Είμαι ευγνώμων για την υπογονιμότητα μου…
Είμαι υπογόνιμη. Και δεν είμαι η μόνη! Υπάρχουν πολλές γυναίκες στην ίδια κατάσταση με εμένα. Σύμφωνα με την New York Times η υπογονιμότητα αυξάνεται συνεχώς.
Αυτό που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει με την υπογονιμότητα είναι το σημάδι που σου αφήνει ακόμη κι αν κάνεις παιδιά. Λατρεύω τα παιδιά μου, αλλά αυτά δεν κατάφεραν να σβήσουν τα χρόνια που πέρασα προσπαθώντας για να τα αποκτήσω. Υπογονιμότητα είναι ένα γεγονός που σου αλλάζει τη ζωή. Και η ζωή δεν μπορεί να επανέλθει στα κανονικά της μετά από αυτήν. Με έκανε πιο σκληρή. Πιο δυνατή. Πιο πιστή. Και για όλα αυτά είμαι ευγνώμων.
9 χρόνια πριν, γνώρισα τον άντρα μου και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την κοινή ζωή μας. 8 χρόνια πριν καταλάβαμε οτι χρειαζόμαστε σοβαρή βοήθεια για να κάνουμε παιδιά. 7 χρόνια πριν βίωσα μια αποβολή, έχασα ένα μωρό που μόλις είχε αρχίσει να μεγαλώνει… 6 χρόνια πριν, έμεινα έγκυος στο αγόρι μου, το οποίο διαγνώστηκε με μια σπάνια διαταραχή. Μετά τη γέννηση του γιου μου και τις ατέλειωτες εξετάσεις για την πάθηση του, έμεινα έγκυος στα δίδυμα μου. Ακόμα και με 3 παιδιά όμως, νιώθω υπογόνιμη μέσα μου.
Τα ποσοστά αυξάνονται. Ακούω τους αγώνες άλλων γυναικών με τη στειρότητα, με τους μηρούς τους γεμάτους πληγές από τις ενέσεις, με το σώμα τους πρησμένο από ορμόνες, με τις σκέψεις τους να ψάχνουν κάπου για να πιαστούν. Οι ψυχές τους ωθούνται στο σημείο ανατροπής. Και ξαναπάω εκεί πίσω.Αναγνωρίζω το χάος ακριβώς κάτω από την επιφάνεια τους. Εξαιτίας αυτού, συμμετέχω σε περιπάτους ευαισθητοποίησης μία φορά το χρόνο. Δουλεύω για το χαμένο μου παιδί. Προσφέρω να ακούσω ένα πρόβλημα όταν μπορώ. Κανείς δεν θέλει πραγματικά συμβουλές. Απλώς θέλουν να είναι από την άλλη πλευρά, και να βρεθούν σε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον, όπου δύο άνθρωποι κάνουν παιδί και δημιουργούν μια ολόκληρη οικογένεια.
Για να είμαι ειλικρινής, πραγματικά δεν υπάρχει άλλη πλευρά – υπάρχει το μακριά. Διότι όταν διασχίζεις αυτή τη γραμμή στη μητρότητα, παίρνεις μαζί σου όλα τα υπόλοιπα κομμάτια σου. Αν υπήρχε άλλη πλευρά θα πήγαινες κενή σε αυτήν. Και είναι καλύτερα έτσι! Είμαι μια καλύτερη μητέρα γιατί θυμάμαι. Έχω υπομονή γιατί ξέρω τι τράβηξα για να τα καταφέρω.
Όταν ο γιος μου ήταν ακόμα μωρό, μόλις είχε βγει απο τη ΜΕΝΝ και ιατρικώς εύθραυστος με τραχειοτομία, ώστε να μπορούσε να αναπνεύσει, κάθισα δίπλα σε μια γυναίκα που έκλαιγε στην εκκλησία. Ήμασταν στην τελευταία σειρά, έτσι ώστε ο ήχος της μηχανής αναρρόφησης του γιου μου να μην ενοχλούσε την υπόλοιπη εκκλησία. Έλαμψε μόλις με είδε. Αυτή η γυναίκα δίπλα μου, ήταν περίπου στην ηλικία μου, και έκλαιγε σιωπηλά πάνω από μια προσευχή που λέγεται για όσες επιθυμούν να γίνουν μητέρες. Τα μάτια μου ταξίδευσαν και στη συνέχεια εξέφρασαν τη λύπη τους . Δεν ακουγόταν, δεν χρειαζόταν καν χαρτομάντηλο, αλλά οι ώμοι της τινάζονταν και η αναπνοή της έγινε πιο δύσκολη. Ήθελα να βγω έξω, να της δώσω το χέρι μου – αλλά τα χέρια μου ήταν απασχολημένα, λειτουργώντας το μηχάνημα που χρειαζόταν ο γιος μου εκείνα τα πρώτα χρόνια. Έτσι, έφτασα έξω με το μυαλό μου, και όλες τις σχισμές μου, όπου η στειρότητα είχε εγκατασταθεί. Της έδωσα όλο το θάρρος και τη σοφία και την απεριόριστη ελπίδα που θα μπορούσα.
Αν χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί, χρειάζεται επίσης ένα χωριό για να γίνει ένα παιδί. Το γεγονός ότι έχω φτάσει στην άλλη πλευρά δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον δρόμο που με έφερε ως εδώ. Δεν γίνεται, πραγματικά… Θα είμαι για πάντα υπογόνιμη…
