Η ιστορία της Πόπης: Κανείς δεν καταλαβαίνει τους γονείς της ΜΕΝΝ
Αυτή είναι η ιστορία, της μικρής Ιωάννας-Δέσποινας, που γεννήθηκε 30 εβδομάδων και 5 ημερών στις 23/3/2016 στις 6:10 το απόγευμα σε μαιευτήριο της Αθήνας.
Ώσπου μια μέρα, μετά από σωρεία «τυχαίων» γεγονότων, παίρνω τις εξετάσεις στα χέρια μου και δεν ήταν καλές. Καθόλου καλές. Με το που τις βλέπει μου λέει: «Πόπη, πρέπει να σου πάρω το παιδί. Έχεις τοξιναιμία. Οι τρανσαμινάσεις σου είναι στα ύψη. Πρέπει να στην πάρω σήμερα. Τώρα».
Μου έλεγε και για κάτι αλλά που ανέβηκαν, άλλα που κατέβηκαν, αλλά δεν καταλάβαινα. Της ζητούσα – θυμάμαι -επίμονα να κάνω εισαγωγή και να μου βάλει ορό για να κρατήσω κι άλλο μέσα μου το παιδί. «Αγάπη μου, δεν είσαι καθόλου καλά. Όλο αυτό θα έχει τραγικές επιπτώσεις στην υγεία σου, είναι πολύ σοβαρό, το παιδί είναι 30 εβδομάδων και 5 ημερών. Είναι μια αρκετά καλή εβδομάδα. Εσύ δεν είσαι καλά, πρέπει να στην πάρω. Πρέπει, για να ζήσεις εσύ» .
Μετά από λίγο και με τη συνοδεία της ομάδας Δίας, ήμουν στην Αθήνα. Κατευθείαν χειρουργείο και στις 18:10 της 23ης Μαρτίου άκουσα για πρώτη φορά το κλάμα της σταλίτσας μου. Ένα πλασματάκι 1600 γρ, και 43 εκατοστά. Μια κούκλα. Με κοίταξε με τα μεγάλα της μάτια, της έδωσα ένα φιλί, και μου την πήραν.
Την άλλη μέρα, την είδα μέσα στη θερμοκοιτίδα. Ήταν τόσο μικρή, με πολλά καλώδια, περιτριγυρισμένη από μηχανήματα, που έκαναν αυτούς τους αγχωτικούς θορύβους, αλλά μας χάρισε το πρώτο της χαμόγελο. Την τέταρτη μέρα πήρα εξιτήριο και έφυγα. Στην είσοδο του μαιευτηρίου έβλεπα χαρούμενους γονείς, με τα μωράκια τους να φεύγουν μαζί. Εγώ και ο άντρας μου, ήμασταν άδειοι, δεν κρατούσαμε το κοριτσάκι μας αγκαλιά, μόνο ο ένας το χέρι του άλλου σφιχτά. Και όταν το αυτοκίνητο σιγά σιγά απομακρυνόταν, τι πόνος, θεέ μου… Ένιωθα ότι την εγκαταλείπω.
Την πέμπτη ημέρα, μας άφησαν τελευταίους στην ενημέρωση. Το μωρό μας δεν ήταν καλά, είχε σηψαιμία. Το πάλεψε γενναία και το ξεπέρασε. Έτσι απλά. Έμαθε να αναπνέει μόνη της, έμαθε να τρώει, και καθετί που ξεπερνούσε, μια μεγάλη γιορτή για εμάς. Ζούσαμε για τη στιγμή που θα τη βλέπαμε. Εκείνα τα 30 λεπτά, που περνούσαν τόσο γρήγορα. Αυτές οι αναμνήσεις που δεν θα φύγουν ποτέ, να πηγαίνουμε νωρίτερα, για να νιώθουμε πιο κοντά της, έστω και έξω από την πόρτα εμείς. Νομίζαμε ότι μας ένιωθε. Να βλέπεις το σπλάχνο σου για μία ώρα την ημέρα και μετά να φεύγεις άδειος. Να περιμένεις καρτερικά έξω απ’ την πόρτα της ΜΕΝΝ να βλέπεις τις φωτογραφίες από τα άλλα μωράκια, που τώρα μεγάλωσαν και είναι όλα υγιέστατα για να παίρνεις θάρρος, να πλένεσαι, να αποστειρώνεσαι για να βλέπεις το βλαστάρι σου μέσα σε ένα γυάλινο κουτάκι. Ένα μωράκι τόσο δα. Να μην μπορείς να το πάρεις αγκαλιά για να το παρηγορήσεις όταν κλαίει. Να μην είσαι εκεί για να δώσεις στο παιδί σου να φάει. Να μην μπορείς να το αγκαλιάσεις, να το φιλήσεις, να το κανακέψεις, να το νανουρίσεις, να το κοιτάς ενώ κοιμάται και ονειρεύεται. Αυτά που για τους περισσότερους γονείς είναι τα αυτονόητα. Όλα αυτά να τα κάνουν οι άνθρωποι της ΜΕΝΝ, αυτοί οι ήρωες…
