Η εξομολόγηση μιας μαμάς που έδωσε φόρμουλα…
Συνήθως δεν ακούς κανέναν να παραπονιέται σε περίπτωση που το γυναικείο στήθος φανεί κάπου δημόσια, όταν αυτό φαίνεται να ξεχειλίζει από ένα μπικίνι, όταν το καλύπτει ένα σουτιέν σε διαφήμιση για εσώρουχα ή όταν ασφυκτιά μέσα σε ένα στενό μπλουζάκι…
Για πολλούς όμως, και μόνο η ιδέα ενός στήθους που ταΐζει ένα παιδί είναι σκανδαλώδης.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Οι σεκιουριτάδες εφευρίσκουν νόμους από το πουθενά για να τον απαγορεύσουν.Το μήνυμα; Αν δε χρησιμοποιείς το στήθος σου για να πουλήσεις σουτιέν ή πατάτες τηγανητές, τότε πραγματικά πρέπει να το κρύψεις.
Προσωπικά δεν μου αρέσει να βλέπω καμία γυναίκα να θηλάζει. Με κάνει να νιώθω άβολα – όχι επειδή θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να γίνεται δημόσια, αλλά επειδή μου θυμίζει το πόσο σκληρά προσπάθησα να θηλάσω και δεν τα κατάφερα ποτέ.
Είναι προσωπικό το θέμα.
Ήμουν έτοιμη να τους αντιμετωπίσω όλους, φύλακες, σερβιτόρους και πωλητές, όταν θα θήλαζα την κόρη μου. Αλλά στην περιοχή που ζώ, το να μη θηλάζεις είναι πιο παράξενο από το να θηλάζεις δημόσια.
Η κόρη μου γεννήθηκε πρόωρα με καισαρική τομή. Μετά από δύο μέρες, το βάρος της έπεσε κάτω από τα 2,250 κιλά. Και εγώ δεν είχα αρκετό γάλα.
Η νοσοκόμα συνέστησε τη φόρμουλα (ξένο γάλα) και εγώ συμφώνησα.
Κάλεσαν τους ειδικούς. Δύο σύμβουλοι θηλασμού βρίσκονταν στο πλευρό μου και προσπαθούσαν ειλικρινά αλλά και αδέξια, να με βοηθήσουν να θηλάσω καλύτερα (όποια είχε σύμβουλο θηλασμού για να της δείχνει πώς να χειρίζεται τους μαστούς της ξέρει πόσο παράξενο μπορεί να γίνει όλο αυτό).
Και τότε σταμάτησα να παράγω γάλα.
Ναι λοιπόν, μπορεί να συμβεί.
Το ίδιο διάστημα εγώ ξεκίνησα έρευνα, για να δω αν η κόρη μου θα μπορέσει ποτέ να ανακτήσει τους 15 βαθμούς IQ που θα έχανε αν συνέχιζα να της δίνω φόρμουλα.
Μία «δούλα» μού συνέστησε να φοράω φύλλα από λάχανο για να βοηθήσω την παραγωγή γάλακτος.
Μετά μου πρότεινε μοσχοσίταρο, ένα μυρωδικό που χρησιμοποιείται στο ινδικό φαγητό και υποτίθεται πως βοηθάει στην παραγωγή γάλακτος. Κατανάλωσα τεράστιες ποσότητες από δαύτο, τόσο που τα πάντα είχαν αρχίσει να έχουν γεύση κάρυ.
Παράλληλα, συνέχιζα να προσπαθώ να αντλήσω γάλα, όσο η κόρη μου έπαιρνε το απαιτούμενο βάρος της από τη φόρμουλα.
Επιχείρησα να παρακολουθήσω ένα πρόγραμμα για «τις πρώτες εβδομάδες» σε ένα κοντινό κέντρο τοκετού, από εκείνα με τους κύκλους συναντήσεων στους οποίους συζητάς με άλλες νέες μαμάδες. Οι γυναίκες εκεί μοιράζονταν τις ιστορίες τοκετού της και συμβουλές θηλασμού.
Το σιχάθηκα.
Μου φαινόταν λες και όλες μπορούσαν να θηλάσουν. Εκτός από εμένα. Άρπαξα τότε το μπιμπερό που είχε φόρμουλα και το έβαλα στο πεινασμένο στόμα της κόρης μου. Και σήκωσα το χέρι μου να κάνω μια ερώτηση.
«Θα ήθελα να μάθω αν κάποια άλλη δυσκολεύτηκε να θηλάσει και αν έχει χρησιμοποιήσει φόρμουλα».
Η συντονίστρια του κύκλου, μια πρώην νοσοκόμα με λεπτά χείλη, της οποίας η υπερβολική ευγένεια με είχε εκνευρίσει από την πρώτη στιγμή της συνάντησης, απάντησε: «Δεν συζητάμε για αυτά τα θέματα εδώ».
Έμεινα έκπληκτη – ένιωσα ντροπή αλλά και θυμό. Με αυτή τη σειρά. Ποια ήταν αυτή για να με κρίνει; Ήταν εντάξει να μιλάμε για τον επιτυχημένο θηλασμό, αλλά όχι για τη φόρμουλα;
Πήρα το μωρό μου και γυρίσαμε σπίτι.
Τις επόμενες μέρες πέταξα όσο μοσχοσίταρο και λαχανόφυλλα είχα στο σπίτι. Η κόρη μου ήταν 3 εβδομάδων και τα πήγαινε μια χαρά. Γιατί έκανα όλα αυτά τα πράγματα με το ζόρι, για κάτι που υποτίθεται πως γίνεται φυσικά;
Ακόμη και μία σύμβουλος θηλασμού με την οποία μίλησα τελικά παραδέχτηκε πως ορισμένες φορές «το κάνουμε μεγάλο θέμα», εννοώντας την άποψη ότι το στήθος είναι η καλύτερη – και η μόνη επιλογή.
Και τώρα όποτε διαβάζω κακεντρεχή σχόλια σε blogs, όπου ορισμένες γυναίκες κατηγορούν άλλες που δεν θηλάζουν, σκέφτομαι το πόσο μικρό είναι αυτό, πόσο ασήμαντο.
Γιατί μόλις τα παιδιά αρχίζουν να περπατάνε και να μιλάνε και να αποκτούν δικές τους απόψεις, το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να ανησυχήσει τον οποιοδήποτε γονιό είναι το αν αυτό το παιδί θήλασε ή όχι.
babyradio.gr – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
Μετάφραση από huffingtonpost.com
