Η Natalie McCain, φωτογράφος και μαμά 2 παιδιών, αποφάσισε πως θέλει να δίξει σε όλο τον κόσμο πως είναι στην πραγματικότητα ένα γυναικείο σώμα. Μεγάλωσε αγαπώντας τον εαυτό της και το σώμα της και θέλει να εμπνεύσει τις νέες μαμάδες να αγαπήσουν το νέο τους κορμί. «Δείξτε στα παιδιά σας πως το μέγεθος του παντελονιού τους δεν αλλάζει το πόσο πρέπει να αγαπούν τον εαυτό τους».
Μαζί με τις μαμάδες που φωτογραφίζει, η McCain μοιράζεται τις πιο αληθινές ιστορίες, στο project της «The Honest Body Project«.
Ας διαβάσουμε ορισμένες από αυτές:
Είμαι προϊόν βιασμού. Πολλές γυναίκες θα είχαν διακόψει την κύηση σε ένα παιδί όπως εγώ, κάτι που τους θυμίζει διαρκώς μια ειδεχθή, διεφθαρμένη πράξη. Η μαμά μου όμως όχι. Στα 19 της, όχι απλά με γέννησε, αλλά πάλεψε να με κρατήσει και να στηρίξει και να με αγαπήσει. Είναι μια δυνατή γυναίκα. Είναι η μαμά μου.
Ο γιος μου είναι ο λόγος που είμαι ακόμη εδώ και μπορώ να συμμετάσχω σε αυτό το project. Όταν ήταν μικρός βρισκόμουν σε μια μαύρη τρύπα, βουτηγμένη στην κατάθλιψη και ούτε που το καταλάβαινα. Σκέφτηκα να αυτοκτονήσω. Με διάφορους τρίπους. Σκεφτόμουν ακόμη και τη στιγμή που η οικογένεια επιστρέφει σπίτι και βλέπει την ταινία της αστυνομίας στον χώρο του εγκλήματος. Χάρη στον γιο μου και στην εικόνα αυτή στο μυαλό μου, κατάφερα να προσπεράσω το ντουλάπι με τα φάρμακα και τη θήκη του όπλου και να πάω στον σύζυγό μου. Του είπα όσα σκεφτόμουν και όσα ένιωθα. Ένιωθα πραγματικά σαν να ήμουν μεθυσμένη ή υπό την επήρεια ναρκωτικών. Την επόμενη μέρα επισκέφτηκα τον γιατρό μου, αλλά του είπα πως ήμουν καλά και πως δεν ξέρω τι σκεφτόμουν. Μου έκανε εισαγωγή στο ψυχιατρείο για 2 μέρες, παρά τη θέλησή μου. Ξύπνησα τη δεύτερη μέρα και συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν καλά. Είχα ξεφύγει από την πραγματικότητα. Ήταν σαν να είχα βγει από το σώμα μου. Έλαβα τη βοήθεια που χρειαζόμουν και χαίρομαι που τώρα είμαι καλύτερα. Η κατάθλιψη είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση και εκτός αν πάσχεις από αυτή ή αν γνωρίζεις κάποιον που πάσχει από αυτή, δεν μπορείς να την καταλάβεις. Μη φοβάστε να ζητήσετε βοήθεια, κάποιος στη ζωή σας σάς χρειάζεται!».
«Τον Δεκέμβριο του 2013, γέννησα τον πρωτότοκό μας, ο οποίος γεννήθηκε νεκρός. Έπειτα από προσπάθειες ενός χρόνου περίπου, μου ήταν αδύνατο να συμφιλιωθώ με αυτή την ιδέα».
Στη φωτογραφία βλέπουμε τη μαμά και τη δούλα (βοηθός τοκετού) της.
«Η ζωή μου άλλαξε όταν γύρισα σπίτι με τον άντρα μου, με άδεια χέρια. Δεν σταμάτησα όμως να προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Ήθελα να μπορώ να γίνω η καλύτερη μητέρα και έτσι έβαλα στόχο να αγκαλιάσω τη μητρότητα χωρίς το μωρό μου και δεν το μετάνιωσα».
Το διαβάσαμε στο eimaimama.gr
