Η κόρη μου ήτανε ζωντανή για 23 λεπτά και κάθε δευτερόλεπτο ήτανε όμορφο!!!
Είκοσι-τρία λεπτά.
Αυτό είναι το πόσο καιρό η κόρη μας, η Λόρα έζησε.
Είκοσι.Τρία. Λεπτά.
Αυτό είναι λιγότερο από ό, τι ήλπιζα, αλλά περισσότερο από ό, τι περίμενα.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.
Στην ηλικία των 20 εβδομάδων κάναμε ένα υπερηχογράφημα. Ο σύζυγός μου και εγώ μάθαμε το φύλλο του μωρού,ότι έχουμε κορίτσι. Μάθαμε επίσης ότι έχει μία ανωμαλία που ονομάζεται ανεγκεφαλία.
*Ανεγκεφαλία είναι μια κατάσταση που εμποδίζει τη φυσιολογική ανάπτυξη του εγκεφάλου και των οστών του κρανίου. Αυτή η κατάσταση προκύπτει όταν μια δομή που ονομάζεται νευρικός σωλήνας αποτυγχάνει να κλείσει κατά τη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων της εμβρυϊκής ανάπτυξης. Ο νευρικός σωλήνας είναι ένα στρώμα κυττάρων που τελικά αναπτύσσεται εντός του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Επειδή η ανεγκεφαλία προκαλείται από ανωμαλίες του νευρικού σωλήνα, έχει χαρακτηριστεί ως μια νευρικού σωλήνα.
Στην κόρη μας έλειπε το μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου της, και αυτό σήμαινε ότι δεν ήταν συμβατή με τη ζωή. Ένα τμήμα του εγκεφάλου της , έδινε σήμα στην καρδιά της για να χτυπάει και επίσης έδινε εντολή για την κίνηση του σώματος της, αλλά δεν θα ζήσει.
Όταν το πρωτοάκουσα, γούρλωσα τα μάτια μου και με κομμένη την ανάσα κοίταζα το γιατρό. Πώς αντιδράς όταν σου προβάλλονται ειδήσεις σαν αυτές; Εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ο χρόνος επιβραδυνότανε και καθώς κοίταζα γύρω από το δωμάτιο συναντήθηκε τα βλέμμα μου με το βλέμμα του συζύγου μου. Και τότε διάφορες σκέψεις άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου. Δεν είναι συμβατό με τη ζωή; Αυτό σημαίνει θάνατο. Αυτό σημαίνει όχι γλυκό μωρό με σγουρά μαλλιά, όχι φιλιά, όχι πάνες, όχι ξενύχτια, δεν θα δώ τα πρώτα του βήματα,δεν θα το δω να μπουσουλάει, όχι αγκαλιές, δεν θα δω την πρώτη μέρα στο σχολείου του, δεν θα δώ το ασυγκράτητο γέλιο του ή όταν τον γαργαλάω πως θα αντιδράει ,όχι κολλέγιο , όχι γάμος. Άρχισα να κλαίω.
Είχα σαστίσει. Αυτή ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη και ενώ χαρά είχε γεμίσει τις καρδιές μας, ξαφνικά μετατράπηκε σε απόγνωση.Οι επιλογές μου ήτανε δύο. Ή να ρίξουμε το μωρό στίς 20 εβδομάδες και όλα να τελειώσουν ή να προχωρήσουμε στην γέννηση του με τον κίνδυνο να μην γεννηθεί ζωντανό ή να ζήσει για πολύ λίγο.Και οι δύο πονούσανε αλλα ήλπιζα σε μία τρίτη, όπου παρακαλούσα σιωπηλά για “ζωή”.
Η τρίτη επιλογή δεν ήρθε ποτέ και η καρδιά μου ράγισε.
Για μέρες δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, ένιωθα άρρωστη, κλαίγοντας σπαρακτικά για αυτό που μου είχε συμβεί.
Αποφάσισα με την στήριξη του άντρα μου να προχωρήσω με την εγκυμοσύνη μου,με την ελπίδα να κρατήσω τη Λόρα για μία φορά στην αγκαλιά μου, να ακούσω την καρδιά της να χτυπά και να της πώ πόσο πολύ την αγαπώ.
