Είμαι μαμά διδύμων και κάνω συνέχεια τον διαιτητή
Ναι, νιώθω συχνά διαιτητής! Και ναι, ακούω συχνά να φωνάζουν “Μαμααά” και με κοιτάζουνε και οι δύο μέσα στα μάτια για να τους υπερασπιστώ ή για να πάρω πίσω αυτό που θέλουν..
Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας υπάρχουν φορές που μου φαίνονται τόσο χαριτωμένοι όπως μαλώνουνε που θα ήθελα να βάλω τα γέλια ή απλά να τους σφίξω και τους δύο στην αγκαλιά μου!
Αλλά. όπως φαντάζεστε. προσπαθώ να λειτουργήσω πιο αντικειμενικά. Εύκολο; Καθόλου.
Μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε όλοι πως συχνά θα είναι και αυτό ένα κομμάτι μας και ένας ρόλος μας.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει ούτε ο τίτλος ούτε ο ρόλος του διαιτητή. Θα προτιμήσω λοιπόν να με ονομάσω “καλό ακροατή” και των δύο παιδιών μου.
Πώς όμως πρέπει να διαχειριζόμαστε έναν καυγά των παιδιών μας; Και τι συμβαίνει άραγε όταν ο σύντροφός μας εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο κατά τη διάρκεια του καυγά;
Πριν από μερικές μέρες βρισκόμουν στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και ετοιμαζόμουν να πετάξω για Αθήνα για να πάω να κάνω συνεδρίες. Δίπλα μου καθόταν μία κυρία με τα δίδυμα παιδάκια της, ηλικίας περίπου 3 ετών. Κάποια στιγμή, λοιπόν, βγάζει από την τσάντα της μία σύριγγα με αντιπυρετικό και ετοιμάζεται να το δώσει στο κοριτσάκι της. Και ξαφνικά ξεσπάει η κρίση…
Το αδελφάκι του αρχίζει να ουρλιάζει, πιάνει το χέρι της, της φωνάζει ότι θέλει και αυτό και εκείνη στη μέση να προσπαθεί να ηρεμήσει το ένα παιδί, να δώσει το φάρμακο στο άλλο και να κοιτάζει τρομοκρατημένη τον κόσμο που αρκετά συγκαταβατικά την έβλεπε, χωρίς να ξέρει με ποιον τρόπο θα μπορούσε να την βοηθήσει.
Εκείνη έλεγε στο παιδί ότι θα δώσει και σε εκείνο φάρμακο, ότι θα ετοιμάσει σε λίγο μία ακόμα σύριγγα. Εκείνο δεν την άκουγε, προσπαθούσε να σπρώξει το αδελφάκι του, να μπει μπροστά. Και τότε ενεπλάκη και ο πατέρας, ο οποίος άρχισε να φωνάζει στο παιδί, να το μαλώνει πολύ έντονα, να του λέει ότι δεν καταλαβαίνει πως η αδερφή του είναι άρρωστη, πως περιμένει άλλα πράγματα από εκείνον.
Είναι άραγε σωστή η διαχείριση της μαμάς του παιδιού και πόσες φορές άραγε μπήκαμε όλοι στον πειρασμό να τάξουμε κάτι στα παιδιά μας για να κερδίσουμε λίγο χρόνο ή για να ηρεμήσει το παιδί μας που φωνάζει; Ή μήπως είναι σωστή η διαχείριση του πατέρα, που εκφράστηκε με διαφορετικό τρόπο και άρχισε να το μαλώνει;
Όσο δύσκολο είναι εκείνη τη στιγμή, θα πρέπει με μεγάλη προσπάθεια και υπομονή εκ μέρους μας να εξηγήσουμε στο παιδί μας ότι εκείνο δεν είναι άρρωστο και δεν υπάρχει λόγος να πάρει φάρμακο. Μπορούμε να του ζητήσουμε να μας βοηθήσει και να μας κρατάει κάτι που χρειαζόμαστε, κάνοντάς το με αυτό τον τρόπο να αισθανθεί πιο υπεύθυνο και να μας το δώσει τη στιγμή που θα το ζητήσουμε.
Όλοι μας έχουμε έρθει σε δύσκολη θέση όταν τα παιδιά μας φωνάζουν μπροστά στον κόσμο. Όσο όμως εστιάζετε στον κόσμο, θα νιώθετε ενοχικά και θα μειώνεται η υπομονή σας με τα παιδιά σας.
Καλό θα ήταν επίσης εκείνη τη στιγμή που ο σύντροφός σας αρχίζει να φωνάζει, πολύ ήρεμα να τον παροτρύνετε να ασχοληθεί με το άλλο παιδί σας ή με κάτι άλλο, για να προσπαθήσει να ηρεμήσει. Στην συνέχεια όταν δεν θα είναι μπροστά τα παιδιά, θα ήταν καλό να συζητήσετε αυτό που έγινε.
Και τι γίνεται στην περίπτωση που τα παιδιά αρχίζουν να φωνάζουν μεταξύ τους και να καυγαδίζουν ή να μαλώνουν για το ίδιο παιχνίδι; Πόσο συχνό μου φαίνεται όλο αυτό και κομμάτι της καθημερινότητάς μας!
Ο ρόλος μας σε αυτό τον καυγά εξαρτάται από την ηλικία των παιδιών μας. Θα πρέπει όμως να αρχίσουμε να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας από μικρά να επιλύουν μόνα τους τους καυγάδες.
Μην εκπαιδεύετε τα παιδιά σας να χρειάζονται έναν διαιτητή. Συνήθως οι καυγάδες έχουν λιγότερη διάρκεια όταν δεν εμπλεκόμαστε εμείς και περισσότερη όταν προσπαθούμε να επιλύσουμε, καθώς τα παιδιά προσπαθούν να ικανοποιήσουν το θέλω τους και να προσελκύσουν την προσοχή μας.
Να θυμάστε πάντα ότι δεν πρέπει να χαρακτηρίζουμε τα παιδιά μας ούτε να τα συγκρίνουμε μεταξύ τους, γιατί καλλιεργούμε με αυτό τον τρόπο ένα κλίμα ανταγωνισμού.
Τις περισσότερες φορές οι αντιδράσεις μας σε έναν καυγά των παιδιών μας σχετίζονται με τη δική μας κόπωση, την δική μας ψυχολογία, τη δική μας μέρα στη δουλειά, τα δικά μας προβλήματα, τις δικές μας σκέψεις και τα δικά μας συναισθήματα.
Η αυτό-διαχείρισή μας φαντάζει, λοιπόν, απαραίτητη. Εάν νιώθετε ότι δυσκολεύεστε να βάλετε όρια και να διαχειριστείτε τον εαυτό σας, μην φοβηθείτε και μην διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια.
Όπως επίσης μην διστάσετε να διεκδικήσετε λίγο χρόνο για να ξεκουραστείτε. Εάν δεν στηρίξετε εσείς τον εαυτό σας και δεν διεκδικήσετε αυτό που έχετε ανάγκη, κανένας δεν θα το κάνει για εσάς.
Πηγή: mytwins.gr
