Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Όχι επειδή το λέω, ούτε επειδή το θέλω. Απλά συμβαίνει…
Έτσι ήμουν πάντα, απ’ όσο θυμάμαι. Από μικρό παιδί ξυπνούσα νωρίς, έτοιμος να ρουφήξω τη μέρα που ανατέλλει. Όπως το νεογέννητο πίνει το μητρικό γάλα: με πάθος! Έτοιμος, να γεμίσω τα πνευμόνια μου με οξυγόνο, μέχρι να ζαλιστώ. Να γεμίσω τα μάτια μου με φως, μέχρι το πρώτο δάκρυ.
Καλωσορίζω τον ήλιο στην ψυχή μου κι αυτός με υποδέχεται θερμά στην επικράτεια του. Γύρω μου υπάρχει μόνο αγάπη. Η οικογένειά μου κοιμάται ακόμη. Τα πρόσωπά τους γαλήνια, σαν να βρίσκονται σε μια άλλη πραγματικότητα… έξω απ’ το χώρο και το χρόνο. Μπορώ να διαβάσω την αναπνοή τους: «Σ’ αγαπάμε… Σε νιώθουμε κοντά μας πάντα. Να μας φροντίζεις και να μας προστατεύεις».
Κάθομαι και τους κοιτάζω… Νιώθω περήφανος που μοιράζομαι τη ζωή μου με τις πιο όμορφες ψυχές του κόσμου. Τα χείλη τους ανοίγουν πριν ανοίξουν τα μάτια τους. Ακούω τότε την πιο μαγική απ’ όλες τις λέξεις: «καλημέρα».
Μια δήλωση και μια υπόσχεση μαζί.
Είμαι πράγματι ένας ευλογημένος άνθρωπος.
Πηγή :stefanospapadopoulos.gr