Μέσα στην αγωνία μου και όταν όλα έδειχναν μαύρα,φάνηκε μία ηλιαχτίδα χαράς.
Αυτοί οι μήνες,ήξερα ότι θα αλλάξουν τη ζωή μου.Μόλις γεννήθηκε, άνοιξε τα μάτια της και την αντίκρισα μου κόπηκε η ανάσα.Όμορφη,γλυκιά,δραστήρια και γεμάτη χαρά.
Κατανοήσαμε ότι αυτό θα είναι το μικρό της ταξίδι και φροντίσαμε να το ευχαριστηθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσαμε, καταπολεμόντας την θλίψη.
Ναι, η καρδιά μου γέμισε με τόση θλίψη αλλά η Λόρα μου θύμισε ποια είναι η πραγματική χαρά. Ένιωσα ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις το ένα συναίσθημα χωρίς το άλλο.Μου ενθάρρυνε να εκφράζω τα συναισθήματά μου και λέω σ’αγαπώ στην οικογένεια μου και τους φίλους μου.Μου επενθύμησε να μην ξεχνάω να χαίρομαι τα απλά καθημερινά πράγματα όπως το ηλιοβασίλεμα,να ακούω τα πουλιά να κελαηδούν, τα θάνατο του χειμώνα επειδή σήμαινε “νέα ζωή”,να κλαίω χωρίς ντροπή,να ακούω τους άλλους,να μιλάω και να μην εγκαταλείπω αυτούς που αγαπώ.Ότι ο καθένας αξίζει χαρά, ο καθένας είναι άξιος της καλοσύνης, ο καθένας αξίζει την ευκαιρία για να του μιλήσουν, ο καθένας χρειάζεται αγάπη. Μπορεί να ακούγεται τρελό ότι ένα αγέννητο μωρό μου έμαθε αυτά τα πράγματα, αλλά το έκανε. Και αυτό φέρνει την ευτυχία στην καρδιά μου.
Η Λόρα γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου του 2007
Όταν την πήρα στην αγκαλιά μου ρώτησα την νοσοκόμα αν είχε χτύπους στην καρδιά της και είπε ναι.
Άκουσα τους χτύπους της καρδιά της και η δικιά μου καρδιά είχε ξεπεράσει πλέον τη θλίψη.
Για 23 λεπτά την κράτησα στην αγκαλιά μου,την φίλησα,άγγιξα τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών της.Την αγάπησα με όλη μου την ψυχή!Ακούγοντας σιγά σιγά την καρδιά της να ξεθωριάζει και στη συνέχεια να σταματάει.
Χωρίς αμφιβολία εύχομαι να ήταν εδώ.Αυτόν τον Ιούνιο η Λόρα θα ήτανε 7 ετών.Έχω πεί την ιστορία της σε αυτούς που θα μπορέσου να την ακούσουν.Είμαι τόσο χαρούμενη που την γνώρισα.
Λόγω της Λάιλα, η ζωή είναι γεμάτη και όμορφη.Πιο φωτεινή ,πιο γλυκιά και πιο πλούσια. Είναι γεμάτη από πόνους και απογοητεύσεις, αλλά και γεμάτη με ειρήνη και χαρά, ευγνωμοσύνη και γέλιο.
Έχουμε έναν γιο τον Ντάνιελ ο οποίος είναι 6 χρονών και είναι όλη μου η ζωή και τον αγαπώ βαθιά εξαιτίας της Λόρας.Πάντα θα με επηρεάζει θετικά η Λόρα.
“Όταν είσαι λυπημένος, κοίτα πάλι μέσα στην καρδιά σου και θα καταλάβεις ότι κλαίς ουσιαστικά για εκείνο που υπήρξε η χαρά σου”. – Χαλίλ Γκιμπράν
Μου λείπεις, γλυκό κορίτσι. Ευχαριστώ για όλα.
Με αγάπη
Η μαμά
* * Επιμέλεια :Μαρία Κρεμμύδα –newsitamea.gr
Διαβάστε ακόμα:
«Σήμερα έχασα το παιδί μου. Μην μου λέτε ότι όλα θα πάνε καλύτερα…»
