Οι ειδικοί λένε ότι είναι αλήθεια: Αυτό το χάος σας προκαλεί άγχος
Φτάνω σε αυτό το σημείο με τα αγαπημένα μου παιδιά πιο συχνά από ό, τι θα ήθελα να παραδεχτώ. Τις περισσότερες φορές χτυπάει ξαφνικά, ενώ είμαι στη μέση της ρουτίνας καθαριότητας.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Ξαφνικά θα παρατηρήσω, με απόλυτη φρίκη, τη γενική κατάσταση του χάους μπροστά στα κουρασμένα μάτια μου. Σε όλη μου την εστίαση. Γύρω από το πάτωμα. Σε εκείνη την κακή καρέκλα που δεν έκατσε ποτέ ΚΑΝΕΙΣ.
Την ίδια στιγμή θα παρατηρήσω τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά απορροφούνται στις δικές τους δραστηριότητες / συσκευές / παιχνίδια / βιβλία, χωρίς να παρατηρούν τι συμβαίνει.
Θα σταματήσω εκεί για ένα λεπτό, στεναχωρημένη, απογοητευμένη, γεμάτη οργή.
Και, καλά το μαντέψατε – θα ξεσπάσω και θα φωνάξω, “δεν είμαι υπηρέτρια!”
Μικρά ξανθά κεφάλια θα αφήσουν ό, τι κάνουν καθώς ακούνε τη φωνή μου να αγγίζει αυτόν το “τόνο”. Θα περάσουν στη δράση, θα μαζέψουν πιάτα που βρίσκονται παντού, παλτά που δεν ήταν στη θέση τους, σχολικά χαρτιά (ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΧΑΡΤΙΑ) που δεν πέταξαν. Θα βοηθήσουν να βάλουμε πλυντήριο, να πλύνουμε ένα νεροχύτη γεμάτο πιάτα, να ταΐσουμε το σκυλί.
Μόλις περάσει η αναταραχή και η μανία, θα κοιτάω τον γυμνό πάγκο της κουζίνας μου και θα αναρωτιέμαι: γιατί πάντα γίνεται αυτό; Γιατί αφήνω το σωρό να γεμίζει μέχρι κάτι μέσα μου να σπάσει; Και γιατί νιώθω τρελή;
Η επιστήμη λέει ότι υπάρχει ένας λόγος για αυτό το τελευταίο κομμάτι – και δεν είναι ότι χάνω το μυαλό μου. Σύμφωνα με την ψυχολόγο Sherrie Bourg Carter για το Psychology Today, τα ακατάστατα σπίτια μας αγχώνουν και προκαλούν συντριπτική νοητική ακαταστασία καθιστώντας σχεδόν αδύνατο να χαλαρώσουμε. Μπορεί επίσης να μας κάνει να νιώθουμε ένοχοι (“Γιατί δεν μπορώ να κρατήσω αυτό το μέρος καθαρό;”) και ανήσυχοι.
Δεν είμαι διδάκτωρ, αλλά. . . βέβαια. Πάρτε το πνευματικό φορτίο της μητρότητας και συνθέστε το με το νοητικό φορτίο της ζωής και κάθε γυναίκα θα αρχίσει να αισθάνεται τη συμπίεση του στρες.
Επιπλέον, νομίζω ότι είναι αλήθεια ότι ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος ξεκινά με μένα. . . και ίσως με εσας.
Στην αυτοεπιβαλλόμενη πίεση μου να είμαι μια καλή μαμά, μια υποστηρικτική σύζυγος, μια λογικά συγκροτημένη γυναίκα, μερικές φορές προσπαθώ πάρα πολύ. Δεν επιτρέπω στα παιδιά να βοηθήσουν, επειδή ακούγεται ευκολότερο να το κάνω μόνη μου.
Πόσο γελοίο είναι αυτό;
Αλλά είναι αυτό που κάνω όταν τρίβω τα πιάτα στον νεροχύτη με ένα αναστεναγμό, ξεπλένω την κέτσαπ από το τραπέζι, αδειάζω τα μισογεμάτα φλιτζάνια γάλακτος και τα τοποθετώ στο πλυντήριο πιάτων.
Είναι αυτό που κάνω όταν σηκώνω ρούχα και εσώρουχα που εξακολουθούν να είναι μέσα στο πάτωμα του μπάνιου και όχι στον κάδο των απλύτων. Γεμίζω το άδειο κρεμοσάπουνο, αδειάζω τα σκουπίδια, σκουπίζω νεροχύτες και παράθυρα και τοίχους.
Και με κουράζει πολύ όλο αυτό….
Είμαι σαν την υπηρέτρια. Και φοβάμαι οτι και τα παιδιά μου επαναπαύονται με αυτήν την κατάσταση.
Γι αυτό χθες στο σπίτι μου, γεμίσαμε δύο σακούλες σκουπιδιών γεμάτες βιβλία και παιχνίδια. Το μυαλό μου αισθάνεται ήδη ελαφρύτερο και είναι μόνο η αρχή. Μια σακούλα κάθε φορά και η αλλαγή είναι εμφανής. Η ηρεμία μας μας ανήκει!
