Είμαι μαμά εδώ και 4 χρόνια και συνειδητοποίησα όλα όσα κανείς δεν μου είχε πει…
Καταρχάς να διευκρινίσω κάτι… Αυτά που έπαθα και κανείς δε μου είπε ότι θα τα πάθω από τη μέρα που θα αποκτήσω παιδί είναι εντελώς προσωπικά και μπορεί να αγγίζουν εμένα και κανέναν άλλο. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη δική μου προσωπικότητα και ψυχοσύνθεση. Είναι βέβαια και κάποια πρακτικά που ισχύουν για όλους μας, αλλά μην επηρεαστείτε! Κάντε παιδιά άφοβα! Είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σας συμβεί!
Το άλλο πρακτικό και πολύ προσωπικό βέβαια έχει να κάνει με το single parenting και τα γκομενικά αυτού του έρμου του single parent. Με το που κάνεις παιδί τα ξενυχτάω μέχρι πρωίας, ξενοκοιμάμαι απόψε γιατί μου προέκυψε ή τα πάμε σπίτι μου να σου δείξω κάτι συλλογές, τελειώνουν. Και δεν είναι μόνο το ότι το παιδί με τους γονείς σου πιθανότατα κοιμούνται στο σπίτι σου… Είναι και το γεγονός ότι είσαι κομμάτια και τα μάτια σου που κάνουν υπερπροσπάθεια από τις 11.00 και μετά. Και κατά τη 1:00 σε προδίδουν οριστικά!
Το ότι είμαι μαμά δε σημαίνει ότι δεν είμαι και γυναίκα…
Ένα άλλο θέμα που μου προέκυψε είναι ότι ερωτεύομαι ελεγχόμενα. Δηλαδή αυτό το πέσιμο με τα μούτρα και το απόλυτο δόσιμο δεν υφίσταται πια. Νομίζω ότι τον απόλυτο έρωτα πια τον έχεις βρει…όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται αυτό. Πιο πολύ στον κόσμο πια αγαπάς το παιδί σου, μετά τον εαυτό σου και μετά τον σύντροφό σου…άρα καμία σχέση με πριν. Πριν, για τον άντρα που ερωτευόσουν έκοβες φλέβα, δεν κοιμόσουν, δεν έτρωγες, έτρεχες στην άκρη του κόσμου να τον δεις, τσακωνόσουν κι έμενες στο σπίτι πάνω από το τηλέφωνο μήπως και σε αναζητήσει, και τόσα άλλα που τώρα σου φαίνονται αδιανόητα, και λόγω κούρασης και επειδή οι προτεραιότητες σου έχουν αλλάξει. Ερωτεύεσαι μεν, αλλά με άλλον τρόπο. Κάτι επίσης που έχει αλλάξει είναι ότι ερωτεύεσαι άλλου τύπου άντρες. Άντρες που αγαπούν τα παιδιά, που έχουν παιδιά, ή που είναι υπεύθυνοι αρκετά ώστε να μπορείς να τους φανταστείς με παιδιά.
Δυστυχώς αυτό που έχει αλλάξει στη ζωή μου και δεν είμαι πολύ υπερήφανη για αυτό, είναι το γεγονός ότι μετά την ύπαρξη της κόρης μου στη ζωή μου, είμαι πλέον ικανή να σκοτώσω. Ναι, φίλοι μου. Αν κάποιος πειράξει την κόρη μου είμαι βέβαιη ότι μπορώ να τον σκοτώσω με πλήρη συνείδηση, όπως επίσης και να πάω στη φυλακή μετά από αυτό, χωρίς καμία μεταμέλεια και δεύτερες σκέψεις. Εδώ ένα παιδάκι θα την αδικήσει, θα την χτυπήσει, θα την κοροϊδέψει και ο θυμός μου θα πιάσει κόκκινο. Χάνεται η ψυχραιμία. Θυμώνω σαν να είμαι εγώ στη θέση της. Σαν να μου ξύνεις τη βαθύτερη πληγή μου.
Και μια που είπαμε πληγή, θυμήθηκα φυσικά και το γεγονός ότι τώρα πια δε μπορώ να αρρωστήσω. Ή για να το πω καλύτερα.. ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΩ όταν ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΩ! Πρώτον φοβάμαι μήπως την κολλήσω (και οι ενοχές με ζώνουν προκαταβολικά), και δεύτερον όταν την ακούω στο τηλέφωνο αντί να είναι χαρούμενη που παίζει στη γιαγιά (εφόσον εγώ είμαι στο κρεβάτι του πόνου), να με ρωτάει πώς είμαι και να μου λέει πως της έχω λείψει… ε τότε, Λάζαρε, άρον το κράβατόν σου και περιπάτει. Πώς να κρεβατωθώ; Σηκώνομαι και πάω να τη βρω… Ας μην πιάσουμε το άλλο κομμάτι το υπαρξιακό…Αν εγώ καπούτ μετά εκείνη πώς; Άσε.. που να κοιμηθείς μετά…
Θα μου πείτε είσαι τρελή. Αν σου τα λέγαμε εσένα όλα αυτά δε θα έκανες ποτέ παιδί. Και ναι, έχετε δίκιο. Αλλά δε θα μου λέγατε μόνο αυτά. Θα μου λέγατε και τα άλλα. Πόσο πλήρης αισθάνομαι. Πόσο υπέροχο είναι να ξαναζώ τη ζωή από την αρχή. Πόσο τέλειο είναι να βλέπω από πού ξεκινήσαμε όλοι και πώς εξελιχθήκαμε. Και τόσα άλλα…τόσο υπέροχα..τόσο πολλά περισσότερα…
Βάλια Πάτσιου
Πηγή: anewlife.gr
