“Είμαι Μαμά-Στο-Σπίτι και είμαι η χειρότερη νοικοκυρά…”
“Έλα εδώ ένα δευτερόλεπτο”, φώναξε η μαμά μου καθώς αντικατέστησε το βιβλίο στα χέρια μου με μια ξύλινη κουτάλα καλυμμένη με κόκκινη σάλτσα. Μαζί, μπήκαμε στην κουζίνα και ανακατεύαμε την κατσαρόλα σαν να κοιτούσαμε σε μια κρυστάλλινη σφαίρα. Κοιτάζοντας το μέλλον μου, με είδα να τρώω πολύ.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]“Πρέπει να γίνει πρώτα έτσι, με αυτήν την υφή – βλέπεις;” είπε, ενώ εγώ βαριόμουν οικτρά. “Δεν κοιτάς. Θα δηλητηριάσεις ολόκληρη την οικογένεια σου αν δεν προσέχεις. Θέλεις άρρωστα παιδιά; Θέλεις να καθαρίζεις εμετούς στις 2 το πρωί”;
Ήμουν μόλις 10 ετών.
Η μητέρα μου ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας μου με την πεποίθηση ότι είχα σκοπό να ταΐζω τα παιδιά μου κονσέρβες και να τα παρακολουθήσω να πεθαίνουν αργά από δηλητηρίαση. Επίσης θεωρούσε δεδομένο οτι δεν θα έβρισκα ποτέ κάποιον να με παντρευτεί, αφού δεν ήξερα να μαγειρεύω. Οπότε μετά ηρεμούσε, καθώς ήταν σίγουρη οτι τελικά δεν θα κάνω παιδιά ώστε να μπορώ να τα δηλητηριάσω.
Όταν ήρθε η ώρα για να ψάξουμε κολέγιο, δεν ρωτούσε, “Πόσο κοστίζει;” ή “Ποια προγράμματα είναι διαπιστευμένα;” αλλά, “Ποιος είναι ο μέγιστος αριθμός ημερήσιων γευμάτων που η καφετέρια σας επιτρέπεται να παρέχει στους μαθητές;” Όταν τελικά έφυγα, το μόνο πράγμα που ήξερα ήταν να φτιάχνω σάντουιτς με τορτίγια. Στο κολέγιο έζησα με το φαγητό της καφετέριας και πολλές πίτσες.
Για μένα, το μαγείρεμα είναι λίγο σαν βασανιστήριο. Το μισώ, και όλες οι προσπάθειες που έκανα είχαν άσχημο αποτέλεσμα. Όχι μόνο αυτό, αλλά πιστεύω ότι είναι θέμα λογιστικής. Η δαπάνη ενός σημαντικού ποσοστού χρόνου για να ιδρώνεις πάνω από μια κατσαρόλα ενώ μπορείς να το αγοράσεις έτοιμο, μου φαίνεται απλά περιττή. Με αρκετό χρόνο, προετοιμασία και πίεση από φίλες μου θα μπορούσα να φτιάξω ένα αξιοπρεπές burrito επτά στρώσεων. Αλλά γιατί να το κάνω όταν μπορώ να το αγοράσω έτοιμο;
“Ο φούρνος σου είναι εξαιρετικός … καθαρός”, θυμάμαι ότι είχε σχολιάσει ο κτηματομεσίτης μου όταν πούλησα το μικρό στούντιο που μου είχαν αγοράσει για να μείνω με τον σύζυγό μου. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι ήμουν 30 χρονών και είχα χρησιμοποιήσει το φούρνο μου μία φορά – ΜΙΑ- για να φτιάξω κατεψυγμένη πίτσα μια νύχτα όταν προσφέρθηκα να μαγειρέψω σε κάποιο από τα πρώτα μας ραντεβού. Δεν ήθελα να πιστεύει ότι ήμουν μια ανοικοκύρευτη. Ωστόσο, νομίζω ότι το κατάλαβε νωρίς.
Η αποστροφή μου για το μαγείρεμα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα, μέχρι που κάναμε παιδιά.
Η αποστροφή μου για το μαγείρεμα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα, μέχρι που κάναμε παιδιά. Σίγουρα, τον πρώτο χρόνο δεν είχα κανένα πρόβλημα. Στήθος, μπουκάλια και βάζα με βρεφική τροφή ήταν όλα όσα χρειαζόμουν.
Δεδομένου ότι το φαγητό έξω με τα παιδιά κοστίζει μια μικρή περιουσία, έπρεπε να προσαρμοστούν στο γαστρονομικό μειονέκτημα μου. “Τι θα φάμε για δείπνο απόψε;” ρωτούσαν. “Σουβλάκια, σάλτσα ντομάτας, και ‘όσα πιο πολλά αμύγδαλα, μπορείτε να φάτε!” Απαντώ κάνοντας like με τους αντίχειρες μου και με ένα πλατύ χαμόγελο.
Προσπαθώντας να τα εξηγήσω όλα αυτά στους φίλους μου που αγαπούν να μαγειρεύουν είναι σαν να τους λέω ότι δεν μου αρέσει ο τρόπος που η μύτη τους ταιριάζει με το υπόλοιπο πρόσωπο τους. Το παίρνουν τόσο προσωπικά και δεν μπορούν να φανταστούν ότι κάποιος δεν αγαπά να ξοδεύει ολόκληρο το απόγευμα του μαγειρεύοντας κοτόπουλο.
“Αλλά το μαγείρεμα είναι τόσο χαλαρωτικό”, λένε. “Βάλε ένα ποτήρι κρασί, διάλεξε την αγαπημένη σου μουσική και φτιάξε κοτόπουλο στη γάστρα! Είναι διασκεδαστικό!”
I will say this — at our house, we eat super clean.
Με τα χρόνια έχω δοκιμάσει αρκετές φορές για να να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν διασκεδαστικό. Αυτό αποδεικνύεται από το λυπηρό μικρό πίνακα συνταγών στο Pinterest και το σύζυγό μου που έρχεται σπίτι και ανοίγει τα παράθυρα ρωτώντας: “Τι είναι αυτή η μυρωδιά;” Έγινα 40 πέρυσι, και έκανα έναν κατάλογο προτεραιοτήτων στη ζωή μου. Μια από αυτές ήταν να κάνω περισσότερα πράγματα που μου αρέσουν και να αφήσω πίσω αυτά μισώ. Το μαγείρεμα ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Είναι απλά μέρος του ποια είμαι. Οι φίλοι μου ξέρουν οτι αγοράζω τα σαντουιτς που πηγαίνω στα πάρτι τους. Η θεία μου ξέρει οτι η πίτα που της πηγαίνω κάθε φορά είναι αγοραστή.
“Είναι πάλι αγοραστή; Από το φούρνο της γειτονιάς σου;” Θα ρωτήσει προσεκτικά. “Γιατί υπάρχουν και αλλού πίτες;” θα της πω. Και πριν ανησυχήσετε για τα παιδιά μου που μεγαλώνουν μαζί μου και θα γίνουν σαν και εμένα (όπως μου έχουν πει οι φίλες μου πολλές φορές) να σας ενημερώσω οτι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Τα έχει αναλάβει η μαμά μου και η αλήθεια είναι οτι τους αρέσει!
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
