Δεν το ‘χω καθόλου με τις υποδείξεις. ΚΑΘΟΛΟΥ όμως. Έχω μισήσει ίσως και σχεδόν θανάσιμα όποια μητέρα προσπάθησε να μου κάνει κάποια υπόδειξη καλής συμπεριφοράς για τα παιδιά μου, ενώ έχω βρεθεί δεκάδες (τώρα που το σκέφτομαι ίσως και παραπάνω) φορές σε κατάσταση “θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί ΤΩΡΑ” επειδή το 2χρονο, 3χρονο, 4χρονο (φτου και βγαίνω) παιδί μου, σέρνεται για παράδειγμα στα πατώματα επειδή του έχω πει όχι σε κάτι…
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως… Τα παιδιά είναι μικροί ΑΝΘΡΩΠΟΙ, που πολλές φορές δεν γνωρίζουν τον τρόπο που μπορούν να εκφράσουν κάτι που νιώθουν και όλο αυτό τους προκαλεί στρες που εκφράζεται με αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. ΜΕ ΓΚΡΙΝΙΑ!
Τι συμβαίνει όμως στο παιδί μας όταν γκρινιάζει; Επί της ουσίας μας εκφράζει μια του ανάγκη. Τις περισσότερες φορές ανέφικτη να καλυφθεί για διάφορους λόγους, πχ. είναι νύχτα και θέλει να φάει γιαούρτι ανανά που έφαγε στο σπίτι του Δημητράκη ή είναι καταχείμωνο και θέλει παγωτό ή απλά γιατί ξύπνησε στραβά από τον απογευματινό ύπνο και δεν ξέρει τι του φταίει. Και ξεκινά λοιπόν να πιάνει ντεσιμπέλ ικανά να κλονίσουν ακόμη και το πιο υγιές νευρικό σύστημα. Και όσο δεν αντιδράς (γιατί έτσι σου έχουν πει ότι θα σταματήσει) τα ντεσιμπέλ αυξάνονται με γνησίως αύξουσα πορεία. Μέχρι που ξεκινά η καρδιά σου να χτυπά δυνατά και νιώθεις ότι μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο θα βγάλεις την δυνατότερη τσιρίδα της ζωής σου και η φωνή σου θα φτάσει να ξυπνήσει το εξωγηινάκι που κοιμάται στην Ανδρομέδα…
Λοιπόν! Μην ανησυχείς για τα νεύρα σου. Είναι φυσιολογικά! Δεν είμαστε σχεδιασμένοι να αντέχουμε για πολύ ώρα μονότονος ήχους και δη δυνατούς. Πόσο μάλλον από το σπλάχνο μας που έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να ικανοποιούμε τις ανάγκες του.
Θα σου πω όμως τι βοήθησε εμένα. Όταν συμβαίνουν τα παραπάνω ζητάω να μάθω περισσότερα από το παιδί για την ανάγκη του. Συνήθως (τις 9.5 στις 10 φορές) η ανάγκη είναι απλά ότι χρειάζεται την προσοχή μου, καθώς δεν ξέρει και το ίδιο τι του φταίει επί της ουσίας. Σκύβω λοιπόν στο ύψος του και λέω “θέλεις μια αγκαλιά που όλα τα φτιάχνει;”… 9.5 στις 10 φορές η απάντηση είναι καταφατική. Μένουμε λοιπόν αγκαλιά για κάμποση ώρα και μετά ξεκινάμε τα γαργαλητά. Είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ το πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η διάθεση των παιδιών με την αγκαλιά και το γαργαλητό.
Ακόμη πιο απίστευτη η δύναμη της αγκαλιάς της μαμάς ή του μπαμπά…
Σκέψου λίγο. Ποια αγκαλιά ψάχνεις πιο έντονα όταν δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σου φταίει; Δεν είναι εκείνη του πιο αγαπημένου σου ανθρώπου;
Πάρε λοιπόν μερικές βαθιές ανάσες ώστε να επανέλθει η καλή σου διάθεση, θυμήσου ΠΟΣΟ πολύ το αγαπάς όταν το βλέπεις ήρεμο να κοιμάται, φόρα το πανέμορφο χαμόγελο σου (για το παιδί σου να ξέρεις φοράς το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου όλου!) και πήγαινε κοντά του!
Θα με θυμηθείς!
