Κάποιες μάνες, γεννήθηκαν μαχήτριες. Κάποια παιδιά, γεννήθηκαν νικητές.
Γράφει η Μαρίσα Παππά
«Ακόμα πονάμε» μου είπε εκείνη, με μάτια βουρκωμένα και τρεμάμενη φωνή.
[babyPostAd]Διέκρινα ολοφάνερα οδύνη και απόγνωση στην σκιά των σκληρών αναμνήσεων που περιφέρονται πολύ συχνά μέσα στα μυαλά τους.Μητέρα και γιος ήρθαν αντιμέτωποι με μια από τις σκληρότερες δοκιμασίες, που μπορεί άνθρωπος να αντιμετωπίσει.
Απέναντι μου είχα εκείνη.
Μια γυναίκα πανέμορφη, πανέξυπνη αλλά με πολύ νωπές πληγές από τα γεγονότα και τις συνεχείς εξηγήσεις που έπρεπε να δίνει στον γιο της για να του απαλύνει όσο μπορούσε τον πόνο του.
Και φυσικά να κρύψει επιμελώς τα δικά της συναισθήματα.
Να μην φανούν, δεν επιτρεπόταν σε τόσο δύσκολη κατάσταση.
Προσπαθούσε άλλοτε με επιτυχία άλλοτε όχι να εξηγήσει τα δύσκολα σε ένα πλάσμα πανέξυπνο και δυνατό.
Γέννημα δικό της και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο.
Τι νόημα είχαν αυτές οι εξηγήσεις, μόνο οι δύο τους ξέρουν.
Βλέπεις οι ώρες παραμονής στα νοσοκομεία ήταν ατελείωτες και βασανιστικές.
Ο πόνος ήταν κοινός και βουβός.
Η δοκιμασία τους βουνό ολόκληρο, ένας σύγχρονος γολγοθάς.
Μέσα-έξω σε ένα νοσοκομείο, με άπειρες καθημερινές εξετάσεις, φάρμακα, χημειοθεραπείες και ένα παιδί που από όλα αυτά που περνούσε είχε εμφανέστατα υποστεί αλλαγές.
Είχε σκληρύνει ή είχε μαλακώσει, θα μάθουμε στην πορεία της ζωής του.
Το μόνο που μπορώ με σιγουριά να διακρίνω πίσω από όλα αυτά, είναι μία γυναίκα αγωνίστρια που γέννησε έναν γιο πολεμιστή.
Στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον αντλούσαν δύναμη και κουράγιο και σιγά σιγά άρχισαν να παίρνουν τα πάνω τους.
«Ίσως να μην υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να δίνεις εξηγήσεις στα παιδιά που αγωνίζονται για την ζωή τους», μου είχε πει σε κάποιες από τις συζητήσεις μας.
Έβλεπα εκείνη να καταβάλει τεράστια προσπάθεια να διαχειριστεί τον πόνο της, τον φόβο της και την αγωνία της που καθημερινά βίωνε μιλώντας με τους γιατρούς για την πορεία της εξέλιξης της αρρώστιας, που είχε προσβληθεί το υπέροχο αγόρι που είχε γεννήσει.
Παράλληλα αυτή η αγωνίστρια καλούνταν να προστατεύσει και να απολογηθεί σε έναν κόσμο πολύ σκληρό και επιφανειακά συμπονετικό.
Αλλά δεν είχε ανάγκη από καμία συμπόνια και λύπηση.
Ήξεραν πολύ καλά τι είχαν να αντιμετωπίσουν μάνα και γιος.
Η μάχη λοιπόν για την νίκη ήταν μονόδρομος.
Και ναι, πάλεψαν και νίκησαν.
Μητέρα και παιδί οι απόλυτοι νικητές.
Τα χαμόγελα επέστρεψαν στα πρόσωπά τους.
Και άρχισαν να ζούνε, παρέα, τα χρόνια που στερήθηκαν, να αναπληρώσουν τις δυσάρεστες στιγμές και να τις μετατρέψουν σε ευχάριστες πλέον.
Αγκαλιασμένοι ατενίζουν το μέλλον τους με τους καλύτερους οιωνούς.
Αξίζουν τα καλύτερα.
Ανάπαυλα από τους πολέμους τους εύχομαι.
Ανάπαυλα μιας ζωής.
ΥΓ: Αφιερωμένο σε εκείνους τους αγωνιστές…
Πηγή: loveletters.gr
