Είμαι μαμά και δεν θέλω να είμαι τίποτα άλλο!
Ξέρεις ποτέ έκλαψα; Όχι όταν τον πήρα αγκαλιά για πρώτη φορά, όχι!
Κι όταν πια ξεκίνησα σε εκείνον τον δίχως επιστροφή δρόμο της ευτυχίας, δεν θα σας πω ψέματα, ένιωσα περισσότερο στην μέση του ωκεανού χωρίς πυξίδα και σωσίβιο, παρά θρονιασμένη σε κάποιο ροζ (γαλάζιο εν προκειμένω) συννεφάκι! Διότι να ξέρετε, κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτό που σε περιμένει όταν γίνεις γονιός.
Σου λένε όλοι πόσο υπέροχο συναίσθημα είναι να κοιμίζεις το μωρό σου στην αγκαλιά σου, μα δεν σου λέει κανείς πως αυτό μπορεί να χρειαστεί να το κάνεις 20 φορές σε ένα μόνο βράδυ, νυσταγμένη, αναμαλλιασμένη και τρομαγμένη από το κλάμα που δεν σταματάει.
Γράφουν αμέτρητες αράδες για το δέσιμο της μάνας με το παιδί της μέσω του θηλασμού, αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σε ενημερώσει πως το στήθος σου θα πονάει, έτοιμο να ανατιναχθεί και πληγωμένο τόσο πολύ, που θα κλαίς και θα τηλεφωνείς στην μαία, στον παιδίατρο, στον γυναικολόγο ψάχνοντας απεγνωσμένα για μια ανακούφιση που ΔΕΝ θα βρεις τελικά! Ούτε πως κάποιες μέρες θα το κάνεις τόσες πολλές φορές που απλά δεν θα θέλεις άλλο, αλλά το μικρό σου θα θέλει… κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο!
Σου λένε όλοι για την μοναδική σχέση που αποκτάς με το παιδί σου αλλά κανείς δεν σου εξηγεί πόσο δύσκολα χτίζεται αυτή η σχέση και πόσες αμέτρητες φορές συναντάς έναν τοίχο, που ξέρεις ότι μπορεί, αλλά δεν θέλει να καταλάβει.
Νέα μαμά, μόνη φοβάται…
Δεν σου είπανε ποτέ πως τα παιδιά είναι τόσο έξυπνα, που μετράνε μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα τις αντοχές και τις αντιστάσεις σου. Σε μετατρέπουν σε “θύμα” τους πρώτου καν το αντιληφθείς.
Αλλά πάντως όλοι αυτοί που δεν μας τα είπανε αυτά, δεν είναι κακόβουλοι ούτε και ψεύτες είναι! Την αλήθεια λένε κι ας την κρύβουν! Γιατί απλά όλα αυτά τα τρομακτικά, τα δύσκολα του να είσαι γονιός δεν υπάρχουν στην μνήμη κανενός! Στο τέλος της ημέρας το μόνο που μένει είναι η αγκαλιά του, το χαμόγελο του, η γλυκιά φωνούλα του που σε ψάχνει παντού με αγωνία και λατρεία! Στο τέλος της –ατελείωτης κάποιες φορές- ημέρας υπάρχουν μόνο τα κατορθώματα του, οι καινούργιες λέξεις, τα μικρά και μεγάλα επιτεύγματα του. Όλα τα άλλα έχουν προλάβει κι έχουν ξεχαστεί πρώτου σβήσεις το φως και πέσεις κατάκοπη και με πρησμένα πόδια από το κυνήγι στο κρεβάτι σου.
Εκείνες όμως τις στιγμές του… ωκεανού, τότε που ψάχνεις την πυξίδα, μια βοήθεια την θέλεις, την έχεις ανάγκη! Για αυτό άλλωστε κι εμείς οι μαμάδες είμαστε μάλλον οι πιο κουραστικοί συνομιλητές για τις παρέες και τους γύρω μας. Δεν συζητάμε σχεδόν ποτέ για κάτι άλλο, εκτός από τα παιδιά μας. Και μέσα από αυτές τις συζητήσεις ψάχνουμε απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα μας. Μίλησε νωρίς ή άργησε; έφαγε αρκετά; είναι έξυπνο; Κακομαθημένο; καλός μαθητής; καλός άνθρωπος; Ψηλός; Κοντός; Χοντρός; αδύνατος….; Αναρίθμητες οι αγωνίες της μαμάς.
Για αυτό φτιάξαμε το miamama, για να δώσουμε ένα χεράκι βοήθειας την ώρα του… ωκεανού! Δεν είμαστε ειδικοί, άλλωστε κανείς δεν είναι! Ο καθένας είναι ο γονιός που μπορεί. Ρωτάμε όμως και ψάχνουμε για εσάς, ανάβουμε ένα μικρό κερί μέσα στο σκοτάδι του αγνώστου δρόμου που ακολουθούμε όλοι μας. Κι αυτός ο δρόμος είπαμε, δεν έχει επιστροφή. Μα και κανείς δεν θέλει να επιστρέψει. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους μετανοημένους που δεν έκαναν παιδιά, μα ποτέ κανένας δεν μετάνιωσε που έκανε! Αυτό μόνο ξέρω! Όλα τα άλλα θα τα μάθουμε ακολουθώντας την διαδρομή.
Άλλωστε νομίζω ισχύει για όλες μας:
Είμαι μαμά και δεν θέλω να είμαι τίποτα άλλο!
