαδή από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα ένιωθα πως ούρλιαζα κάτω από το νερό.
Ένιωθα πως πνιγόμουν και πως δεν θα έβρισκα πουθενά παρηγοριά.
Μέσα μου υπήρχε μια φωνή που με υποχρέωνε να μην απολαμβάνω τίποτα και να είμαι μονίμως στεναχωρημένη.
Πέρασα πολύ καιρό απομονωμένη , μαζί με τις σκοτεινές σκέψεις, κοιτώντας την οθόνη του υπολογιστή προσπαθώντας να ασχοληθώ με κάτι. Ο πόνος όμως δεν περνούσε.Έλουζα και τάϊζα την κόρη μου αλλά όχι τον εαυτό μου. Μπορούσα να φροντίζω μόνο έναν άνθρωπο την φορά.τους φλ
Τελικά μετά από 30 μήνες ξαναμπήκα στην κοινωνία.Άρχισα να ξαναβγαίνω, να ξαναβλέπω τους φίλους μου και να νιώθω γυναίκα ξανά. Δεν ξέρω τι έφταιγε.Αν ήξερα ίσως να το ξεπερνούσα νωρίτερα.
Όμως ακόμη δεν νιώθω ότι έχω ξεφύγει εντελώς.
Είναι φορές που δεν μπορώ να απολαύσω απλά καθημερινά πράγματα. Δεν μπορώ απλά να μυρίσω ένα μπουκέτο με λουλούδια και να απολαύσω την κάθε στιγμή.
Σήμερα η κόρη μου κλείνει τα τρία της χρόνια. Προσπαθώ να απολαύσω τα γενέθλιά της αλλά πάλι σκέφτομαι αν θα ξαναγίνω αυτή που ήμουν.
Αν ποτέ ξαναγίνω ο εαυτός μου, θα μπορέσω να τον αναγνωρίσω ή θα έχω ξεχάσει ποια είμαι;
babyradio.gr– Γεωργία Τ.
«Το παιδί μου έπρεπε να μάθει πως δεν θα του δώσω άλλο ένα αδερφάκι…»
Να είστε ο καλύτερος γονιός των παιδιών σας και όχι ο καλύτερος φίλος τους…
