Καλά, δεν μπορείς να επιβληθείς σε ένα 3χρονο; – Όχι, θες να δοκιμάσεις;
Όλοι το ξέρουμε. Το έχουμε ζήσει στα δικά μας παιδιά και στα παιδιά των άλλων. Μερικές φορές τα μικρά μπορούν να μας κάνουν να βγούμε από τα ρούχα μας. Να φέρουν άνω κάτω ένα μαγαζί, ένα πάρκο, μια παιδική χαρά, ένα πάρτι, ένα σχολείο, ένα ξένο σπίτι. Μπορεί να συμβεί είτε γιατί νυστάζουν, είτε γιατί είναι κουρασμένα, είτε γιατί κάτι τα εκνεύρισε υπερβολικά και επειδή είναι πολύ μικρά, γιατί μιλάμε για παιδάκια 1 έως 3 ετών δεν μπορούν και τόσο άνετα επικοινωνήσουν το πρόβλημά τους ούτε να περιγράψουν τι ακριβώς τους συμβαίνει.
Κάθε φορά που βιώνω ένα τέτοιο γεγονός, πάντα θα υπάρχει κάποιος ή κάποια που θα πεταχτεί, σαν ξέρετε τι, για να αναπτύξει το παιδαγωγικό του θεώρημα, και μάλιστα τη στιγμή που σαν μάνα παλεύεις με μια ανεξέλεγκτη κατάσταση και δεν ξέρεις τι να πρωτοντιλάρεις: το παιδί που έχει βγει από τα ρούχα του ή τα επικριτικά βλέμματα και τις συμβουλευτικές ατάκες άσχετων;
«Πρέπει να του μιλήσετε», λέει η μία. «Δεν του βάζετε όρια», λέει η άλλος. «Τα παιδιά στις μέρες μας είναι πολύ κακομαθημένα», λέει η παράλλη, «αν δεν τους ρίχνετε και καμία πως να κάθονται ήσυχα» το τερματίζει μια θεία.
Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όλους τους διάττοντες αστέρες της παιδαγωγικής ότι σε αυτή την ηλικία των 1-3 τα παιδιά εκφράζουν το συναίσθημά τους με ακραίο τρόπο. Είτε γιατί θέλουν να τραβήξουν την προσοχή – ξέρω και κάποιους στα 45 που ακόμα το κάνουν – είτε γιατί βίωσαν δραματικά ένα γεγονός που είναι άνευ σημασίας για έναν μεγάλο: από το ότι τους έπεσε στο πάτωμα το τελευταίο τους μπισκότο, μέχρι το ότι τρόμαξαν από τον πολύ κόσμο σε ένα κατάστημα, ή από το επίμονο τράβηγμα ενός μεγάλου που ήθελε απλά να παίξει μαζί τους.
