Αύγουστος 1976…. Ένα κοριτσάκι 3.500 κιλά υγιέστατο γεννιέται κάπου στην Αθήνα.
Ο δήμος τότε έδινε βραβείο 30.000 δρχ, στο πιο υγιέστατο μωρό και φυσικά το βραβείο το πήρε το κοριτσάκι. Μεγάλωνε σε μια χαρούμενη οικογένεια. Δεν της έλειπε τίποτα. Ήρθαν τα σχολικά χρόνια. Μαθήτρια ούτε καλή ούτε κακή, αλλά μέτρια. Ήταν όμως πολύ δραστήρια . Ήταν στη θεατρική ομάδα του σχολείου και στην χορωδία . Πήγαινε επίσης χορό και μπάσκετ. ΄Ήταν καλή σε όλα. Είχε αρκετούς φίλους και έκανε όνειρα.
Τα όνειρα αυτά όμως γύρω στα 15 της γκρεμίστηκαν. Ένας πόνος στο πόδι ξεκίνησε έτσι ξαφνικά. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Πήγαινε στις δραστηριότητές της κανονικά κι όταν γύρναγε έκλαιγε από τους πόνους. Αυτό κράτησε λίγους μήνες ώσπου αναγκάστηκε να το πει στην μητέρα της γιατί δεν άντεχε άλλο τους πόνους. Ξεκίνησαν οι εξετάσεις και τα νοσοκομεία. Κανείς δεν δεν έβρισκε τι έχει. Όλες οι εξετάσεις ήταν καθαρές. Οι πόνοι όμως συνεχίζονταν…. Νοσηλεύτηκε για ένα μήνα σε ένα γνωστό νοσοκομείο, της έβγαλαν κάποια διάγνωση, της έδωσαν φάρμακα και έφυγε από το νοσοκομείο. Εντωμεταξύ, είχε σταματήσει το σχολείο και όλες τις δραστηριότητες. Οι πόνοι ήταν αβάσταχτοι, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.
Για σχεδόν 2 μήνες έπαιρνε φάρμακα που της είχαν δώσει. Καμία καλυτέρευση. Οι πόνοι είχαν προχωρήσει και σε άλλα σημεία του σώματος. Είχε χάσει 40 κιλά . Η μητέρα της φοβήθηκε και βρήκε έναν γιατρό ειδικό στη διάγνωση που της είχαν πει. Μόλις είδε ο γιατρός την κοπέλα είπε, επειγόντως να μπει στο νοσοκομείο που ήταν εκείνος. Πάλι τα ίδια. Εξετάσεις πολλές. Διάγνωση άλλη.
Για 2 μήνες η κοπέλα έπαιρνε λάθος φάρμακα. Η διάγνωση που της είχαν κάνει ήταν ΛΑΘΟΣ. Ευτυχώς που βρέθηκε ο συγκεκριμένος γιατρός και βρήκε επιτέλους τι είχε η κοπέλα. Είχε νεανική Ρευματοειδή Αρθρίτιδα. Πρώτη φορά την ακούγαμε. Ούτε ξέραμε τι ήταν και τι θα ακολουθούσε. Βρήκανε το κατάλληλο γιατρό και πήρε την κατάλληλη θεραπεία. Όμως, όσο καιρό δεν βρίσκανε τι έχει η κοπέλα και όσο κράτησε η λάθος διάγνωση το πραγματικό πρόβλημα της έτρωγε όλες τις αρθρώσεις.
Όπου υπάρχει άρθρωση ήταν κατεστραμένη. Έπρεπε να κάνει εγχείρηση στη λεκάνη και στα γόνατα. Εκεί ξεκινάει ο γολγοθάς για εκείνη. Από τα 17 μέχρι τα 30 της μπαινόβγαινε σε νοσοκομείο και χειρουργείο…Κάποιες εγχειρήσεις πετυχαίνουν κάποιες όχι. Πλέον η κοπέλα περπατάει δύσκολα και για τις μακρινές αποστάσεις βρίσκεται σε καροτσάκι. Όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίζεται δεν έχασε ποτέ το χαμόγελο της και την αισιοδοξία της παρόλο που έχασε όλους τους φίλους της και έμεινε μόνη της. Έμαθε να ζει με το πρόβλημά της και να αντιμετωπίζει την κάθε δυσκολία με χαμόγελο και δύναμη. Έκανε καινούργιους φίλους, έκανε σχέσεις,παντρεύτηκε, χώρισε. Έζησε την ζωή της και ακόμα την ζει, όπως όλοι οι άνθρωποι….. Εννοείται πως όλα αυτά τα χρόνια είδε και έζησε τον ρατσισμό και τα περίεργα βλέμματα.
Στην αρχή την ενοχλούσε όλο αυτό, δεν έβγαινε από το σπίτι, μέχρι που κατάλαβε ότι η ζωή ανήκει σε όλους με όποιο τρόπο κι αν την ζεις. Πλέον δεν την ενοχλεί τίποτα. Πάντα λέει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα έστω και με κάποια βοήθεια. Μπορεί να πάει για καφέ, για φαγητό, για ποτό, εκδρομές. Τα πάντα ότι κάνουν όλοι. Δεν διαφέρει σε τίποτα. Το πρόβλημα το έχουν οι άλλοι και όχι εκείνη.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κολλάμε σε λεπτομέρειες. Ζήστε την όσο πιο καλύτερα μπορείτε, με όποιον τρόπο. Μην ακούτε κανέναν. Μόνο την καρδιά σας. Η δύναμη της ψυχής είναι πιο δυνατή απ “ οποιοδήποτε πρόβλημα. Απλά ζήστε!!!!!!!!
newsitamea.gr -Δ. Μ.