Στις 45 ημέρες νοσηλείας μας, μας ανακοινώνουν ότι ήρθε επιτέλους η μέρα να φύγουμε. Όλα ήταν έτοιμα από καιρό. Όταν φτάσαμε στο σπίτι, δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε ότι ο εφιάλτης αυτός τελείωσε. Χρειάστηκε να γίνουν άλλες 2 νοσηλείες, αλλά η κόρη μου, η μαχήτρια μου, η ηρωίδα μου τα κατάφερνε πάντα! Τα follow up τα περνούσε με άριστα. Η εξέλιξη της, μεγάλη. Τι μας άφησε η προωρότητα; Μόνο άσχημες αναμνήσεις. Είμαστε από τους τυχερούς πιστεύω, και κάθε μέρα ευχαριστώ την Παναγία, γιατί η προωρότητα, δεν μας άγγιξε. Κάθε μέρα που περνάει, 2 χρόνια σχεδόν μετά, είναι και ένα δώρο του θεού, προς εμάς. Το πλασματάκι των 1600 γραμμαρίων, είναι πλέον πάνω από 9 κιλά, μιλάει, περπατάει, είναι ένα πολύ τρυφερό παιδί, γελάει με το παραμικρό και καταλαβαίνει τα πάντα!
Για πολλούς, το ξέρω, πως εγώ και ο μπαμπάς της είμαστε υπερβολικοί, καμαρώνουμε με το πιο μικρό κατόρθωμα, μέχρι με το πιο μεγάλο. Όμως να σας πω κάτι; Δεν με νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι και εύχομαι ολόψυχα να μην μπορέσουν να με καταλάβουν πότε, γιατί αν και οποίος μπορεί να με καταλάβει, αυτό θα σημαίνει, ότι πέρασε και αυτός την πόρτα της ΜΕΝΝ. Όποιος δεν περάσει την πόρτα αυτή, πάντα θα θεωρεί υπερβολικό ότι κοιμάμαι με το παιδί μου στο ίδιο κρεβάτι για να παρακολουθώ την ανάσα του. Θα με λέει υπερβολική που άργησα να του κόψω τα αλεσμένα, γιατί δεν άντεχα να το βλέπω να πνίγεται στην κάθε μπουκιά και να κάνει εμετούς – «έλα μωρέ, θα μάθει» μου έλεγαν -, θα με πει υπερβολική που δεν του δίνω κάποιες τροφές, γιατί φοβάμαι μην πάθει αλλεργικό σοκ, θα με πει τρελή που δεν το βγάζω έξω συνέχεια, γιατί φοβάμαι να μην κολλήσει κάποια ίωση ή ακόμη χειρότερα κάποια λοίμωξη…
Μου έλεγαν ότι το παιδί μου έχει κακομάθει και θέλει συνέχεια αγκαλιά, χωρίς να ξέρουν ότι έπρεπε να το έχω αγκαλίτσα, για να μην μου παθαίνει κρίσεις από τη ΓΟΠ βαριάς μορφής που είχε. Κανείς δεν καταλαβαίνει τους γονείς που έζησαν και πάλεψαν τη ΜΕΝΝ. «Ξεχάστε επιτέλους την προωρότητα! Πάει, πέρασε!» μας λένε όλοι. Ποτέ δεν θα περάσει και πότε δεν θα την ξεχάσουμε. Εγώ και ο άντρας μου νιώθουμε πως είμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι του κόσμου, γιατί είμαστε οι γονείς του παιδιού αυτού. Θα καμαρώνουμε πάντα για τη σταλίτσα μας και κάθε μέρα θα λέμε ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στην Παναγία που μας έστειλε τον άγγελο αυτό, για να κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη. Αυτή την ηλιαχτίδα που γέμισε με φως την ύπαρξή μας. Αυτή την πριγκίπισσα που έκανε τη ζωή μας να μοιάζει με παραμύθι. Αυτή την πολεμίστρια, που μας έμαθε πως για να καταφέρουμε κάτι, το παραμικρό, πρέπει να παλεύουμε με όλο μας το είναι.
Ιωαννίτσα μου γλυκιά, κορούλα μου, έχεις αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων που σε αγαπούν και σε νοιάζονται πραγματικά – και είναι πολλοί. Πάντα να παλεύεις στη ζωή σου, γιατί αφού κατάφερες να παλέψεις και να νικήσεις το γίγαντα της προωρότητας, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Και μην αφήσεις κανέναν να τολμήσει να σου πει το αντίθετο. Αυτός δεν θα ξέρει. Εσύ όμως και εμείς, ξέρουμε…
