Η ιστορία της Αγγελικής: το πρόωρο «ελεφαντάκι» μας
Είμαι μαμά πρόωρου! Είμαστε γονείς πρόωρου! Η Αγγελική και ο Δημήτρης.
Αντί να δίνουμε δύναμη στο πλασματάκι μας, μας έδινε αυτό με την επιμονή της να ζήσει. Γιαγιάδες και παππούδες, μεσημεριανά, βραδινά επισκεπτήρια, μαζί, από το τζάμι να μας κοιτάνε (την 28η Οκτωβρίου ο παππούς της έφερε ένα σημαιάκι και το κούναγε έξω από το τζάμι) κι εμείς … φόρμες πράσινες, αποστείρωση, υγρά στα χέρια, τη χαϊδεύαμε, της τραγουδάγαμε, σφίγγαμε τα χείλη να γελάμε και να της τραγουδάμε. Όλοι μας έλεγαν «είστε οι πιο χαρούμενοι γονείς, η πιο χαρούμενη οικογένεια, πώς μπορείτε αφού χάσατε το ένα σας παιδάκι;». Παίρνουμε δύναμη από αυτό εδώ που ζει και παλεύει! Δεν έχουμε δικαίωμα να το βάζουμε κάτω και να τα παρατάμε. Έβγαζα γάλα με το θήλαστρο από την πρώτη στιγμή. Ας είναι καλά το τμήμα μητρικού θηλασμού στο Έλενα. Έπινε με σωληνάκι γάλα της μαμάς. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ημέρα που την πήραμε αγκαλιά! Την ημέρα που τη θήλασα! Οι γιατροί φώναζαν ότι θα την ταλαιπωρήσω και εγώ να επιμένω ότι θέλω να δοκιμάσω. Και έπιασε το στήθος μου αμέσως και ήπιε γάλα και οι γιατροί χειροκρόταγαν το μωρό μου, τη σταλίτσα μου! Κάθε δίωρο εκεί για να θηλάζουμε! Πόση ευτυχία, Θεέ μου.
Το αναπάντεχο δώρο και ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν να πάμε μια μέρα στη συνηθισμένη θέση για να δούμε το μωρό μας και εκείνο να λείπει. Γυρνάμε σαν χαμένοι γύρω γύρω και ακούμε τη γιατρό: «Βγήκατε στα κουνάκια!». Θεέ μου, το παιδάκι μας τα κατάφερε! Ατέλειωτες ώρες μπορώ να γράφω για αυτές τις ημέρες. Τις συζητήσεις με τους άλλους γονείς, τη χαρά που μοιραζόμασταν, όταν κάποιο παιδάκι έφευγε υγιές. Τα κλάματα και τα νεύρα, όταν ακυρώνονταν επισκεπτήρια για διάφορους λόγους. Και την ημέρα που την πήραμε σπίτι μας και το σπίτι μας γέμισε ευτυχία και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.
Περπατάει το Βιβιανάκι μας και φωτίζει ο κόσμος μας! Στους γονείς το μόνο που έχουμε να πούμε μετά από όλη αυτή τη δοκιμασία: παρατηρήστε τα παιδιά σας, μην τα αφήνετε μόνα τους, χαϊδέψτε τα μέσα στη θερμοκοιτίδα, ζητήστε να θηλάσετε, τραγουδήστε στα μωρά σας και γελάστε δυνατά. Σας καταλαβαίνουν, σας νιώθουν και, αν κάποια θερμοκοιτίδα με μωράκι δεν έχει γονιό, περάστε κι από το μωράκι αυτό για δευτερόλεπτα και μιλήστε του λίγο, δίνει αγώνα και για κάποιον λόγο οι γονείς του δεν μπορούν να είναι εκεί. Δώστε του δύναμη! Ποιο τραγούδι λέγαμε; Θα γελάσετε. Το «Ελεφαντάκι» του Δεληβοριά, αν κι αυτό ήταν 400 κιλά και το δικό μας παιδί 940 γραμμάρια. Ακόμα όταν το ακούω ή το τραγουδάω κλαίω. Για όλα τα δυνατά πρόωρα «ελεφαντάκια»….
Πηγή: 31ebdomades.gr
