Η υπογονιμότητα με κατέστρεψε και με έκανε πιο δυνατή!
Για κάθε γυναίκα που παλεύει με την υπογονιμότητα, το άκουσμα της είδησης για μια εγκυμοσύνη μπορεί να είναι πραγματικά επώδυνο… Δεν είναι οτι δεν χαίρεσαι για το ζευγάρι, αλλά πονάς για εσένα. Μια τέτοια είδηση είναι μαχαιριά στην καρδιά καθώς σε χτυπάει, σου κομματιάζει την καρδιά και τονίζει την άδεια σου αγκαλιά…
Και εγώ έτσι νόμιζα… Αλλά έκανα λάθος. Ακόμα πονάει, ίσως πιο λίγο, ίσως για λιγότερο διάστημα – αλλά πονάει.
Αν και ο πόνος της υπογονιμότητας δεν με ενοχλεί πλέον επειδή ο Θεός εκπλήρωσε τη λαχτάρα μου για παιδιά – ευγενικά, αναπάντεχα και εντελώς απροσδόκητα – θα είναι για πάντα μια από τις πιο δύσκολες εποχές της ζωής μου.
Πώς να ξεχάσεις το απίστευτο τρενάκι των συναισθημάτων, καθώς η ελπίδα υπήρχε κάθε μήνα αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική; Πώς να ξεχάσεις ότι το μόνο που σε ένοιαζε, το μόνο που σε ενδιέφερε πραγματικά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα είναι να δεις 2 ροζ γραμμούλες στο τεστ; Πώς να ξεχάσεις την απογοήτευση και τη μελαγχολία μόλις άρχιζε η περίοδος;
Πώς να ξεχάσεις την απίστευτη κατακραυγή της κοινωνίας όταν όλοι οι φίλοι σας, ο ένας μετά τον άλλον έγιναν γονείς και εσείς μένατε πίσω; Πώς να ξεχάσεις όλες τις φορές που σε ρώτησαν “Εσείς πότε με το καλό;”
Πώς να μη θυμώσεις όταν άλλοι γελάνε για το πόσο εύκολα έμειναν έγκυες και πειράζουν ο ένας τον άλλον για να πάνε για ένα ακόμη μωρό – γιατί γι ‘αυτούς είναι μια απόφαση και όχι μια δοκιμασία!
Φέρνω ουλές από τα χρόνια που αγωνιζόμουν να συλλάβω – μια φυσική περικοπή από μία από τις χειρουργικές επεμβάσεις που έκανα, καθώς και συναισθηματικές πληγές από τις καταθλιπτικές συνέπειες της στειρότητας και το τραύμα που φέρνει κάθε αποτυχημένος κύκλος εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Ο Θεός ευτυχώς τα είδε όλα αυτά και με ευλόγησε με δύο γιους που αξίζουν κάθε δάκρυ που χύθηκε κατά τη διάρκεια της μακράς αναμονής μου. Και μου έδωσε κάτι άλλο, ένα άλλο απροσδόκητο δώρο, ένα που δεν είχα καν ζητήσει.
Μου έδωσε δύναμη.
Όταν αισθανόμουν ότι χάθηκε όλη η ελπίδα, ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε άλλο, έδινε δύναμη στον σύζυγό μου και σε εμένα το θάρρος να συνεχίσουμε.
Όταν φοβόμουν να πάω στην εκκλησία επειδή θα ήμουν περιτριγυρισμένη από οικογένειες με παιδιά, ενώ εγώ δεν θα έκανα ποτέ τα δικά μου, όπως νόμιζα, με σύστησε σε νέους φίλους που βίωσαν ακριβώς την ίδια θλίψη και μου έδειξαν ότι δεν ήμουν μόνη.
Όταν έβλεπα το δωμάτιο που είχαμε κρατήσει ως παιδικό, τα χρήματα που είχαμε ξοδέψει για τις θεραπείες γονιμότητας και τις αιτήσεις υιοθεσίας και σκεφτόμουν ότι όλα ήταν άχρηστα, με ώθησε να ξεκινήσω μια ομάδα υποστήριξης υπογονιμότητας και μου αποκάλυψε ένα μεγαλύτερο σκοπό για τον πόνο μου: να ευχαριστήσω τους άλλους και να μοιραστώ την ελπίδα.
Η παγίδα της υποχονδρίας δεν με παγιδεύει πλέον γιατί έχω ζήσει μια δυσάρεστη ιατρική κατάσταση και υπέμεινα ανεπιτυχείς θεραπείες.
Η απογοήτευση του αποκλεισμού που με ενοχλούσε και με ντρόπιαζε τώρα με ενθαρρύνει να βγω έξω και να αγκαλιάσω τους ξένους επειδή έχω βιώσει απομόνωση και μοναξιά.
Ενώ αναμφίβολα έχω κάποια προβλήματα ακόμα, πλέον έχω μεγαλύτερη πίστη λόγω των δυσκολιών που έζησα προσπαθώντας να μεγαλώσω την οικογένειά μου.
Μέρος αυτής της εμπιστοσύνης προέρχεται από την τελική επίτευξη της έκβασης της μακράς μου αναμονής και της λήψης της ευλογίας των παιδιών μου. Και προέρχεται επίσης από τον αγώνα της ίδιας της αναμονής που αναπτύσσει νέα ανθεκτικότητα για να αντιμετωπίσεις όλες τις αντιξοότητες.
Η υπογονιμότητα με φόβισε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τον πόνο που εξακολουθεί να προκαλεί όταν ακούω μια ανακοίνωση εγκυμοσύνης ή κάποιος αστειεύεται: “Πότε λοιπόν πηγαίνετε για ένα τρίτο;” χωρίς να γνωρίζει πόσα περάσαμε για να κάνουμε τα δύο πρώτα.
Ωστόσο, η κρίση αυτή στη ζωή μου αρχικά με κατέστρεψε και έπειτα άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο. Είμαι ισχυρότερη τώρα!
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
